ΛΕΩΝ ΙΔ’

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ 

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2025 

 

Κύκλος – Ιωβηλαίο 2025. Ο Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας. IV. H Aνάσταση του Χριστού και οι προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. 2. Η Ανάσταση του Χριστού, η απάντηση στην ανθρώπινη θλίψη

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Η ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι ένα γεγονός που δεν παύουμε ποτέ να συλλογιζόμαστε και να στοχαζόμαστε, και όσο περισσότερο εμβαθύνουμε σε αυτό, τόσο περισσότερο μας γεμίζει θαυμασμός, μας έλκει, σαν να μας παρασύρει ένα αβάσταχτο αλλά σαγηνευτικό φως. Ήταν μια έκρηξη ζωής και χαράς που άλλαξε το νόημα κάθε πραγματικότητας, από αρνητικό σε θετικό. Ωστόσο, δεν συνέβη με δραματικό, πολύ λιγότερο βίαιο, τρόπο, αλλά μάλλον με έναν ήπιο, κρυφό, σχεδόν ταπεινό τρόπο. 

Σήμερα θα αναλογιστούμε πώς η ανάσταση του Χριστού μπορεί να θεραπεύσει μια από τις ασθένειες της εποχής μας: τη θλίψη. Διεισδυτική και ευρέως διαδεδομένη, η θλίψη συνοδεύει τις ημέρες τόσων πολλών ανθρώπων. Είναι ένα αίσθημα αβεβαιότητας, μερικές φορές βαθιάς απελπισίας, που εισβάλλει στον εσωτερικό χώρο και φαίνεται να υπερισχύει κάθε κύματος χαράς. 

Η θλίψη αφαιρεί νόημα και ζωντάνια από τη ζωή, η οποία γίνεται σαν ένα ταξίδι χωρίς κατεύθυνση και νόημα. Αυτή η επίκαιρη εμπειρία φέρνει στον νου την περίφημη ιστορία του κατά Λουκάν Ευαγγελίου (24,13-29) για τους δύο μαθητές στο δρόμο προς Εμμαούς. Απογοητευμένοι και αποθαρρυμένοι, εγκαταλείπουν την Ιερουσαλήμ, αφήνοντας πίσω τις ελπίδες που είχαν εναποθέσει στον Ιησού, ο οποίος είχε σταυρωθεί και ταφεί. Στις πρώτες γραμμές του, αυτό το επεισόδιο παρουσιάζει ένα παράδειγμα ανθρώπινης θλίψης: το τέλος ενός στόχου στον οποίο είχε επενδυθεί τόση ενέργεια, την καταστροφή αυτού που φαινόταν ουσιαστικό για τη ζωή κάποιου. Η ελπίδα εξαφανίστηκε, η ερήμωση κατέλαβε την καρδιά. Όλα κατέρρευσαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μεταξύ Παρασκευής και Σαββάτου, σε μια δραματική διαδοχή γεγονότων. 

Το παράδοξο είναι πραγματικά εμβληματικό: αυτό το θλιβερό ταξίδι ήττας και επιστροφής στην καθημερινότητα λαμβάνει χώρα την ίδια ημέρα με τη νίκη του φωτός, του Πάσχα που έχει ολοκληρωθεί πλήρως. Οι δύο άνδρες γυρίζουν την πλάτη τους στον Γολγοθά, στην τρομερή σκηνή του σταυρού που είναι ακόμα χαραγμένη στα μάτια και τις καρδιές τους. Όλα φαίνονται χαμένα. Πρέπει να επιστρέψουν στις παλιές τους ζωές, διατηρώντας χαμηλό προφίλ, ελπίζοντας να μην αναγνωριστούν. 

Σε κάποιο σημείο, ένας ταξιδιώτης πλησιάζει τους δύο μαθητές, ίσως ένας από τους πολλούς προσκυνητές που είχαν πάει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Είναι ο αναστημένος Ιησούς, αλλά δεν τον αναγνωρίζουν. Η θλίψη θολώνει το βλέμμα τους, σβήνοντας την υπόσχεση που είχε δώσει ο Διδάσκαλος πολλές φορές: ότι θα θανατωθεί και ότι την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Ο ξένος πλησιάζει και δείχνει ενδιαφέρον για αυτά που λένε. Το κείμενο λέει ότι οι δύο ήταν «σκυθρωποί» (Λκ 24,17). Το ελληνικό επίθετο «σκυθρωποί» που χρησιμοποιείται, περιγράφει μια βαθιά θλίψη: τα πρόσωπά τους αποκαλύπτουν μια παράλυση της ψυχής. 

Ο Ιησούς τους ακούει και τους αφήνει να εκφράσουν την απογοήτευσή τους. Στη συνέχεια, με μεγάλη ειλικρίνεια, τους επιπλήττει επειδή είναι «ανόητοι, που η καρδιά αργεί να πιστέψει όλα όσα είπαν οι προφήτες!» (στ. 25), και μέσα από τις Γραφές καταδεικνύει ότι ο Χριστός έπρεπε να υποφέρει, να πεθάνει και να αναστηθεί. Η ζεστασιά της ελπίδας αναζωπυρώνεται στις καρδιές των δύο μαθητών, και έτσι, καθώς πέφτει το βράδυ και φτάνουν στον προορισμό τους, προσκαλούν τον μυστηριώδη σύντροφό τους να μείνει μαζί τους. 

Ο Ιησούς δέχεται και κάθεται στο τραπέζι μαζί τους. Έπειτα παίρνει το ψωμί, το κόβει και το προσφέρει. Εκείνη τη στιγμή, οι δύο μαθητές τον αναγνωρίζουν… αλλά Αυτός αμέσως εξαφανίζεται από τα μάτια τους (στ. 30-31). Η πράξη της “κλάσης του άρτου” ανοίγει ξανά τα μάτια της καρδιάς τους, φωτίζοντας για άλλη μια φορά το όραμά τους που θόλωνε η ​​απελπισία. Και τότε όλα γίνονται ξεκάθαρα: το κοινό ταξίδι, ο τρυφερός αλλά δυνατός λόγος, το φως της αλήθειας… Η χαρά αναζωπυρώνεται αμέσως, η ενέργεια ρέει ξανά μέσα από τα κουρασμένα μέλη και οι αναμνήσεις τους επιστρέφουν στην ευγνωμοσύνη. Και οι δύο σπεύδουν πίσω στην Ιερουσαλήμ για να πουν τα πάντα στους άλλους. 

«Αληθώς ανέστη ο Κύριος» (βλ. στ. 34). Αυτό το επίρρημα σηματοδοτεί, αληθινά, την κορύφωση της ανθρώπινης ιστορίας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός είναι ο χαιρετισμός που ανταλλάσσουν οι Χριστιανοί την ημέρα του Πάσχα. Ο Ιησούς δεν αναστήθηκε με λόγια, αλλά με έργα, με το σώμα Του που φέρει τα σημάδια του πάθους Του, την αιώνια σφραγίδα της αγάπης Του για εμάς. Η νίκη της ζωής δεν είναι μια κενή λέξη, αλλά ένα πραγματικό, συγκεκριμένο γεγονός. 

Είθε η απροσδόκητη χαρά των μαθητών της Εμμαούς να αποτελέσει μια γλυκιά προειδοποίηση για εμάς όταν το ταξίδι γίνεται δύσκολο. Είναι ο Αναστημένος που αλλάζει ριζικά την οπτική μας, ενσταλάζοντας την ελπίδα που γεμίζει το κενό της θλίψης. Στα μονοπάτια της καρδιάς, ο Αναστημένος βαδίζει μαζί μας και για εμάς. Γίνεται μάρτυρας της ήττας του θανάτου, επιβεβαιώνοντας τη νίκη της ζωής, παρά το σκοτάδι του Γολγοθά. Η ιστορία έχει ακόμα πολλές ελπίδες για το καλύτερο. 

Η αναγνώριση της Ανάστασης σημαίνει αλλαγή της οπτικής μας για τον κόσμο: επιστροφή στο φως για να αναγνωρίσουμε την Αλήθεια που μας έσωσε και μας σώζει. Αδελφοί και αδελφές, ας παραμένουμε σε εγρήγορση κάθε ημέρα στο θαύμα του Πάσχα του αναστημένου Ιησού. Αυτός μόνο κάνει το αδύνατο δυνατό!

———————

Μετάφραση: π.Λ