Τα βιβλικά αναγνώσματα αυτής της Κυριακής έχουν ως κύριο θέμα τη συγχώρεση.
Το Βιβλίο του Σειράχ από το οποίο ήταν το πρώτο ανάγνωσμα αναφέρεται στη συμπεριφορά που ένας Ισραηλίτης πρέπει να έχει μπροστά σε κάποιον που τον προσβάλει. Αυτό το κείμενο προαναγγέλλει κατά κάποιο τρόπο το περιεχόμενο της προσευχής του «Πάτερ ημών». Λέει χαρακτηριστικά: "συγχώρεσε τον πλησίον σου για ό,τι κακό σου έκανε και τότε όταν προσευχηθείς, οι αμαρτίες σου θα σου συγχωρηθούν".
Αυτή η διδασκαλία του Σειράχ φαίνεται να δίνει τέλος στον παλαιό νόμο που προέβλεπε το γνωστό «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδούς αντί οδόντος». Η παλαιά διαθήκη είχε ως μέτρο τη δικαιοσύνη, ακόμη και στην ανταπόδοση. Με τον ερχομό όμως του Χριστού η δικαιοσύνη ξεπεράστηκε από την αγάπη.
Η καρδιά του Θεού συγκινείται μπροστά στις αθλιότητές μας και δείχνει κατανόηση και ευσπλαχνία μπροστά στις αμαρτίες μας και τις δυστυχίες μας. Αυτή η συμπεριφορά είναι υπόδειγμα και για μας. Αν ο Θεός μας συμπεριφέρεται με τόση καλοσύνη, ευσπλαχνία και αγάπη γιατί εμείς να τηρούμε διαφορετική στάση έναντι των συνανθρώπων μας;
Αν κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, δυστυχώς θα διαπιστώσουμε πως η κατάσταση δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Η αδικία είναι πιο δυνατή από τη δικαιοσύνη. Το μίσος πιο δυνατό από την αγάπη. Το κακό συχνό από το καλό. Ο πόλεμος συναγωνίζεται με την τρομοκρατία ποιος θα έχει περισσότερα ανθρώπινα θύματα. Ο άνθρωπος στην εποχή μας έχει κηρύξει τον πόλεμο στην ειρήνη. Η βεντέτα υπάρχει και το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» επανέρχεται.
Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε χρέος να διορθώσουμε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Πως όμως; Με ποιο τρόπο και ποια μέσα; Με το μοναδικό όπλο, την αγάπη!
Είναι ανάγκη να ανοίξουμε την καρδιά μας σε μία αυθεντική και διαρκή συμφιλίωση με όλους τους συνανθρώπους μας, ξεκινώντας από το σπιτικό μας, το χωριό μας ή την πόλη μας, την πατρίδα μας, τότε σίγουρα θα φθάσει πολύ πιο μακριά και μέχρι τα πέρατα της γης.
Η δικαιοσύνη και η συγχώρεση βαδίζουν μαζί και είναι η μόνη οδός που φέρνει στους λαούς την ειρήνη.
Ας αρχίσουμε λοιπόν να μεταστρέφουμε τον κόσμο ξεκινώντας από την καρδιά μας. Ξέρουμε πως το να είναι κανείς Χριστιανός θέλει να πει να ξεχάσουμε το μίσος, όσο σκληρός και δύσκολος κι αν είναι ο εχθρός, όσο μεγάλη και αν είναι η προσβολή που μας κάνει ο άγνωστος ή ο αδελφός, εμείς πρέπει να συγχωρούμε. Οφείλουμε να απαντούμε με την αγάπη. Πρέπει να γίνουμε μιμητές του Χριστού, που μπροστά στους δήμιους σταυρωτές του βρήκε λόγια συγχώρεσης:
Ο Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου το λέει καθαρά ξεκάθαρα ο Απόστολος προς τους Ρωμαίους: "Εμείς δεν ζούμε για τον εαυτό μας, ούτε πεθαίνουμε για τον εαυτό μας. Η ζωή και ο θάνατος ανήκουν στον Κύριο".
Ο Κύριος δεν αδιαφορεί για μας, δεν μας συμπεριφέρνεται δεσποτικά αλλά πατρικά. Ο Κύριος είναι ο καλός βοσκός που δίνει τη ζωή του για τα πρόβατά του, για τους φίλους του, είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού Πατέρα για μας. Δεν ήλθε στη γη για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του για μας.
Οφείλουμε να μάθουμε να συγχωρούμε συγχωρώντας.
Η συγχώρεση είναι μία προσωπική απόφαση, μία επιλογή της καρδιάς μας που πάει αντίθετα στο
φυσικό ένστικτο μας που μας οδηγεί στο να απαντήσουμε στο κακό με το κακό.
Αυτή η επιλογή μας μιμείται την αγάπη του Θεού για μας που μας προσφέρει ως ιδανικό πρότυπο τον τρόπο που ο Χριστός συγχωρεί και ο οποίος συνεχίζει να προσεύχεται για μας στον Πατέρα του λέγοντας: «Πατέρα συγχώρησέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκάς 23, 34).