Κύριε πόσες φορές να συχωρήσω τον αδελφό μου ;

Δύο φίλοι περπατούσαν μαζί στην έρημο σε μια στιγμή όμως άρχισαν να τσακώνονται. Ο ένας χαστούκισε τον άλλο. Εκείνος λυπημένος  έγραψε πάνω στην άμμο: «ο καλύτερός μου φίλος  σήμερα μου έδωσε ένα χαστούκι». Συνέχισαν να περπατούν και έφτασαν  σε μια όαση και κάθισαν να ξεκουραστούν. Τότε σκέφτηκαν να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι μπάνιο. Ο φίλος που είχε φάει το χαστούκι  κινδύνεψε όμως να πνιγεί, τότε ο άλλος που του είχε δώσει το χαστούκι  έτρεξε και τον έσωσε. Τότε χάραξε πάνω σε μια πέτρα: «ο καλύτερος φίλος μου σήμερα μου έσωσε τη ζωή».

Η ιστορία είναι  απλή και κατανοητή. Και το μάθημα πολύ δυνατό και για μας τους χριστιανούς, που ενώ έχουμε ως εντολή την αγάπη, πολύ συχνά  ξεχνούμε το μάθημα της συγχώρεσης των εχθρών μας.

Πολλές πράξεις αγάπης που δεχόμαστε, τις γράφουμε στην άμμο και γρήγορα τις ξεχνούμε γιατί τις σβήνει ο άνεμος της αμνησίας. Αντίθετα κρατούμε γραμμένες σε πέτρες  τις προσβολές  που δεχόμαστε και ποτέ δεν τις ξεχνούμε. Και κάποιες φορές χρησιμοποιούμε  το «οφθαλμός αντί οφθαλμού».   

Αυτή η ιστορία των δύο φίλων τέλειωνε ως εξής: «όταν κάποιος μας πληγώνει πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, έτσι οι άνεμοι  της συγνώμης μπορούν  να το σβήσουν.  Το καλό που λαβαίνουμε  να το χαράσσουμε πάνω στην πέτρα  όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει. Μάθε να γράφεις  τις πληγές σου πάνω στην άμμο και να χαράσσεις στην πέτρα τις χαρές σου».

Τελειώνω αυτό το συλλογισμό μου με μια σκέψη που την θεωρώ πολύ σημαντική: «θέλετε  να είστε ευτυχείς για μια στιγμή; Εκδικηθείτε: Θέλετε να είστε για πάντα ευτυχείς; Συγχωρείστε»!