ΕΤΣΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ !!!!! ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ!!!!! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΝ ΕΤΕΙ 2018 !!!!!

Η παναίρεση του Οικουμενισμού και ο Παπισμός

Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αποσπάσματα από την Εγκύκλιο του Μητροπολίτη

Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,

Εάν έχουμε κάτι να καυχηθούμε, αυτό είναι η Αγία Ορθοδοξία μας. Πιστεύουμε, όμως, ακραδάντως ότι, εάν όλοι εμείς, κλήρος και λαός, είμασταν πραγματικά ορθόδοξοι, δεν θα υπήρχε ούτε ένας αιρετικός και αλλόθρησκος.

Φοβερές, επίσης, είναι οι συνέπειες της αμαυρώσεως του δόγματος και του ήθους στην αιρετική Δύση.

Αυτονοήτως είμαστε εναντίον της ακρίτου και χωρίς αποτέλεσμα επικοινωνίας με τους αιρετικούς, την στιγμή που εκείνοι εμμένουν σκληρά και με προκλητική αυθάδεια στις κακοδοξίες τους. Ένας τέτοιος ατέρμων διάλογος μεταξύ κωφών δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Αποτελεί μόνο άλλοθι για την δική τους εμμονή.

Η αιτία της διαφοράς είναι ότι η αίρεση του Παπισμού διέστρεψε το ευαγγελικό μήνυμα, αλλοίωσε την δογματική πίστη της Εκκλησίας, δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στο Ευαγγελικό και ζείδωρο μήνυμα της ζωής και αυτή την στιγμή συνεχίζει να εμμένει στο ίδιο αυτό μοτίβο της απαξιώσεως της κανονικής τάξεως, της δογματικής, πατερικής και αποστολικοπαράδοτης πίστεως.
Υπάρχει ένας διάλογος, που έχει ξεκινήσει το 1980. Είμαστε τώρα στο 2018 και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Δεν είναι μόνο η αίρεση του Filioque (φιλιόκβε), δηλ. η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, που είναι μία τεράστια δογματική έκπτωση και διαστροφή της πίστεως στο Τριαδικό δόγμα. Είναι και το τεράστιο θέμα της εκκοσμικεύσεως. Το πάλαι ποτέ περίπυστο Πατριαρχείο της Δύσεως, το οποίο χάθηκε δυστυχώς το 1054, το κατέλαβαν οι Φράγκοι, και γι’ αυτό υπάρχει όλη αυτή η αλλοίωση της πνευματικής ζωής. Κατ’αρχήν, ο Παπισμός έχει μεταβάλει την Εκκλησία σε κράτος. Ο αιρεσιάρχης Πάπας είναι και αρχηγός κράτους.Έχει κυβέρνηση. Είναι μία πλήρης αλλοτρίωση του ευαγγελικού μηνύματος.

Υπάρχουν και άλλες πολλές δογματικές αποκλίσεις. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν αποδέχεται πρωτείο εξουσίας κανενός επισκόπου. Πρωτείο εξουσίας δεν έχει κανείς, διότι η κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι κάποιος άνθρωπος. Για τον Παπισμό κεφαλή της Εκκλησίας είναι ένας άνθρωπος, ο Πάπας. Αυτό είναι απαράδεκτο. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Κανείς άλλος. Η Οικουμενική Σύνοδος είναι η υπέρτατη αρχή εξουσίας μέσα στην Εκκλησία. Εκείνη αποφαίνεται επί δογματικών, κανονικών, τυπικών και οποιωνδήποτε άλλων θεμάτων. Οι Προκαθήμενοι των παλαιών πόλεων είχαν την τιμή της πρωτοκαθεδρίας, επειδή οι πόλεις είχαν μία περιωπή. Επειδή η Ρώμη ήταν η πρωτεύουσα του Ρωμαικού Κράτους, ο επίσκοπός της προβάδιζε των άλλων επισκόπων. Όταν η πρωτεύουσα της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας επί Μεγάλου Κωνσταντίνου μεταφέρθηκε στη Νέα Ρώμη, ο επίσκοπος της Νέας Ρώμης απέκτησε τα ίδια πρεσβεία τιμής, που είχε και ο της Παλαιάς Ρώμης. Και οι άλλες πόλεις, δηλ. η Αλεξάνδρεια, που είναι μία μεγάλη πόλη, είναι η τρίτη κατά τιμή, η Αντιόχεια τέταρτη, τα Ιεροσόλυμα, που είναι η μητέρα των Εκκλησιών, επειδή είναι η μικρότερη πόλη, πέμπτη κατά τιμή. Αυτός ήταν ο θεσμός της πενταρχίας.

Ο Πάπας της Ρώμης θέλει να έχει το παγκόσμιο imperium (ιμπέριουμ), τον παγκόσμιο έλεγχο, δηλ. ότι είναι ο βικάριος, ο αντιπρόσωπος του Χριστού επί γης, πράγματα τα οποία επί χίλια χρόνια ποτέ δεν υπήρχαν. Εκεί πάνω στηρίχτηκε ένα κακέκτυπο χριστιανισμού, για το οποίο σήμερα εμείς οι Ορθόδοξοι απολογούμαστε, χωρίς να έχουμε καμμία ευθύνη. Π.χ. Ιερά Εξέταση, θρησκευτικοί πόλεμοι, αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός (επεκτατισμός). Τι σχέση έχουν αυτά με το Ευαγγέλιο του Χριστού, ο Οποίος γεννήθηκε μέσα σε μία φάτνη αλόγων και σταυρώθηκε για τον άνθρωπο;

Η παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού διαρρηγνύει την οργανική σχέση δόγματος και ήθους. Ο Οικουμενισμός έχει ουμανιστικό, ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και όχι θεολογικό, πνευματικό, θεανθρωποκεντρικο. Παραμερίζει την Πίστη, το δόγμα και την Παράδοση της Εκκλησίας και αποβλέπει περισσότερο σε πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την Εκκλησία κυρίως ως ανθρώπινο ίδρυμα, το οποίο ενωμένο θα δυνηθεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τους εχθρούς του. Γι’αυτό δεν λαμβάνονται σοβαρώς υπ’όψιν οι βασικές διαφορές περί την πίστη και το πνεύμα ανάμεσα στην Ορθοδοξία, τις αιρέσεις και τις θρησκείες, ούτε η ιστορία και η συνείδηση της Εκκλησίας[16].

Ιδιαιτέρως ο πρακτικός ή λαικός Οικουμενισμός, ο οποίος επιτάσσει την διαχριστιανική και διαθρησκειακή συνεργασία σε πρακτικά θέματα και τομείς και ποικίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, ηθικά, περιβαλλοντικά, οικολογικά κ.α.), η οποία συνοδεύεται δυστυχώς με αντικανονικές συμπροσευχές και υπογραφή κοινών κειμένων, έχει σοβαρότατες συνέπειες στο δόγμα και το ήθος.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ασφαλώς, έδειχνε και δείχνει πάντα μεγάλη ευαισθησία σ’ όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Ωστόσο, η από κοινού με τους αιρετικούς αντιμετώπισή τους παρουσιάζει μειονεκτήματα. Η φωνή της Ορθοδοξίας, όταν συμφύρεται με τις άλλες αιρετικές και θρησκευτικές φωνές, χάνει τη διαύγειά της και αδυνατεί να κοινοποιήσει στον σημερινό άνθρωπο τον δικό της μοναδικό τρόπο ζωής, που είναι θεανθρωποκεντρικός, σε αντίθεση με τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής των αιρετικών. Η Εκκλησία υποκύπτει στον πειρασμό της εκκοσμικεύσεως, χρησιμοποιώντας στο κοινωνικό της έργο κοσμικές πρακτικές των άλλων αιρέσεων και θρησκειών, σε βάρος του σωτηριολογικού της μηνύματος. Εκείνο, όμως, που έχει ανάγκη ο σημερινός άνθρωπος, δεν είναι η βελτίωση της ζωής του μέσω ενός εκκοσμικευμένου Χριστιανισμού, έστω κι αν αυτός μπορέσει να εξαλείψει όλες τις κοινωνικές πληγές, αλλά η απελευθέρωσή του από την αμαρτία και η θέωσή του μέσα στο αληθινό Σώμα του Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο πρακτικός ή λαικός Οικουμενισμός προωθείται και με τις ανταλλαγές επισήμων επισκέψεων μεταξύ υψηλοβάθμων, κυρίως, εκπροσώπων των αιρέσεων, των θρησκειών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές περιλαμβάνουν εγκωμιαστικές προσφωνήσεις, ασπασμούς, ανταλλαγές δώρων, κοινά γεύματα, συμπροσευχές, κοινές ανακοινώσεις και άλλες χειρονομίες φιλοφροσύνης. Ο πιστός λαός μας, όμως, όταν παρακολουθεί τις επισκέψεις από τα οπτικοακουστικά μέσα επικοινωνίας, δοκιμάζει δυσάρεστη έκπληξη· σκανδαλίζεται, πικραίνεται, απορεί, αλλά και προβληματίζεται, καθώς μάλιστα άλλοτε ακούει τους ποιμένες του να μιλούν με ορθόδοξη και αγιοπατερική γλώσσα, και άλλοτε τους βλέπει ανάμεσα στους αιρετικούς και αλλοθρήσκους να συμπεριφέρονται διπλωματικά. Ένας τέτοιος, όμως, συμβιβασμός στον χώρο της αληθείας της Εκκλησίας, ακόμα και για την ιερώτερη σκοπιμότητα, είναι επιεικώς απαράδεκτος[17].