Αγαπητέ «ανώνυμε» σ’ ευχαριστώ που μου υπενθύμισες μία φράση που είναι γραμμένη στην είσοδο ενός  θεραπευτηρίου που φροντίζουν μοναχοί: «Η αγάπη είναι φάρμακο».

Πριν από μερικές μέρες  έπεσε στα χέρια μου ένα σημείωμα γραμμένο, όπως κατάλαβα, από κάποιο με τρεμάμενα χέρια. Θέλω να σου το διαβάσω  διότι αυτό μου πρόσφερε πολλά. Μου ενδυνάμωσε  την πεποίθηση  ότι  δεν κάνεις  ποτέ λάθος  ακούγοντας οποιονδήποτε απευθύνεται  σε σένα για να σου παρουσιάσει το πρόβλημά του  και να σου ζητήσει μια βοήθεια.

 “Είμαι ο άνθρωπος που μερικές μέρες πριν , συνάντησες μπροστά στο σπίτι σου . δεν ξέρω αν το θυμάσαι….αλλά εγώ,  εκείνη την ημέρα , ήμουν ιδιαίτερα αγχωμένος , καταπιεσμένος  από ένα πρόβλημα  που δεν μπορούσα να το ξεπεράσω. Μου έλειπε  το θάρρος  να το παρουσιάσω σε κάποιον, φοβούμενος  ότι θα συναντούσα την αδιαφορία  του ή ενδεχομένως και την άρνηση του.

Ήμουν ντυμένος άστατα  με τα γένια απεριποίητα, καταλάβαινα πως το παρουσιαστικό μου δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο. Και επί πλέον, πως θα γίνει δεκτός κάποιος που έντονα τσεβδίζει, σίγουρα η  επικοινωνία θα είναι κουραστική  και γι’ αυτό προτιμώ να κλείνομαι στον εαυτό μου.  

Διαπίστωσα όμως ένα διαθέσιμο χαμόγελο. Ούτε είχε καταλάβει, ότι ήσουν  ιερέας.  Σου ομολογώ πως αν το είχα καταλάβει, φοβητσιάρης  όπως είμαι, δεν θα είχα το θάρρος να σου μιλήσω. Εσύ  με άκουσες  αρκετή ώρα, βοηθώντας με να εξηγήσω αυτό που ήθελα, παρά τον τσέβδισμά μου. Φαινόσουν σαν να μην είχε κάτι άλλο να κάνεις  από το να με ακούσεις. Γι’ αυτό σ’  ευχαριστώ  διότι ήξερες να χάσεις καλά τον καιρό σου μαζί μου.

Αυτό είχε για μένα πολύ καλά αποτελέσματα, σχεδόν θεραπευτικά. Ενώ σου εξέθετα το πρόβλημά μου, δεν έβλεπα πια τόσο το  πρόβλημα , όσο  την αίσθηση ότι γίνομαι αγαπητός και ολότελα αποδεκτός.  Αισθανόμουν ότι με θεωρούσες σημαντικό, θα έλεγα ένα φυσιολογικό άνθρωπο. Αυτή η αίσθηση με θεράπευσε εσωτερικά.  Διαπίστωσα πως ακόμα  και το τσέβδισμα μου είχε μειωθεί! 

Δεν θέλω να προσβάλλω την ταπεινότητα σου, αλλά ας μου επιτρέψεις  να σου πω ότι για μένα ήσουν μία ανταύγεια της αγάπης του Θεού.

Κατάλαβα πως για να συμπεριφέρεται  κάποιος έτσι στους ανθρώπους δεν χρειάζονται σπουδές  ή εξαιρετικές ικανότητες, αρκεί όταν κάποιος με πλησιάζει  για να μου ζητήσει κάτι, να είμαι διατεθειμένος «να χάσω τον καιρόν μου»  για εκείνον.

Αυτή η διαθεσιμότητα  είναι φάρμακο για όποιον συναντάς ”.

Εδώ τελειώνουν, με μία υπογραφή δυσανάγνωστη, οι γραμμές του άγνωστου.