Επίπονο

 “Κανένας δεν έχει το θάρρος να του το πει…….ποιός ξέρει πως θα αντιδράσει…;”

Αυτά τα λόγια άκουσα να τα λέει ο υπεύθυνος γιατρός μιας πτέρυγας του νοσοκομείου  όπου ο φίλος μου ο Δαρείος, μετά από παρατεταμένες και αυστηρές κλινικές εξετάσεις, διαπιστώθηκε διάσπαρτη, και μη αναστρέψιμη και  χωρίς δυνατότητα  χειρουργικής επέμβασης. e…

-“Πρόκειται για δεκαπέντε με είκοσι ημέρες επιβίωσης”.

-“Γιατρέ εγώ μπορώ να του το πω αμέσως  εάν εσείς  μου εγγυηθείτε ότι θα τον στηρίξετε με τη δική σας υπευθυνότητα του γιατρού”.

-“Να το πούμε ή να μην το πούμε στον άρρωστο; Είναι θετικό ή αρνητικό;…

Σίγουρα δεν είναι κάτι το ανώδυνο …..αλλά θα δεις…μ’ εμψυχώνει ο πιστός καθηγητής – που μετά την πρώτη άμεση  και σοκαριστική αντίδραση, ο άρρωστος βοηθούμενος  να βιώσει την πίστη του , εγκαταλείπεται με απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και γι’ αυτόν κάθε μέρα που περνά θα είναι μια βοήθεια που θα την αισθανθεί σαν δώρο”.

Πράγματι από αυτήν την τρομερή αγγελία έχουν περάσει δύο χρόνια. Τώρα ο Δαρείος  ονομάζεται ο επιφανής φιναλίστας και μέρα με την ημέρα ήδη έχει δεχθεί παραπάνω από εξακόσια δώρα που κάθε πρωί και κάθε βράδυ διπλασιάζονται

Είναι ευγνώμων για κάθε αναπνοή που του δόθηκε και την βιώνει, βοηθούμενος από την πίστη  βιώνει τη ραγδαία εξέλιξη της υγείας του.

Πολλοί  θεωρούν θαύμα αυτή ην απρόσμενη επιβίωση….. αλλά εγώ νομίζω  ότι το πραγματικό και αληθινό θαύμα  είναι να γευθείς την αιωνιότητα  σε κάθε σου αναπνοή, σαν να είναι η πρώτη , η τελευταία και η μοναδική.

+Ν