Εμπιστοσύνη και αλαζονεία

Σε μία συνάντηση οι φίλοι μου έβαλαν να ακούσω μία μαγνητοφώνηση. Ήταν  τη φωνή ενός προσώπου που διηγούταν  τη στιγμή  πνευματικής ζωής που με πολύ κόπο προσπαθούσε να περάσει.

Όλο το κείμενο ήταν ένα κλαψούρισμα στον εαυτό του  διότι δεν μπορούσε πια να αντέξει τη σύζυγό του, κατηγορούσε τον εαυτόν του για μια τεράστια αδυναμία  που αισθανόταν να την συγχωρήσει. Ήταν ανίκανος  να σταθεί στα χαρίσματά της , δεν μπορούσε να έχει στιγμές ειρήνης.

Λυπημένος για τις συχνές πτώσεις του, αντιλήφτηκε  ότι δεν κατάφερνε  να κάνει το καλό  που του υπαγόρευε  η καρδιά του.  Βρισκόταν στα άκρα  της καταπίεσης  εξ αιτίας των συνεχών θυμών  για τις τόσες αρνητικές καταστάσεις και στιγμές  της ζωής του.

Πέρασα, χάρη στο Θεό από ένα πάρκο παιχνιδιών  και κάθισα σε μια μηχανή  απέναντι από ένα μωρό που χαμογελούσε  σε όλους , ήταν η ενσαρκωμένη ευτυχία.

Ήταν απόλυτα ικανοποιημένο για τον εαυτό του, χωρίς προβλήματα, διότι ότι έκανε , το έκανε κοιτάζοντας την μητέρα του. Μετακινιόταν από το ένα μέρος στο άλλο, ξανάρχιζε το ένα παιχνίδι ή το άλλο, πάντα κρατώντας  το χέρι της μητέρας του  ή βρισκόμενο μέσα στην αγκαλιά της.

Εκείνο δεν ήξερε, και όμως  μου έδινε μαθήματα, γινόταν  δάσκαλος για μένα. Δεν χρειαζόταν να ακούσω  τα λόγια του, εξ άλλου δεν έλεγε κάτι,  αρκούσε να παρατηρώ  το φέρσιμό του.  Δεν έκανε τίποτε, αν πρώτα  δεν φώναζε συνεχώς τη μητέρα του. Χωρίς την μητέρα το μωρό  δεν κάνει κάτι. Διαφορετικά  δεν θα ήταν μωρό.

Η ενήλικας, εγωιστής,  κλαψιάρης, απελπισμένος, γεμάτος από άγχη  θα ηρεμήσει και θα γίνει γαλήνιος  και ώριμος, μόνο  όταν σταματήσει να στηρίζεται στις δικές δυνάμεις. Ο ενήλικας χριστιανός είναι ώριμος  όταν τελικά καταλάβει, όπως το μωρό, να μην κάνει τίποτε χωρίς το Θεό. Θα καταφέρει τότε να ζήσει το θαύμα της χριστιανικής ζωής, μόλις επιτρέψει στο Θεό να είναι ο Θεός  στη ζωή του.