Η αδελφή Ρουθ, η Μητέρα Τερέζα  των ξεχασμένων του Πακιστάν

Η ιστορία αυτής της αδελφής που απεβίωσε από τον κορωνοϊό Covid-19, επειδή δεν θέλησε να αφήσει μόνα τους τα παιδιά με αναπηρία, και αυτά μολυσμένα από τον ιό, σημάδεψε για 50 χρόνια την ιστορία του Πακιστάν και τη ζωή κάθε ανθρώπου που την γνώρισε. Σε αυτήν θα δοθεί από την κυβέρνηση του Καράτσι το βραβείο “Sitara-e-Imtiaz” (Civil Award).
Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικά βραβεία για το Πακιστάν, που απονέμεται από τον πρόεδρο σε πολίτες οι οποίοι έχουν διακριθεί για τις ευγενείς τους αξίες. Φέτος, το Civil Award προτάθηκε για τη μοναχή που πολλοί θεωρούν τη «Μητέρα Τερέζα» του Πακιστάν. Η αδελφή Ρουθ Λιούις, Φραγκισκανίδα της Αδελφότητας του Χριστού Βασιλέως, μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της κοινωνίας του Πακιστάν και υπερηφάνεια για τους Πακιστανούς Καθολικούς, απεβίωσε στις 20 Ιουλίου από κορωνοϊό, ενώ βοηθούσε 21 παιδιά που ήταν και αυτά άρρωστα από τον Covid-19. Μαζί με τους ανθρώπους που φρόντιζε, πέρασε 51 χρόνια προσωπικής, μητρικής και αφοσιωμένης υπηρεσίας, ακόμη και στα πιο ταπεινά καθήκοντα, όπως να τους καθαρίζει, να τους πλένει, να αλλάζει τις πάνες τους. Η επιστολή με την οποία η επαρχιακή κυβέρνηση Σιντ την προτείνει για το βραβείο, αναφέρει πολλά από τα έργα της, που όλα, όπως η ζωή της, προορίζονταν για τα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας.
Στο Πακιστάν, το οποίο καταγράφει περισσότερα από 270.000 κρούσματα κορωνοϊού και περισσότερους από 5.000 θανάτους από την πανδημία, ζούσε και η αδελφή Ρουθ. Η ίδια μολύνθηκε από τον ιό στον χώρο που εκείνη ίδρυσε, με τη βοήθεια δωρητών και με την υποστήριξη της κυβέρνησης, το 1969 μαζί με την αδελφή Γερτρούδη Λέμενς, το “Σπίτι της Ειρήνης”. Εκεί – σε αυτό το «όνειρο» που φτιάχτηκε για τους περιθωριακούς – η ίδια συνέχισε να υπηρετεί και δεν θέλησε να αφήσει μόνους τους μικρούς φιλοξενούμενους με διανοητικές και σωματικές αναπηρίες. Εκεί μολύνθηκε από τον ιό, φροντίζοντας περίπου είκοσι αρρώστους, αυτούς που είχε σώσει από τον δρόμο, τους οποίους η μοναχή παρότρυνε να ξεπεράσουν τα όριά τους, κάνοντας τους να συμμετέχουν σε αθλητικές ομάδες και μαθαίνοντάς τους τέχνες. Τους πρόσφερε ζωή μέχρι το τέλος.
Ο π. Qaisar Feroz, Φραγκισκανός Καπουκίνος, γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής για τα ΜΜΕ, ο οποίος συνεργάστηκε με την αδελφή Ρουθ ως εκπαιδευτικός για δύο χρόνια, θυμάται το «ευαγγελικό της βλέμμα και την αυθεντική μαρτυρία της αγάπης του Θεού για κάθε άτομο και κάθε πλάσμα που εκείνη έδινε». Το μεγάλο κοινωνικό κενό που αφήνει αυτή η μοναχή επισημαίνεται επίσης από τις πακιστανικές αρχές που παραμένουν στο πλευρό της αποστολής της: ο πρωθυπουργός Σιντ, στην ηγεσία του λαϊκού κόμματος του Πακιστάν, όχι μόνο πλήρωσε τα έξοδα για την ιατρική περίθαλψη της αδελφής Ρουθ, αλλά σήμερα ασχολείται και με την ειδική καραντίνα που ισχύει στο Dar-ul-Sukun για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που μολύνθηκαν από τον Covid-19. Επιπλέον, η κυβέρνηση Σιντ έδωσε επιχορήγηση 25 εκατομμυρίων πακιστανικών ρουπιών (περίπου 130 χιλιάδες ευρώ) για την παροχή βοήθειας και φαρμάκων στους 19 ασθενείς θετικούς στον ιό του κορωνοϊού που διαμένουν στο Κέντρο.

Η ζωή της αδελφής Ρουθ και η ιδιαίτερη κλήση της για τους «ξεχασμένους» ζωντανεύει στα λόγια του π. Ντάνιελ Τζον της Επισκοπής του Ισλαμαμπάντ:

Μια ζωή αυτή της αδελφής Ρουθ αφιερωμένη στα παιδιά με αναπηρία που κανείς δεν θέλει, μια ζωή για τους τελευταίους της κοινωνίας, “τους παραπεταμένους”. Πώς το βιώσε εκείνη και τι την ώθησε να το πράξει;

Απ. – Η αδελφή Ρουθ Λιούις, της Αδελφότητας των Φραγκισκανίδων Ιεραποστόλων του Χριστού Βασιλέως, γεννήθηκε το 1946 στο Καράτσι του Πακιστάν. Μαζί με την αδελφή Γερτρούδη Λέμενς και την αδελφή Μαργαρίτα Ντα Κόστα, έχοντας δει τα παιδιά με αναπηρία στους δρόμους του Καράτσι – εγκαταλελειμμένα από τις οικογένειές τους, συχνά αλυσοδεμένα ή κακοποιημένα από τους ανθρώπους – σκέφτηκε να κάνει κάτι για αυτά. Έτσι, η αδελφή Γερτρούδη, με τη βοήθεια του αδελφού της ιερέα Σαλεσίου Λέμενς των Ελασσόνων Αδελφών, ο οποίος είναι συνιδρυτής της Αδελφότητας και εργαζόταν στο Καράτσι, ίδρυσε το 1969 το “Dar-ul-Sakun”, δηλαδή το “Σπίτι της Ειρήνης”, προορισμένο να φιλοξενήσει παιδιά με σωματική ή διανοητική αναπηρία. Οι νέες μοναχές ήταν παθιασμένες και δόθηκαν εντελώς σε αυτά τα παιδιά. Η αδελφή Ρουθ λέει σε μια συνέντευξη ότι η αρχή ήταν πολύ δύσκολη, επειδή αυτά τα παιδιά ήταν μερικές φορές βίαια ή έκαναν φρικτά πράγματα, αλλά η συμπόνια και η αγάπη για τον Χριστό της έδιναν πάντα το θάρρος και την υπομονή να συνεχίσει αυτό το σημαντικό έργο. Η αδελφή Γερτρούδη απεβίωσε το 2000 και από τότε η αδερφή Ρουθ διεύθυνε το Σπίτι με τη βοήθεια των άλλων αδελφών της Αδελφότητας. Αυτή ήταν η αρχή αυτού του σημαντικού έργου.

Η Αδελφότητα στην οποία ανήκε η αδελφή Ρουθ είναι αυτή των Φραγκισκανίδων Ιεραποστόλων του Χριστού Βασιλέως: ποιο είναι το χάρισμα που την εμπνέει;

Απ. – Οι αδελφές αυτής της Αδελφότητας ασχολούνται με την εκπαίδευση, την ποιμαντική, την υγεία και την κοινωνική εργασία. Η ανησυχία τους για τα δικαιώματα των φτωχών και για τα άτομα με αναπηρία είναι η κύρια ώθησή τους. Σίγουρα η αδελφή Ρουθ εμπνεύστηκε από τα άτομα με ειδικές ανάγκες, επειδή εργαζόταν για αυτά τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, δηλαδή για πάνω από 50 χρόνια.

Ποια είναι η συμβολή στο Πακιστάν αυτής της Αδελφότητας, ποιο είναι το έργο που επιτελεί;

Απ. – Τα μέλη της Αδελφότητας των Φραγκισκανίδων Ιεραποστόλων του Χριστού Βασιλέως, που ιδρύθηκε από τον π. Σαλέσιο Λέμενς μαζί με τη μητέρα Μπριγκίτα Σεκουέιρα το έτος 1937, στο Καράτσι, προσπαθούν να διαδώσουν τη βασιλεία του Θεού της αγάπης, της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της ισότητας με το σύνθημα “Ελθέτω η βασιλεία Σου”. Η Αδελφότητα είναι παρούσα στο Πακιστάν, την Ινδία και τη Σρι Λάνκα. Στο Πακιστάν οι αδελφές εργάζονται κυρίως στην εκπαίδευση και με τα άτομα με ψυχική ή σωματική αναπηρία. Συγκεκριμένα, η συμβολή τους στα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι αξιοθαύμαστη. Μια άλλη σημαντική συνεισφορά στο Πακιστάν είναι ότι το κέντρο στέλνει τα μέλη του στο εξωτερικό για να αγωνιστούν διεθνώς στα “Special Olympics”. Αξιοσημείωτη νικήτρια είναι η Jacky Maestro, η οποία κέρδισε ένα χρυσό και τέσσερα χάλκινα μετάλλια στην κολύμβηση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Εδώ και μισό αιώνα τώρα η Αδελφότητα εξακολουθεί να υποστηρίζει και να συνοδεύει τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Η μορφή της αδελφής Ρουθ κατέκτησε τους πάντες, ακόμη και τις αρχές του Πακιστάν, κάτι που είναι ασυνήθιστο σε μια χώρα που συχνά γίνεται θέατρο διώξεων και βίας εναντίον των Χριστιανών. Γιατί συμβαίνει αυτό κατ’ εσάς? Και τι έκανε έπειτα το κράτος για να δείξει την ευγνωμοσύνη του;

Απ. – Κατά τη γνώμη μου, η αδελφή Ρουθ, μαζί με τις άλλες αδελφές, είχε δει το πρόσωπο του Θεού σε αυτά τα περιθωριοποιημένα παιδιά και τους νέους, εγκαταλειμμένα και ξεχασμένα από την κοινωνία, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των θρησκειών. Η μόνη τους επιθυμία ήταν να υπηρετήσουν τους ξεχασμένους της κοινωνίας δίνοντάς τους μια νέα οικογένεια και το έκαναν χωρίς προσωπικά συμφέροντα και φροντίζοντάς τους προσωπικά για πολύ καιρό. Και ειδικότερα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αδελφή Ρουθ δεν είχε δικό της δωμάτιο, αλλά κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο όπου ήταν τα παιδιά: φοβόταν ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας μπορεί να χρειαστούν βοήθεια. Είχε αφιερώσει τα πάντα σε αυτά τα παιδιά σαν μητέρα. Ακριβώς αυτό, είχε πείσει πολλούς Μουσουλμάνους και ανθρώπους καλής θελήσεως να βοηθήσουν και να στηρίξουν το μέλλον του «Σπιτιού της Ειρήνης».

Η αδ. Ρουθ έλεγε: «Όλα τα παιδιά μου είναι ορφανά, άπορα και ανεπιθύμητα. Ένα παιδί γεννιέται “μοναδικό” ή “εξαιρετικό” και όμως συμβαίνει να εγκαταλείπεται στο νοσοκομείο και έτσι οι νοσοκομειακές αρχές με καλούν αμέσως». Αυτή ήταν η αποστολή της αδελφής Ρουθ. Από την πολιτεία, η αδελφή Ρουθ έλαβε το Βραβείο “Περήφανο Καράτσι” για τις συνεισφορές της στην πόλη, ειδικά προς τους πιο ευάλωτους. Το κράτος απένειμε επίσης στην αδελφή Ρουθ το “Sitara-e-Imtiaz” (Civil Award). Η κηδεία της αδελφής Ρουθ οργανώθηκε επίσης από το κράτος, με περιορισμένη παρουσία ανθρώπων λόγω του Covid-19. Η τεράστια συνεισφορά της στο Πακιστάν κέρδισε τον μεγάλο σεβασμό πολλών Μουσουλμάνων της χώρας.

Και η αδελφή Ρουθ υπέφερε, όπως εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, την ταλαιπωρία του Covid-19, που χτυπά επίσης το Πακιστάν. Πώς ήταν οι τελευταίες μέρες της; Και ποιο είναι το δίδαγμα που αφήνει;

Απ. – Συνέβη περίπου 21 παιδιά του “Σπιτιού της Ειρήνης” να μολύνθούν από τον Covid-19. Έτσι, η μοναχή, βλέποντας ότι κανείς δεν ήθελε πλέον να είναι μαζί τους, αποφάσισε να το κάνει μόνη της και δυστυχώς στις 8 Ιουλίου βρέθηκε θετική. Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου παρέμεινε εξαρτώμενη από έναν αναπνευστήρα μέχρι τον θάνατό της στις 20 Ιουλίου.

Κατά τη γνώμη μου, προσέφερε ελεύθερα και εθελοντικά τη ζωή της σε αυτούς τους ξεχασμένους ανθρώπους της κοινωνίας έως και την ηρωική αποδοχή “propter caritatem” ενός βέβαιου και βραχυπρόθεσμου θανάτου. Η αδελφή Ρουθ ήταν η «Μητέρα Τερέζα» για το Πακιστάν και με τις ηρωικές αρετές της και την αγιότητα της ζωής της έδωσε ένθερμη μαρτυρία για τον Κύριο Ιησού στη γη του Πακιστάν, αποδίδοντας πολύ καλούς καρπούς εξίσου μεταξύ των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Εν τέλει πιστεύω ότι ήταν πραγματικά η μητέρα των ξεχασμένων και ίσως κανείς δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που άφησε πίσω της.

————————-
Πηγή: Vatican News
Μετάφραση: π.Λ