Η αγάπη είναι φάρμακο

Πριν από μερικές μέρες  έπεσε στα χέρια μου ένα χαρτί γραμμένο  με γράμματα όχι τόσο ευανάγνωστα που δεν άξιζε κανείς να το κρατήσει. Θέλω να σου το διαβάσω διότι μου πρόσφερε πολλά. Μου ενίσχυσε την πεποίθηση  ότι, ποτέ δεν κάνεις λάθος  όταν ακούς κάποιον που απευθύνεται σε σένα  για να σου εκθέσει ένα πρόβλημά του  ή να σου ζητήσει μια βοήθεια.

«Είμαι ο άνθρωπος που, μερικές μέρες πριν, συναντήσατε  μπροστά στο σπίτι σας. Δεν ξέρω αν το θυμάστε…. αλλά εγώ  εκείνη την ημέρα  ήμουν ιδιαίτερα στεναχωρημένος, πιεσμένος από ένα πρόβλημα που δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω.  Μου έλειπε το κουράγιο  να το εμπιστευθώ σε κάποιον, με  φόβο ότι θα συναντούσα αδιαφορία, ή και άρνηση.

Ήμουν  πρόχειρα  ντυμένος και με μια γενειάδα απεριποίητη, καταλάβαινα καλά ότι  δεν θα γινόμουν ευχάριστος. Και ακόμη πιο πολύ πως δεν θα μπορούσε κανείς να με καταλάβει, αφού έχω το ελάττωμα να τσεβδίζω  και αυτό  κάνει ενοχλητική τη σχέση μου με τους άλλους και με ωθεί στο να κλείνομαι στον εαυτό μου.

Παρατήρησα όμως σε σας ένα διαθέσιμο χαμόγελο. Ούτε ήξερα ότι είστε ιερέας. Σας εξομολογούμε ότι αν το ήξερα, δειλός όπως είμαι, δεν θα είχα τη δύναμη  να σας μιλήσω. Εσείς όμως με ακούσατε με προσοχή και για πολλή ώρα. Με βοηθήσατε επίσης να εκφραστώ παρά τα τσεβδίσματά μου. Νόμιζε κανείς πως εσείς δεν είχατε κάτι άλλο να κάνετε παρά να με ακούτε. Σας ευχαριστώ λοιπόν,  διότι  ξέρετε πολύ καλά να χάνετε τον καιρό σας μαζί μου.

Αυτό ήταν  για μένα μια  συνάντηση ευεργετική, θεραπευτική. Ενώ σας παρουσίαζα το πρόβλημα μου, που ήταν και ο σκοπός του διαλόγου μας, δεν έβλεπα πια το πρόβλημα,  αντιθέτως αισθανόμουν ένα θαυμασμό που  γινόμουν αγαπητός  και μάλιστα ανιδιοτελώς. Αισθάνθηκα σημαντικός , θα έλεγα ένα  πρόσωπο κανονικό.  Αυτή η αίσθηση με γιάτρεψε εσωτερικά. Διαπιστώσατε ότι σιγά – σιγά λιγόστευαν και τα τσεβδίσματά μου;

Δεν θέλω να προσβάλω την ταπεινότητά σας, αλλά επιτρέψτε μου  να σας πω,  ότι για μένα  υπήρξατε μία αντανάκλαση της αγάπης του Θεού.

Κατάλαβα ότι για να συμπεριφέρεστε έτσι με τα πρόσωπα,  δεν χρειάζονται ιδιαίτερες σπουδές  ή ξεχωριστά χαρίσματα. Αρκεί όταν κάποιος με πλησιάζει  για να μου ζητήσει κάτι, εγώ να είμαι διατεθειμένος να «χάσω τον καιρό μου» με αυτόν. Αυτή η διαθεσιμότητα είναι φάρμακο για εκείνον που συναντάς".

Εδώ τελειώνουν, με μια υπογραφή    δυσανάγνωστη, οι γραμμές του άγνωστου.

Αγαπητέ «ανώνυμε», σ’ ευχαριστώ διότι  μου έφερες στη μνήμη  μια φράση γραμμένη στην είσοδο ενός οίκου φροντίδας ασθενών: «Η αγάπη είναι φάρμακο».