Η αφοπλισμένη καρδιά

Για ένα χρονικό διάστημα παρακολουθούσα τα γεγονότα που συνέβαιναν στο Ιράκ. Μου φαινόταν σαν να  ήμουν παρών  σε ένα πόλεμο μέσα στον πόλεμο. Η ανησυχία, η ανταρσία των συζητήσεων και των ανησυχιών  θα τις χαρακτήριζα  όπλα ακόμη πιο επικίνδυνα ακόμη και από τα χημικά όπλα, διότι κλέβουν  ειρήνη και ισορροπία στην ανθρώπινη και χριστιανική σκέψη. Τόσο που να εξαφανίζεται η αντικειμενικότητα  στην κρίση  των πραγμάτων και των γεγονότων.

Χθες η ματιά μου έπεσε στη σελίδα  μιας εφημερίδας που βρέθηκε στο τραπέζι του σπιτιού μου. Από περιέργεια διάβασα τον τίτλο ενός άρθρου: “Ασυγχώρητο λάθος.  Τάγματα άγγλων και αμερικάνων στρατιωτών: κτυπημένοι από φιλικά πυρά”.

Ο αρθρογράφος ήθελε να τονίσει  την μεγάλη σύγχυση που  επικρατεί στον πόλεμο. Τόσο που να μη μπορεί κανείς να διακρίνει  μέσα στη ταραχή  εάν πυροβολούν εναντίον συμμάχων ή εναντίον εχθρών.

Μετά προς το τέλος του άρθρου  συνετά τελείωνε:  Εάν οι άνθρωποι  που βρίσκονται σε πόλεμο  γνώριζαν ότι όλοι , άγγλοι, αμερικάνοι και ιρακινοί , είναι σύμμαχοι, φίλοι  και αδελφοί… θα καταλάβαιναν  ότι όχι μόνο  είναι ασυγχώρητο να σκοτώνουν ένα  άλλο άνθρωπο, αλλά θα έκαναν το παν  για να τον σταματήσουν   «αυτήν την μεγάλη ανθρωποκτονία» και θα αποφάσιζαν  να μην κάνουν πια κανένα πόλεμο.

Καταλαβαίνω  καλύτερα το επείγον  της εντολής του Κυρίου: μην κρίνετε τον πλησίον. Η κρίση σου που  δημιουργεί εχθρούς. Αγάπα τον συνάνθρωπό σου, συγχώρα τον και θα τον  έχεις  πολύτιμο φίλο.

Αφόπλισε  την καρδιά  σου για να μη βρεθείς  με το χέρι οπλισμένο εναντίον  του, που είναι αδελφός σου.