ΕΙΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ Γ΄ ΚΥΚΛΟΣ
Ο χρόνος και η αιωνιότητα είναι δύο στοιχεία που σήμερα παρουσιάζονται και στα τρία σημερινά βιβλικά αναγνώσματα που λίγο πριν ακούσαμε.
Το ευαγγέλιο τοποθετεί τον πλούσιο και τον φτωχό πρώτα σ’ αυτόν τον κόσμο δηλαδή μέσα στο χρόνο και έπειτα τους μεταφέρει στην άλλη ζωή, δηλαδή έξω από το χρόνο, στην αιωνιότητα.
Για μας που πιστεύουμε στην αιωνιότητα, ο χρόνος είναι ένας θησαυρός, ένας αληθινός πλούτος, γιατί μέσα στο χρόνο ετοιμάζουμε αυτό που θα ζήσουμε έξω από το χρόνο δηλαδή στην αιωνιότητα.
Η παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου δεν θέλει να υπογραμμίζει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους. Αλλά θέλει να τονίζει ότι ο Θεός θα μας κρίνει στο τέλος της ζωής μας ανάλογα με το πώς ζήσαμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο πλούσιος που σ’ αυτόν τον κόσμο ασχολείται με τα συμπόσια και τη διασκέδαση και το χάσιμο του καιρού του, με κάθε τι που τον κάνει να ξεχνά τους φτωχούς θα γνωρίσει μια ολότελα διαφορετική κατάσταση στην άλλη ζωή. Ο φτωχός Λάζαρος ο οποίος σ’ αυτή τη ζωή δέχεται υπομονετικά και αδιαμαρτύρητα στην άλλη ζωή θα ευτυχήσει.
Ο πλούσιος δεν κατηγορείται επειδή είναι πλούσιος αλλά επειδή δεν έχει συμπόνια για τον συνάνθρωπό του, ενώ έχει τα πάντα δεν σκέπτεται καθόλου εκείνον που του λείπουν τα πάντα. Η καρδιά του δεν συγκινείται καθόλου βλέποντας τον συνάνθρωπό του πληγωμένο στην πόρτα του σπιτιού του. Ο Λάζαρος δεν αμείβεται γιατί είναι φτωχός αλλά γιατί έχει υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό. Αυτός είναι ο πραγματικός του θησαυρός.
Ο Ιησούς Χριστός σ’ αυτή την παραβολή μας διδάσκει ότι στην αιωνιότητα, ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τα έργα μας. Αυτή η διδασκαλία πρέπει να φωτίζει και τη δική μας ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο. Η σκέψη για την αιώνια ζωή θα μας οδηγήσει να είμαστε πιο δίκαιοι, πιο σωστοί, πιο πιστοί σ’ αυτή τη ζωή
Ο Προφήτης Αμώς από την πλευρά του μας διδάσκει πως υπάρχει και μια λανθασμένη πίστη, μια ψεύτικη εμπιστοσύνη στη λατρεία και στη θρησκεία. Ούτε η λατρεία ούτε η θρησκεία από μόνες τους μπορούν να μας εξασφαλίσουν τη σωτηρία.
Ο Απόστολος Παύλος παροτρύνει τον Τιμόθεο, που είναι άνθρωπος του Θεού, να αποφεύγει την αναζήτηση του πλούτου διότι όπως χαρακτηριστικά του γράφει: «εμείς δεν φέραμε τίποτε μαζί μας όταν ήλθαμε σ’ αυτό τον κόσμο και τίποτε δεν παίρνουμε μαζί μας όταν φεύγουμε από αυτόν». (Α προς Τιμόθεο 6,7).
Το συμπέρασμα των σημερινών αναγνωσμάτων είναι ότι η σωτηρία εξασφαλίζεται μόνο με τη ζωντανή και δυνατή πίστη. Μια πίστη που συνοδεύεται όμως από καλά έργα, αφού χωρίς τα έργα η πίστη είναι νεκρή.
