Εμπιστοσύνη άνευ όρων

Ένας πατέρας αντιλήφτηκε,  ότι το παιδί του  έχανε την εμπιστοσύνη του σ’ εκείνον, μεγάλωνε  και γινόταν όλως περιέργως αυτόνομο. Δεχόταν να το κρατά ο πατέρας του  από το χέρι, αλλά δεν το κρατούσε σταθερά, ήθελε να είναι βρίσκεται σε κάποια απόσταση, υπήρχε κάποια ψυχρότητα φαινόταν πως προτιμούσε να μην το κρατούν  από το χέρι.

Ο πατέρας λοιπόν  μια μέρα το πήγε εκδρομή  σε ένα ορεινό  και άγριο πάρκο. Περπατώντας  στο βουνό, τον πέρασε από τα πιο δύσκολα και σκληρά μονοπάτια, τα πιο κουραστικά  και τα πιο επικίνδυνα, με απότομες ρεματιές και χειμάρρους  που ερέθιζαν την φαντασία του παιδιού, μέχρι που φαντάστηκε ότι  σ’ αυτά τα μέρη  μπορούσε να υπάρχουν και πεινασμένοι λύκοι.

Σιγά-σιγά που ο μικρός συνειδητοποιούσε ότι ο κίνδυνος γινόταν άμεσος και γι’ αυτό προσκολλιόταν  όλο και περισσότερο στον πατέρα του.

Στο αποκορύφωμα του φόβου, ήθελε τελικά να πέσει στην αγκαλιά του.

Έτσι μερικές φορές ενεργεί και ο  Θεός  μαζί  μας.  Επιτρέπει φόβους, μας κάνει να νιώσουμε τους περιορισμούς   μας και τις αδυναμίες μας και το πόσο είμαστε εύθραυστοι, και αυτό για να μας οδηγήσει   στη σιγουριά, για να αφεθούμε τελικά  να μας πάρει από το χέρι.