Η γλύκα της προσμονής κι η χαρά της συνάντησης
Σαν στενοί συγγενείς, στην αποβάθρα του λιμανιού, περιμέναμε και μείς, στην αυλή του Καθοδικού Ναού στην Ξινάρα, τις καινούργιες αδελφές μοναχές! Από καιρό, είχε ανακοινωθεί, ακαθόριστα, η άφιξή τους. Σήμερα, η πολυήμερη γλύκα της προσμονής που γυρνούσε στο μυαλό μας σαν καραμέλα στο στόμα, αντικαταστάθηκε με την πνευματική χαρά της συνάντησης.
Έξι Αδελφές «Δούλες του Κυρίου και της Αειπαρθένου Μαρίας» (απ’ τις οποίες τρεις θα παραμείνουν στο νησί μας) σεμνές, περίχαρες, χαμογελαστές, βρέθηκαν ανάμεσά μας, λες και συναντούσαν παλιούς ξεχασμένους φίλους. Η «νοητή» ακτινογραφία της καρδιάς μας, έδειχνε τα ποικίλα αισθήματα που έκρυβε μέσα της, αλλά ξεχώριζε εκείνο της χαράς!
Δίπλα μας η εκκλησιά, στολισμένη και χαρούμενη, σα μητέρα, συμμετείχε στη χαρά των παιδιών της. Ολοκάθαρη, ολοφώτιστη, μ’ ανοιχτές τις πόρτες, δέχθηκε στη ζεστή αγκαλιά της τις καινούργιες εργάτριες που ήλθαν να προσφέρουν την υπηρεσία τους στον Αμπελώνα του Γιου της. Στην επίσημη θεία λειτουργία, σεμνά και ταπεινά παρέλαβαν τα πνευματικά του σύνεργα για το νέο ξεκίνημα.
Έξω από τον Ναό, κάτω από το αμυδρό φως του ήλιου που έγερνε να δύσει, ένα πλούσιο ποικίλο κέρασμα με πολλά ντόπια γλυκίσματα ήταν το υλικό ενθύμιο της πνευματικής γιορτής και της τοπικής τους ενσωμάτωσης.
Την επομένη, στο Βρυσί, που με την άφιξή τους έγινε και μοναστήρι, προσκυνητάριο και ορμητήριο εργασίας συνάμα, οι μοναχές πρόσφεραν ένα λιτό, σεμνό, όλο αγάπη γεύμα στους άμεσους συνεργάτες τους, τον Αρχιεπίσκοπο Νικόλαο και τον τοπικό Κλήρο. Στο τέλος του γεύματος, ενώ έψελναν ύμνους ευχαριστίας στον «Κύριο του Αμπελώνα», μια πνευματική χαρά τύλιξε όλους όπως το σύννεφο τους αποστόλους στο όρος της μεταμόρφωσης! Συνεπαρμένος από πνευματική και ανθρώπινη συγκίνηση, επανέλαβα δημόσια την προσευχή που μυστικά έλεγα στον Θεό κατά τη διάρκεια των ύμνων. «Κάνε Κύριε, η χαρά που πλημυρίζει την καρδιά τους να μπορέσουν να τη μεταδώσουν σ’ όσους θα συναντήσουν στην εδώ παραμονή τους. Κι ήταν σαν να ‘λεγα: «Να γίνει η καθεμιά σας ένας σημερινός ζωντανός Χριστός». Το συναδελφικό, αυθόρμητο και δυνατό χειροκρότημα δεν κατάφερε να καλύψει τα δάκρυα συγκίνησης που αργά, υγρά κυλούσαν στα μάγουλά μου…
Καλή Αποστολή, αδελφές μου εν Χριστώ,
π. Μάρκος Βιδάλης
