ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ 2ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
19 Ιανουαρίου 2024
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (3, 13-19)
Κατ’ εκείνο τον καιρό, ανέβηκε στο όρος ο Ιησούς και προσκάλεσε αυτούς που ήθελε κι αυτοί πήγαν κοντά του. Και διάλεξε δώδεκα, που τους ονόμασε αποστόλους, για να είναι μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν και να έχουν εξουσία να βγάζουν δαιμόνια: τον Πέτρο, όπως ονόμασε το Σίμωνα, τον Ιάκωβο το γιο του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του Ιακώβου, στους οποίους έδωσε το όνομα Βοανηργές, που σημαίνει “γιοι της βροντής”, και τον Ανδρέα, το Φίλιππο, το Βαρθολομαίο, το Ματθαίο, το Θωμά, τον Ιάκωβο το γιο του Αλφαίου, το Θαδδαίο, το Σίμωνα τον Καναναίο και τον Ιούδα Ισκαριώθ, ο οποίος και τον πρόδωσε.
Λόγος του Κυρίου
Στοχασμός (don Luigi Maria Epicoco)
Σε αυτά τα τρία εδάφια που προαναγγέλλουν τον κατάλογο των δώδεκα αποστόλων, συμπυκνώνεται η κλήση κάθε χριστιανού. Πρώτα απ’ όλα, η πίστη είναι δώρο Θεού, όχι απαίτηση μας.
Και λέγοντας πως είναι δώρο σημαίνει να δεχθούμε ότι δεν γεννιέται από την προσπάθειά μας ή από κάποια τεχνική, αλλά είναι μια πράξη γενναιοδωρίας από τον ίδιο τον Θεό που αποκαλύπτεται μυστηριωδώς στην καρδιά ενός ανθρώπου, δίνοντάς του μια βαθιά εμπειρία αγάπης πάνω στην οποία η ζωή του μπορεί να βασιστεί..
Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι έχουν λάβει αυτό το δώρο δεν έχουν πλέον αμφιβολίες, κρίσεις και αβεβαιότητες. Αντιθέτως, το κακό λειτουργεί συνεχώς ώστε εμείς να μην ακούμε αυτή την εμπειρία αγάπης, και να μας πείθει κάθε φορά ότι είναι η ψευδαίσθησή μας ή ότι δεν το αξίζουμε ή ακόμα χειρότερα ότι μπορούμε και χωρίς αυτήν.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό συνίσταται στο ότι το δώρο της πίστης δεν είναι χειριστικό για κάποιο εταιρικό πλάνο του ουρανού στο οποίο εμείς γινόμαστε πιόνια και εκτελεστές. Ο αληθινός λόγος για το δώρο της πίστης είναι «να μένουμε μαζί Του», δηλαδή να βιώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Ας νιώσουμε βαθιά ότι ο Κύριος δεν μας ζητά τίποτα το εξαιρετικό παρά μόνο να σταματήσουμε να ζούμε μόνοι, γιατί η μοναξιά είναι αληθινή κόλαση.
Μόνο το τρίτο χαρακτηριστικό έχει να κάνει με το κήρυγμα, με την αγγελία, και κατά βάθος αυτό αντιπροσωπεύει μόνο την ανάγκη που έχει ένα άτομο να μοιραστεί αυτό που δεν μπορεί να κρατήσει ολοκληρωτικά στην καρδιά του.
Και πράγματι πρέπει να ευαγγελίζουμε από υπεραφθονία, όχι από απλό καθήκον.
Προσευχήσου……
Σ’ ευχαριστώ. Κύριε, γιατί συνεχίζεις να πιστεύεις στον άνθρωπο και να του προσφέρεις
νέες δυνατότητες.
Σ’ ευχαριστώ γιατί με το δώρο του Πνεύματος σου μας δίνεις την δύναμη να «τολμούμε»
να δεσμευόμαστε στη ζωή μας.
Έλα στην γη της καρδιάς μου, Κύριε, δρόσισε την με τη βροχή του Λόγου σου ώστε να μάθω να δέχομαι τη Βασιλεία σου,
και έτσι να είμαι πλήρης από χαρά. Αμήν.
(www.episkopisyrou.gr)
