Ευχαριστώ, Αβραάμ!

Στο Σταθμό του Τρέντο, ένας νεαρός έγχρωμος που περίμενε το τρένο μαζί μου, με εντυπωσιακή ευκολία, κρατούσε στο χέρι του και έκανε να γλιστρά ανάμεσα στα δάκτυλά του με επιδεξιότητα και ταχύτητα, μια μεγάλη «κορωνέτα» . Μου κίνησε την περιέργεια που ένας νεαρός κρατούσε στο χέρι του, δίχως να καμαρώνει, και χωρίς καμία αμηχανία, ένα εργαλείο προσευχής. Πλησιάζω και, κοιτώντας τον με συμπάθεια, τον ρωτώ τι κρατούσε στο χέρι και τι μουρμούριζε μέσα από τα χείλη του.

 «Μια κορωνέτα με 99 χάντρες, μου απαντά. Στη συνέχεια μου έκανε γνωστό ότι την κρατά στο χέρι του όσο το δυνατόν περισσότερο, για να προσεύχεται. Παραδέχεται ότι, σφίγγοντας χάντρα τη χάντρα, ολοκληρώνει αρκετές εκατοντάδες κύκλους την ημέρα. Με ένα τρόπο που κάνει να φαίνεται ως το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο, συμπληρώνει ότι είναι μουσουλμάνος, που γεννήθηκε σε μια οικογένεια που για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν βαθιά ριζωμένη στην ισλαμική θρησκεία.

Απαντώντας στις ερωτήσεις μου μού είπε ότι ονομάζεται Αβραάμ, είναι 29 ετών, κατέχει πτυχίο μηχανικής και γλωσσών και ότι η δουλειά που κάνει είναι ερευνητής σε ένα ιταλικό πανεπιστήμιο. Βλέποντας ότι η σχέση μαζί του γινόταν όλο και πιο εύκολη, κατάλαβα ότι θα μπορούσα να του θέσω ελεύθερα, ερωτήσεις ακόμη πιο προσωπικές.

 «Τι λες σε κάθε χάντρα που κρατάς στα δάκτυλά σου κατά τις εκατοντάδες φορές την ημέρα;» Το πρόσωπό του έλαμψε ιδιαίτερα, σχεδόν προδίδοντας την ικανοποίηση που ήταν έκδηλη στην ψυχή του. «Κάνω έκκληση στο Θεό λέγοντάς του για μία κορωνέτα που ολοκληρώνω: «Θεέ μου συγχώρα με… Θεέμουσυγχώραμε».

Ή, για μία άλλη, επαναλαμβάνω: « Σε ευχαριστώ και σε δοξάζω Θεέ μου… Σε ευχαριστώ και σε δοξάζω Θεέ μου.» Αυτή είναι η αγαπημένη μου σύντομη προσευχή, επειδή όταν προσεύχομαι, και προσεύχομαι όσο το δυνατόν περισσότερο, σχεδόν αποκλειστικά ευχαριστώ. Μόλις ξυπνήσω… αμέσως του λέω: ευχαριστώ! Από Εκείνον λαβαίνουμε πάντα τη ζωή και όλα τα υπόλοιπα.»

Στη συνέχεια, μάλλον για να με κάνει να συμμετέχω στο πάθος του, δηλώνει ότι πρέπει να προσευχόμαστε πολύ… Η προσευχή σου δίνει τόση ειρήνη, σε γεμίζει με θάρρος για να προχωρήσεις μπροστά. «Εγώ – προσθέτει – προσεύχομαι για εμένα, αλλά μου φαίνεται ότι είναι πολύ σημαντικό να προσευχόμαστε και για τους άλλους».

Καταλήγει λέγοντάς μου ότι «η προσευχή κάνει καλό σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι, μουσουλμάνοι, βουδιστές εβραίοι, Καθολικοί, είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα». Η άφιξη του τρένου μας χωρίζει. Τον χαιρέτησα χαμογελώντας του με ευγνωμοσύνη: «Ευχαριστώ, Αβραάμ! Με δίδαξες να προσεύχομαι».

ρφ