Το πνευματικό μπόλιασμα

Θυμάμαι παλιά, όταν ο κηπουρός διαπίστωνε πως κάποια δέντρα ήταν πιο απαραίτητα, τα μπόλιαζε για να δώσουν γρήγορα τον διαφορετικό καρπό που έκρυβε μέσα του το μπόλι. Κάτι παρόμοιο μου θύμισε η άφιξη των δύο νέων συναδέλφων, του μοναχικού τάγματος «Του Ενσαρκωμένου Λόγου» στο νησί μας, όπου έχουμε ανάγκη από νέες ιερατικές κλήσεις! Έτσι απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, εγκαταστάθηκαν στο κτίριο της Καθολικής Αρχιεπισκοπής στην Ξινάρα, ενώ με την αρμόζουσα επισημότητα, έλαβαν απ’ τον Αρχιεπίσκοπο το καθήκον να υπηρετούν την τοπική μας Εκκλησία. Το «δώρο του Θεού» στο νησί μας, το δέχθηκαν με συγκίνηση και χαρά οι κάτοικοί του μ’ ένα εγκάρδιο και αυθόρμητο καλωσόρισμα.

Αν και από άλλη μακρινή και για πολλούς άγνωστη χώρα – την Αργεντινή – εύκολα προσαρμόστηκαν στη ντόπια πραγματικότητα, σαν φόρεμα που το είχαν φορέσει και πριν. Θυμάμαι, νεαρός τότε, διάβαζα στο βιβλίο της ζωολογίας ότι για ν’ αγαπήσεις ένα ζώο πρέπει να γνωρίζεις που ζει και πώς τρέφεται». Διαπιστώνω ότι πάνω σ’ αυτή την «αρχή» βασίστηκαν οι δύο μοναχοί και ξεκίνησαν την αποστολή τους.

Έμαθαν σωστά τη βάση της επικοινωνίας – τη γλώσσα – και μπήκαν γρήγορα στα βαθειά νερά της τοπικής εκκλησιαστικής ζωής, «τους γνώρισαν». Τώρα, περνούν το δεύτερο βήμα – την τροφή – ιδίως την πνευματική! Με τα ατομικά τους προσόντα, ενώνουν την προσευχή με την ενοριακή αποστολή και τη θρησκευτική μόρφωση.

Συμμερίζονται τα προβλήματα των ενοριτών, μαθαίνουν τα ονόματά τους και ζουν τα έθιμά τους. Δέθηκαν μαζί τους κι έγιναν ένα κι όλοι αλάφρωσαν. «Είναι δικοί μας» έλεγαν οι μεν προς τους δε! Το πνευματικό «μπόλιασμα» έδεσε, έπιασε. Ο κορμός το δέχτηκε, τα κλαδιά το καλωσόρισαν – ζουν μαζί. Όλοι ευχόμαστε και προσευχόμαστε γρήγορα να δούμε τους «πνευματικούς καρπούς»!

Παρά τα «τοπικά μελτέμια» και τα μπουρίνια του καιρού μας», ελπίζουμε ότι οι «νέοι ναύτες» με τη βοήθεια του «Μεγάλου Καπετάνιου» του Θεού, θα φέρουν όλους τους πιστούς στο ποθητό λιμάνι του Χριστού.

Όταν (ένα καλοκαίρι), αντικατέστησα έναν συνάδελφό μου, εδώ στο νησί, κάποιος με ρώτησε: «πώς τα πας σ’ αυτό το χωριό; Γιατί είναι δύσκολοι, πρόσθεσε. «Δεν υπάρχουν εύκολοι και δύσκολοι άνθρωποι, εξαρτάται από μας, πώς θα τους συμπεριφερθούμε, απάντησα. Και κείνος χαμογέλασε! Κι ένας γνωστός μας συγγραφέας έλεγε: «ο Χριστός είναι ένα ανώμαλο ρήμα. Όταν βρεις τον τρόπο κλίνεται»! Και κάθε βαπτισμένος, για μένα, είναι ένας μικρός Χριστός, όταν βρεις τον τρόπο θα κάνει αυτό που πρέπει.

Αγαπητοί συνάδελφοι, εύχομαι ο πνευματικός «μήνας του μέλιτος» που ξεκινήσατε να διαρκέσει σ’ όλη τη διάρκεια της εδώ παραμονής σας. Το «μέλι» της αγάπης του Θεού να γλυκαίνει τις πίκρες της αποστολής σας.

Φιλικότατα,
π. Μάρκος Βιδάλης