ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ
Οι Κυκλάδες, η Ελλάδα, ο κόσμος ολόκληρος, αποχαιρέτησαν το Μανώλη Γλέζο την 1-4-2020. Έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους για τον οποίο άξιζε να κυματίσει μεσίστια η σημαία μας, στην Ακρόπολη… Έναν πολίτη που κυριολεχτικά διέσχισε ένα αιώνα (1922-2020) , αγωνιζόμενος για τις ιδέες του, για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Κοινωνικά Δικαιώματα. Ένα πολιτικό ον που πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής το 1951 και ολοκλήρωσε την πολιτική του καριέρα σχεδόν 65 χρόνια αργότερα, όταν και παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής το 2015 ! Που καταδικάσθηκε 2 φορές σε θάνατο, πέρασε συνολικά 16 χρόνια στη φυλακή, παραπέμφθηκε σε 28 δίκες για θέματα τύπου, ως υπεύθυνος του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ή της ΑΥΓΗΣ. Που δε δίσταζε να διαδηλώνει και μετά τα 90 χρόνια του και να δέχεται χημικά από την αστυνομία. !
Παρόλα αυτά δεν είχε κακία για κανένα και ας διαφώνησε κατά καιρούς με όλους ! Είχε λεβεντιά και ντομπροσύνη και πιθανότατα θα θέλει να τον θυμούνται για τα λιγότερα προβεβλημένα από την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία : το έργο του ως Κοινοτάρχη Απειράνθου Νάξου, από το 1986, όταν αποσύρθηκε προσωρινά από την πολιτική σκηνή – τη συμμετοχή του στην Επιτροπή για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις προς την Ελλάδα.
Φυσικά και τίποτα από τα ανωτέρω να μην είχε προσφέρει, θα έμενε στην παγκόσμια ιστορία για το παράτολμο θάρρος του 18, 5 ετών παιδί, να κατεβάσει τη γερμανική σημαία με τν αγκυλωτό σταυρό (σβάστικα) από την Ακρόπολη, μαζί με το φίλο του Λάκη Σάντα, το βράδυ της 30-31 / 5 / 1941. Γεγονός που αποτύπωσε, χρόνια αργότερα, ο μεγάλος ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο ( Parthenon, 1959, μολύβι σε χαρτί )
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τις συνεντεύξεις του, που δείχνει και το ήθος του μεγάλου αυτού Έλληνα, αναφέρεται στην αντίδραση της μάνας του, εκείνο το βράδυ του `41 “ Με ρωτάνε συνεχώς για τη σημαία.
Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από εκείνο το βράδυ είναι η μάνα μου. Επέστρεψα στο σπίτι περασμένα μεσάνυχτα, την βλέπω ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απέξω. Με περίμενε. “ Μάνα ” Με αρπάζει από το λαιμό, με οδηγεί στη κουζίνα, για να μη ξυπνήσουν οι άλλοι “Πού ήσουν” Βγάζω και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας. Με αγκαλιάζει, με φιλάει. “ Πήγαινε κοιμήσου ” Το άλλο πρωί ακούω τον πατριό μου να τη ρωτά “ Πού ήταν χθες βράδυ ο μεγάλος σου γιος”. Απάντησε “ Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε την Ακρόπολη ! ” Ποτέ δε ρώτησα που το κατάλαβε, Θα το θεωρούσα υποτίμηση της νοημοσύνης της. Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ”
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
