«Η αδιαφορία προς τον φτωχό είναι διαφθορά»
«Ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, υποστηρίζει μόνο τη σάρκα, δηλαδή τα πράγματα που εκείνος μπορεί να χειριστεί, την ματαιοδοξία, την υπερηφάνεια, τα πλούτη» και έτσι επέρχεται μια «απομάκρυνση από τον Κύριο». Το πρωί, 16 Μαρτίου 2017, κατά την ομιλία του στον Οίκο Santa Marta, ο Πάπας Φραγκίσκος τόνισε τη σημασία τού να εμπιστευόμαστε πάντα το Θεό.
Εξάλλου – υπογράμμισε ο Ποντίφικας – «όταν ένα άτομο ζει στο δικό του περιορισμένο περιβάλλον, αναπνέει μόνο τον αέρα των δικών του αγαθών, της δικής του ικανοποίησης, της ματαιοδοξίας, αισθάνεται ασφαλής και εμπιστεύεται μόνο τον εαυτό του, χάνει τον προσανατολισμό του, χάνει τον μπούσουλα και δεν ξέρει μέχρι που φτάνουν τα όρια».
Αυτό συνέβη στον πλούσιο για τον οποίο μιλά το σημερινό Ευαγγέλιο, που έγραψε ο Άγιος Λουκάς. Αυτός ήταν αδιάφορος για την κατάσταση της υποβάθμισης την οποία αντιμετώπιζε ο φτωχός Λάζαρος. «Ήξερε ποιος ήταν εκείνος ο φτωχός: τον ήξερε – αναφέρει ο Φραγκίσκος -. Γιατί στη συνέχεια, όταν μιλά με τον πατέρα Αβραάμ, λέει: «Αλλά στείλε μου τον Λάζαρο» :Α, ήξερε επίσης και πως ονομαζόταν! Αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήταν ένας αμαρτωλός; Ναι. Αλλά από την αμαρτία μπορεί να επιστρέψει: ζητάει συγχώρεση και ο Κύριος τον συγχωρεί. Τον συγκεκριμένο, η καρδιά τον οδήγησε σε ένα δρόμο θανάτου σε σημείο που να μην μπορεί να επιστρέψει».
Αυτό το σημείο ταυτίζεται από τον Άγιο Πατέρα με τη στιγμή κατά την οποία «η αμαρτία μετατρέπεται σε διαφθορά». Ο πλούσιος άνθρωπος – προσθέτει – «δεν ήταν αμαρτωλός, ήταν διεφθαρμένος, επειδή γνώριζε τις τόσες δυστυχίες, αλλά εκείνος ήταν ευτυχισμένος εκεί και δεν τον ένοιαζε για τίποτα».
Ο Bergoglioυ πενθυμίζει τότε τον Ψαλμό 1, ο οποίος αναφέρει: «Καταραμένος ο άνθρωπος που εμπιστεύεται στον ίδιο του τον εαυτό, που εμπιστεύεται στη δική του καρδιά. Τίποτα δεν είναι πιο ύπουλο από την καρδιά, και δύσκολα θεραπεύεται. Όταν θα βρίσκεσαι σε αυτό το δρόμο της ασθένειας, δύσκολα θα θεραπευθείς».
Και, σχετικά με το δρόμο αλλά όχι με τη μεταφορική έννοια, ο Πάπας προσκαλεί τους πιστούς να αναρωτηθούν: «Τι αισθανόμαστε μέσα στην καρδιά μας, όταν βγαίνουμε στο δρόμο και βλέπουμε τους άστεγους, βλέπουμε μικρά παιδιά που ζητούν ελεημοσύνη… “Όχι, μα αυτοί ανήκουν σε εκείνη την εθνότητα που κλέβουν…”, θα προχωρήσω, αυτό θα κάνω; Οι άστεγοι, οι φτωχοί, εκείνοι οι εγκαταλελειμμένοι, ακόμη και εκείνοι οι καλοντυμένοι άστεγοι, επειδή δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν το νοίκι επειδή δεν έχουν δουλειά… Τι αισθάνομαι εγώ; Αποτελεί όλο αυτό ένα μέρος του πανοράματος, του τοπίου μιας πόλης, όπως ένα άγαλμα, η στάση του λεωφορείου, το ταχυδρομείο, και οι άστεγοι αποτελούν τμήμα της πόλης; Είναι φυσιολογικό αυτό;»
Η πρόσκλησή του λοιπόν είναι να «είμαστε προσεκτικοί», επειδή «όταν όλα αυτά στις καρδιές μας αντηχούν ως φυσικά – “μα ναι, η ζωή είναι έτσι… εγώ τρώω, πίνω, αλλά για να ξεφύγω λίγο από το αίσθημα ενοχής κάνω μια προσφορά και προχωρώ” – η πορεία μας δεν είναι καλή».
Παρόμοια ερωτήματα θα πρέπει να κάνουμε στους εαυτούς μας – προσθέτει – όταν ακούμε στην τηλεόραση, ειδήσεις πολέμου, ότι χτυπούν αμάχους, ακόμη και μικρά παιδιά. Τι αισθανόμαστε εκείνες τις στιγμές; «Λέω μια προσευχή – αναρωτιέται ο Φραγκίσκος – και στη συνέχεια συνεχίζω να ζω σαν να μη συνέβη τίποτα; “Μπαίνει στην καρδιά μου όλο αυτό” ή “είμαι όπως αυτός ο πλούσιος, που το δράμα εκείνου του Λάζαρου για τον οποίο ακόμη και τα σκυλιά ένοιωθαν μεγαλύτερο οίκτο, δεν μπήκε ποτέ στην καρδιά μου;”. Αν συμβαίνει αυτό ήδη “πορεύομαι από την αμαρτία προς τη διαφθορά».
Ο Πάπας υπενθυμίζει στη συνέχεια ότι «συνήθως ο αμαρτωλός, αν μετανοήσει, μπορεί να επιστρέψει, ο διεφθαρμένος όμως δύσκολα, επειδή είναι κλεισμένος στον εαυτό του». Εξ ου και η πρόσκληση να διαλογιζόμαστε λέγοντας: «“Εξέτασε, Κύριε, την καρδιά μου”: η οποία θα είναι η σημερινή προσευχή. “και κάνε με να καταλάβω σε ποια οδό πορεύομαι”», σε αυτή της διαφθοράς ή σε εκείνη από την οποία μπορώ να επιστρέψω και να ζητήσω συγχώρεση.
Μετάφραση: ρφ
