Λουλούδια και αγριόχορτα

Όταν χρησιμοποιούμε τη  λέξη "λουλούδια",  έρχεται στο νου μας κάτι τι το ευγενικό,  το ωραίο, το χρωματιστό και είναι σαν να αισθανόμαστε το άρωμα τους, τόσο  που μας καταλαμβάνει   η επιθυμία να σχηματίσουμε αμέσως  μία ανθοδέσμη  και να την προσφέρουμε σε κάποιο πρόσωπο που αγαπούμε.

Όταν ακούμε να μιλάνε για "αγριολούλουδα", σκεπτόμαστε  για κάτι το άχρηστο, βλαβερό,  δύσοσμο, μας φαίνεται δηλαδή σαν ένα φυτό που πρέπει να το εξαφανίσουμε από το περιβάλλον διότι είναι γεννημένο  σε τόπους ξεριζώσουμε διότι φυτρώνει σε τόπους πέραν από κάθε φαντασία  χωρίς κάποιος να το χρειάζεται  και που φύτρωσε προσβάλλοντας εκείνον  που  τόλμησε να το κόψει ή και να το ξεριζώσει.

Περνώντας από δρόμο αυτή την περίοδο της άνοιξης βλέπω μεταξύ της ασφάλτου  και του τοίχου και παρατηρώ  να φυτρώνει  μια σειρά από χόρτα, καρπός  της ειδικής ζωτικότητας  της εποχής.

Παρατηρώ τον  οδοκαθαριστή  που σκέπτεται  να  κόψει τα αγριόχορτα  για να "καθαρίσει"  το δρόμο.  Η  τσάπα ξεριζώνει, καταστρέφει, αλλά αφήνει και κάποιες γωνιές ξεχασμένες.  Σ' αυτές πέφτει  η ματιά μου. Ακριβώς σ' αυτό το σημείο το παραμελημένο από καθαριότητα και ξεχασμένο από  τα "αγριόχορτα"  που είχαν άλλο καιρό και άλλο ήλιο,  άλλη βροχή  και άλλη ζεστασιά  για να αναπτυχθούν  τόσο καλά  μέχρι και να ωριμάσουν.

Αυτά τα αγριόχορτα, που τώρα άνθισαν, τα συνέλεξα σε ένα     βάζο και μπόρεσα να φτιάξω ένα "ματσάκι λουλουδιών" που έφερα στην Εκκλησία  προς τιμήν της Παναγίας.

Στο κέντρο του μάτσου, πάνω σε μια κάρτα έγραψα:  “ Παναγία,   εσύ που είσαι η μητέρα μας, δώσε μας τη σύνεση, την σοφή υπομονή  του Θεού. Έκχυσε  πάνω μας  την ευσπλαχνία  που  ξέρει να περιμένει  την ανάπτυξη, την ωρίμανση  και των "ανθρώπων – αγριόχορτων",  που  πριν  ή μετά, είναι καλεσμένοι να ανθίσουν  μέσα στον κήπο σου".