Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να ασχολούνται με την ζωή των άλλων

Είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ό,τι και να πεις θα αντιδράσουν, θα σε διορθώσουν, θα το σχολιάσουν, θα σου προτείνουν (πάντα) κάτι καλύτερο.

Ποτέ τους όμως δεν θα κάνουνε κάτι. Αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης.

Ποτέ δεν θα γράψουνε κάτι για κάποιο θέμα, αλλά θα περιμένουν να γράψεις εσύ για να το σχολιάσουν.

Ποτέ δεν θα κάνουνε κάτι, αλλά θα περιμένουν να κάνεις εσύ ώστε να σε διορθώσουν. Να σου πούνε πώς θα το κάνανε αυτοί… θα, θα, θα….

Και είναι λυπηρό να βλέπεις τέτοιους ανθρώπους.

Ανθρώπους που δεν έχουνε τίποτα να πούνε και να κάνουνε παρα μόνο ν’ ασχολούνται με την ζωή των άλλων.

Είναι λυπηρό να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι άδειοι και οι οποίοι προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους με την ζωή των άλλων.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα έτοιμοι να αντιδράσουν αντί να δράσουν.

Έχουν αναγάγει την «κατινιά» σε φυσικό ιδίωμά τους.

Και όλα αυτά τα κάνουνε επειδή «ενδιαφέρονται και νοιάζονται για σένα», επειδή «έχουνε καθήκον να μιλήσουν», επειδή «η συνείδησή τους, τους το υπαγορεύει», κτλ.

Αδελφέ, άσε την ζωή των άλλων, άσε την αμαρτία των άλλων.

Αν έχεις το θάρρος να δεις την καρδιά σου, την ζωή σου, τα κίνητρά σου, θα καταλάβεις ότι χρειάζεσαι μετάνοια· και συ, και γω και όλοι μας.

Όλοι κάνουμε λάθοι, όλοι μας είμαστε ελλειπής.

Το θέμα δεν είναι να δούμε ποιος είναι πιο πολύ λάθος ώστε να τον ελέγξουμε, αλλά πως ο καθένας μας θα γίνει αγκαλιά για τον άλλον.

Προσοχή όμως… όχι να αναπαύουμε τον άλλον στην αμαρτία του.

Θέλει πολύ διάκριση. Εάν ερωτηθούμε να πούμε την γνώμη μας. Απο εκεί και πέρα όμως ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει την ζωή που θέλει.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ήρθαμε στην ζωή αυτή για να σταματούμε την ζωή των άλλων ανθρώπων.

Αν ενδιαφέρεσαι για τον αδελφό σου προσευχήσου γι’αυτούν, αγρύπνησε γι’ αυτόν, νήστεψε γι’αυτόν.

Είναι εύκολο να κατακρίνουμε και να απαξιώσουμε κάποιον.

Είναι δύσκολο να τον βοηθήσεις πραγματικά.

Αν το αγαπούμε όμως θα θυσιάσουμε λίγες στιγμές από την καθημερινότητά μας για να δεηθούμε γι’αυτόν στον Κύριο.

Πριν πεις κάτι σκέψου το.

Περίμενε.

Δες τα κριτήριά σου.

Δες την καρδιά σου.

Δες και την καρδιά του αδελφού σου.

Ίσως το κόστος του λόγου σου είναι να χάσεις για πάντα τον αδελφό σου.

Και τότε είναι αργά…ακόμα και για την «συγνώμη».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος