Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Σεβαστιανού για τις ιερατικές και μοναχικές κλήσεις
Ο σκοπός της ομιλίας Αδελφοί μου, είναι πάντοτε να δώσει φωνή στον Ιησού Χριστό, ο οποίος θέλει να επικοινωνήσει με την κοινότητά Του που είναι συναγμένη. Επομένως, και εγώ πρέπει να φροντίσω να πω λόγια του Ιησού Χριστού και όχι λόγια δικά μου, αλλά και εσείς μαζί με εμένα, να ανοίξουμε την καρδιά μας να ακούσουμε αυτό που ο Κύριος θέλει να μας πει. Όχι μόνο για το θέμα της προσευχής μας, αλλά και για μας προσωπικά ως μέλη μιας Εκκλησίας.
Κάθε χρόνο για αυτή την ημέρα προσευχής υπέρ των κλήσεων ο Πάπας απευθύνει προς όλη την Εκκλησία ένα μήνυμα. Από αυτό το μήνυμα θέλησα να μοιραστώ μαζί σας μία συγκεκριμένη σκέψη, την οποία αναπτύσσει μέσα από το Ευαγγέλιο που ακούσαμε, το επεισόδιο των 2 μαθητών του που επέστρεφαν στο χωριό τους ακριβώς την ημέρα της Ανάστασης.
Γιατί επέστρεφαν; Τους ρωτάει ο Ιησούς: «Τι σας συμβαίνει, ποιο σημαντικό γεγονός σας έχει συνταράξει και σας κρατάει σκυθρωπούς;».
Αδελφοί μου, αυτή την πραγματικότητα, το να είμαστε σκυθρωποί, τη ζούμε και εμείς σήμερα, σε ό,τι αφορά όχι μόνο τις κλήσεις προς τη Μοναχική Ζωή και την Ιερατική Αποστολή, αλλά και σε ό,τι αφορά την Πίστη γενικότερα. Παρατηρούμε, και μας το λένε οι Επίσκοποι και ο Πάπας, ότι «κατά τις τελευταίες δεκαετίες, παρατηρείται μία διακοπή στη μετάδοση της Πίστεως από τη μία γενεά στην άλλη».
Δεν είναι δικαιολογημένο να είμαστε σκυθρωποί; Ασφαλώς. Και όταν δυσκολεύονται οι μεγαλύτεροι: Ιερείς, απλοί Χριστιανοί, γονείς, να μεταδώσουν την Πίστη στους νεότερους, πώς να υπάρξουν κλήσεις προς την Μοναχική Ζωή και την Ιεροσύνη;
Υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση, μας λέει ο Πάπας, ότι βιώνουμε μία Πίστη «κουρασμένη», ή ίσως μία Πίστη που περιορίζεται μόνο στο να εκτελούμε απλώς κάποια καθήκοντα: πάω στη Λειτουργία, λέω τις ατομικές μου προσευχές, ίσως το Ροδάριο, την Τεσσαρακοστή πάω στο Δρόμο του Σταυρού και ούτω καθ’ εξής.
Αλλά ποια είναι η σχέση μας με τον Ιησού Χριστό; Ποια ήταν η σχέση αυτών των δύο μαθητών με τον Ιησού Χριστό;
Στην αρχή ενθουσιασμός, αλλά στη συνέχεια απογοήτευση. «Εμείς πιστεύαμε (λέει ο Κλεοπάς στον Ιησού, που περπατούσε δίπλα Του, αλλά δεν μπορούσε να τον γνωρίσει· τα μάτια του έβλεπαν αλλά η πίστη του δεν έβλεπε). Εμείς πιστεύαμε ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας που περιμέναμε, αλλά τι τα θέλεις, τον έπιασαν, τον καταδίκασαν, τον σκότωσαν στο Σταυρό, τον θάψαμε και τώρα είναι η τρίτη ημέρα, δηλαδή Θάνατος ανεπανόρθωτος. Αφού μετά την τρίτη ημέρα ο άνθρωπος δεν μπορεί να επανέλθει στη ζωή, εμείς γυρίζουμε στο χωριό μας, για αυτό είμαστε σκυθρωποί.
Τι κάνει όμως ο Ιησούς; Τους επιπλήττει για τη λιγοστή τους Πίστη. «Ανόητοι, τους λέει, τόσα χρόνια τι πιστεύετε; Ακούτε τους Προφήτες, χωρίς να τους καταλαβαίνετε; Οι Προφήτες δεν είχαν πει ότι ο Μεσσίας πρόκειται να πάθει, να θανατωθεί και την τρίτη ημέρα να Αναστηθεί;».
Και αρχίζουν να ξανασκέπτονται… «Μα βέβαια, πόσες φορές ακούσαμε τους Προφήτες να λένε και το ένα και το άλλο. Ναι αλλά ο Χριστός είναι πεθαμένος! Κάποιες γυναίκες μας είπαν ότι είδαν Αγγέλους να λένε ότι ο Ιησούς είναι ζωντανός, αλλά εμείς τον Ιησού δεν τον είδαμε».
Και τότε ο Ιησούς σταματάει μαζί τους στο σπίτι όπου πήγαιναν, παίρνει το ψωμί, ευχαριστεί τον Ουράνιο Πατέρα Του, ακριβώς όπως είχε κάνει τέσσερις ημέρες πριν στο Μυστικό Δείπνο, το κόβει και τους το μοιράζει. Τότε άνοιξαν τα μάτια τους, τα μάτια της πίστεως, μας λέει ο Ευαγγελιστής. Τότε αναγνώρισαν ότι ο Ιησούς ήταν εκείνος που περπατούσε μαζί τους.
Μας λέει ο Πάπας: δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ιησούς μέσα σ’ αυτή την κατάσταση θλίψεως που έχουμε, τη δυσκολία να μαρτυρήσουμε την πίστη στις νέες γενεές, τη δυσκολία να έχουμε κλήσεις, ο Ιησούς είναι δίπλα μας, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να Τον ακούμε και να παρακαλούμε τον Ουράνιο Πατέρα.
Και ομολογούν οι δύο μαθητές, όταν έχασαν από τα μάτια τους τον Ιησού: «Αλήθεια όσο περπατούσε δίπλα μας και μας μιλούσε, δεν άρχισε να «φλέγεται» η καρδιά μας ξανά από τη ζεστασιά της πίστεως που είχαμε πριν το θάνατό του;».
Ο Ιησούς παρών σωματικά, ή παρών πνευματικά, ή μυστηριακά στην Αγία Ευχαριστία! Εάν εμείς συνομιλούμε με Εκείνον, Εκείνος κάνει την καρδιά μας να «φλέγεται» και μας δίνει τη δυνατότητα να κοιτάξουμε τη ζωή μας και τη ζωή της Εκκλησίας με τα μάτια της πίστεως, δηλαδή με εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον. Με εμπιστοσύνη, διότι για τις δικές μας εκτιμήσεις, μπορεί να είμαστε σε καταστάσεις αδιέξοδες, είτε ως πρόσωπα, είτε ως Εκκλησία, αλλά Εκείνος μας λέει: παρακαλείτε τον Κύριο του θερισμού, Εγώ είμαι δίπλα σας, περπατώ μαζί σας, ξέρω τι αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία και δεν έχω σταματήσει να φροντίζω για την Εκκλησία μου. Εσείς κάνετε αυτό που πρέπει.
Τι πρέπει να κάνομε; Όχι απλώς να πιστεύουμε ότι ο Θεός υπάρχει και να εκτελούμε κάποιες πράξεις πίστεως ή ευλάβειας αλλά να αναπτύσσουμε κάθε μέρα ένα διάλογο με τον Ιησού, προσωπική κοινωνία με τον Ιησού. Αυτή είναι η Πίστη που έχουμε ανάγκη, προσωπική πίστη που ωριμάζει.
Να μάθουμε να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι δίπλα μας, και να του μιλάμε, και να του επιτρέπουμε να μας μιλήσει και να τον ακούμε.
Εμείς παραμένουμε αδύναμοι μας λέει ο Πάπας, αλλά σε αυτή την ανθρώπινη κατάσταση αποθάρρυνσης πρέπει να υψώνουμε το κεφάλι μας προς το Θεό και να προσευχόμαστε. Διότι ακούσαμε τι έκανε ο Θεός για τον Προφήτη Ησαΐα, ο οποίος ευρισκόμενος σε όραμα μπροστά στην παρουσία του Θεού, ένοιωσε ότι πεθαίνει γιατί ήταν αμαρτωλός μπροστά σε ένα Θεό Άγιο. Και ο Θεός έστειλε τον Άγγελο που του άγγιξε το στόμα με αναμμένο κάρβουνο και του είπε: Το ξέρω ότι είσαι αμαρτωλός, εγώ όμως σε αγιάζω. Αλλά έχω την ανάγκη από κάποιον: να πάει να μιλήσει στους ανθρώπους».
Και ο Ησαΐας, αναθαρρημένος από αυτή την ευσπλαχνική στάση του Θεού και την εμπιστοσύνη που ο Θεός ήθελε να του δείξει, λέει: «Κύριε αφού Εσύ με καθαρίζεις στείλε εμένα».
Βλέπετε αδελφοί μου για ποιο λόγο μας λέει ο Πάπας ότι έχουμε ανάγκη να αναπτύσσουμε προσωπική σχέση με το Χριστό; Δεν αρκεί να κάνουμε στις Ενορίες αίθουσες για τη νεολαία, όπου να έχουμε πινγκ-πονγκ, μπιλιάρδο, ποδοσφαιράκια ή να κάνουμε εκδρομές. Αυτά μπορούν να γίνουν μαζί με άλλα.
Τους νέους όμως πρέπει να τους διδάξουμε να αισθάνονται ότι ο Ιησούς μέσα στις δυσκολίες και την απογοήτευσή τους, ίσως και την απιστία τους, περπατάει δίπλα τους. Αλλιώς πώς θα αντιληφθούν τον Ιησού Χριστό, πώς θα νοιώσουν ότι ο Ιησούς άρχισε να «φλέγει» την καρδιά τους, ότι ο Ιησούς τους λέει «ποιον θα στείλω;», για να βρουν τη δύναμη, παρόλο που είναι αδύναμοι και αμαρτωλοί, να πουν; στείλε εμένα Κύριε!!
Βλέπετε αδελφοί μου πόσο έχουμε ανάγκη από προσευχή; Ο ένας για τον άλλον, όλοι μαζί για την Εκκλησία, αλλά και ο καθένας προσωπικά για τον εαυτό του. Και εμείς οι ενήλικοι και οι νεότεροι.
Ο Ιησούς περπατάει δίπλα μας! Το ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την παρουσία Του, το ότι έχουμε προβλήματα δεν σημαίνει ότι Εκείνος είναι απών, σημαίνει μάλλον ότι αποτράβηξε το χέρι Του για να αισθανθούμε ότι γίναμε κάπως επιπόλαιοι, ότι πρέπει να εμβαθύνουμε την πίστη μας, και οι χειροτονημένοι και οι λαϊκοί, να εμβαθύνουμε την πίστη μας για να μπορέσει να αλλάξει η κατάσταση μέσα στην Εκκλησία.
Και η κατάσταση θα αλλάξει!! Μετά από 2000 χρόνια η Εκκλησία του Χριστού είναι ζωντανή, δεν μπορέσαμε να την καταστρέψουμε, ο Κύριος πάντα εύρισκε «εκείνους τους Παύλους» που τους έπαιρνε μέσα «από την τύφλωσή τους» όπως ακούσαμε στο δεύτερο ανάγνωσμα και τους μετέστρεφε: «Σαούλ Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;». «Εγώ καταδιώκω εσένα; ποιος είσαι;».
«Είμαι ο Ιησούς. Με νομίζεις νεκρό αλλά είμαι ζωντανός. Σε έριξα από το άλογο, σε τύφλωσα. Κατάλαβε επιτέλους ότι είμαι ζωντανός, Αναστημένος και ότι πολεμάς έναν ζωντανό».
Και ο Παύλος άλλαξε, μεταστράφηκε! «Αυτός είναι σκεύος εκλογής (λέει ο Ιησούς στον Ανανία). Μη φοβάσαι το γεγονός ότι μέχρι τώρα καταδίωκε την Εκκλησία». Η μεταστροφή είναι δυνατή, όλα μπορεί να τα κάνει ο Κύριος, είναι Αναστημένος, αρκεί να του εμπιστευόμαστε το πρόβλημά μας, αρκεί να του λέμε Κύριε είμαστε σκυθρωποί γιατί νοιώθουμε αδύναμοι, φοβόμαστε, ανάλαβε εσύ την Εκκλησία σου.
