ΕΙΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

Στο σημερινό ευαγγέλιο συναντάμε  ένα βοσκό ο οποίος καλεί τους φίλους του και τους λέει: «χαρείτε μαζί μου διότι βρήκα το πρόβατο που είχα χάσει». Μετά μια νοικοκυρά  που πηγαίνει στις φίλες της και τις καλεί: «χαρείτε μαζί μου διότι βρήκα τη δραχμή που είχα χάσει». Και τέλος ένα πατέρα που καλεί τους δούλους  και τους λέει: «φέρτε το παχύ μοσχάρι, σφάξτε το, ας φάμε και ας γιορτάσουμε διότι αυτός ο υιός ήταν νεκρός  και γύρισε πίσω στη ζωή».

Είναι τρεις τρόποι που εκφράζουν το ίδιο πράγμα: Η χαρά του Θεού,  όταν ξαναβρίσκει τα παιδιά του  που είχαν χαθεί. Θα ήθελα να μπορώ να αισθανθώ το ξέσπασμα της χαράς του Θεού  που νιώθει κάθε Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. ¨Όταν και Εκείνος όπως ο Πατέρας της παραβολής από μακριά κοιτάζει τους δρόμους μας  και μας  να ερχόμαστε προς το ναό, σίγουρα κι Εκείνος έρχεται να μας συναντήσει εδώ στην πόρτα του ναού και να μας αγκαλιάσει ως Πατέρας. Και πράγματι η Θεία Λειτουργία αρχίζει με την αγκαλιά του Κυρίου που διάπλατα την ανοίγει σε μας τους αμαρτωλούς για να μας συγχωρήσει μετά που ομολογούμε την αμαρτία μας στην αρχή της Θείας Λειτουργίας. Αμέσως μας ενδύει με το νέο ένδυμα της ευσπλαχνίας του: Και εμείς τότε με χαρά ξεσπούμε σε δοξολογία με το Δόξα εν υψίστοις Θεώ. Τότε αρχίζει ο διάλογος  με το λόγο του που μας απευθύνει που ίσως είχε διακοπεί επειδή εμείς είχαμε απομακρυνθεί. Και ετοιμάζεται το ευχαριστιακό τραπέζι  που μας τρέφει με τον άγιο άρτο και το ποτήριο της σωτηρίας μας και μας μεταμορφώνει υιοθετημένα παιδιά του.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η Κυριακή είναι η ημέρα του θεϊκού εναγκαλισμού και η γιορτή της μεγάλης ευσπλαχνίας. Μια ευσπλαχνία που σπανίως συναντάμε στον κόσμο αυτό, όπου αντιθέτως  τόσο συχνά  συναντάμε την έλλειψη συγνώμης, την έλλειψη της ίδιας της αγάπης.

Τα δύο αδέλφια της παραβολής, ο μικρός και ο μεγάλος, είναι και οι δύο εγωιστές. Είχαν τα πάντα: ένα πλούσιο πατέρα, ένα μεγάλο σπίτι, υπηρέτες και όλα τα αγαθά που επιθυμούσαν, αλλά τα είχαν από κοινού και αυτό δεν τους άρεσε. Ο πιο μικρός θέλει το δικό του μερίδιο. Προτιμά ένα μέρος από όλη την περιουσία αρκεί να ξέρει πως είναι μόνο δικό του. Συχνά κι εμάς μας ενοχλεί το κοινό, θέλουμε να είμαστε αποκλειστικοί ιδιοκτήτες κάποιων πραγμάτων. «Δώσε μου αυτό που μου ανήκει».

Ο μεγάλος  δεν θέλει να συμμετάσχει στη γιορτή που κάνει ο πατέρας του για την επιστροφή του άσωτου αδελφού του. Αρνείται τη γιορτή της ευσπλαχνίας. Προτιμά ένα κατσικάκι να το φάει με κάποιους φίλους του, αντί το παχύ μοσχάρι μαζί με τον αδελφό του  και όλους τους άλλους που χαίρονται για την επιστροφή του. Έτσι δυστυχώς γίνεται όταν θέλουμε μόνοι μας να χαιρόμαστε, όταν δεν αγαπούμε τους άλλους.

Αυτά τα δύο παιδιά δεν είναι πολύ διαφορετικά από μας. Κι εμείς πολλές φορές θέλουμε να έχουμε τα δικά μας αγαθά με αποκλειστικότητα.  Η θέληση όμως να διαθέτουμε μόνο για μας, όπως είδαμε στο ευαγγέλιο, οδηγεί στη θλίψη  και συχνά στην καταστροφή. Χρειάζεται  να εξετάσουμε και τη δική μας κατάστασή, να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε στο σπίτι του πατέρα. Η ευσπλαχνία του Θεού είναι απείρως μεγαλύτερη από την αμαρτία μας. Είναι αυτό που μας δίνει τη δύναμη να σηκωθούμε και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το Θεό. Τότε θα συναντήσουμε όχι ένα αυστηρό δικαστή αλλά ένα φιλεύσπλαχνο πατέρα που έρχεται να μας συναντήσει και να μας αγκαλιάσει. Και η θεία Λειτουργία προπάντων εκείνη της Κυριακής είναι γιορτή, είναι συγνώμη είναι αγκάλιασμα εκ μέρους του Θεού για τον κάθε ένα. Ας είναι σήμερα έτσι και για όλους εμάς. Αμήν.