EBRU TIMTIK :  ΑΝΑΖΗΤΏΝΤΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ…

Η φωτογραφία της δείχνει ένα “καθαρό”, αποφασισμένο άτομο. Το απέδειξε με την πράξη της, αρνούμενη να δεχθεί φαγητό, επί 238 μέρες, έφθασε ως τη φυσική της εξόντωση, όταν πέθανε είχε μείνει λιγότερη από 30 κιλά…
Το αίτημά της : μια δίκαιη δίκη από την τουρκική δικαιοσύνη, την οποία υπηρέτησε για χρόνια, ως δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απ΄ την οποία καταδικάσθηκε σε 13χρονη φυλάκιση για “συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση”. Τη συνήθη δικαιολογία των καθεστώτων, ανεξάρτητα αν έχουν λάβει την ψήφο του λαού, απέναντι στους εχθρούς που έχουν αποφασίσει να εξοντώσουν.
Από τις αντιδράσεις να καταγράψω μόνο του αγαπητού και στη χώρα μας, Zulfu Livaneli “ O θάνατός της, μπροστά στα μάτια όλων, είναι ο θάνατος της ίδιας της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της συνείδησης αυτού του έθνους ” .
Ας μου επιτραπεί να πω ότι αισθάνομαι ΔΕΟΣ για όσους / ες αποφασίζουν να θυσιάσουν με αυτό τον τρόπο, της αργής αυτοκτονίας, τη ζωή τους για ένα σκοπό, ανεξάρτητα αν αυτός είναι κατανοητός ή όχι στους τρίτους. Περνούν μήνες φρικτής ταλαιπωρίας χωρίς να λυγίσουν, προσεγγίζουν με ένα τρόπο “το θείο”, όπως το καταλαβαίνουν και γίνονται “παραδείγματα” σε άλλους ότι οι, όποιοι, αγώνες κατακτώνται με θυσίες… Με αυτό τον τρόπο οι θυσίες ποτέ δεν είναι μάταιες… Ίσως κάποτε καταφέρουμε, ως ανθρώπινο γένος, να βρίσκουμε λύσεις χωρίς να οδηγούμαστε στα άκρα ( Στην περίπτωσή της 42χρονης δικηγόρου, κουρδικής καταγωγής, αν είχε γίνει δεκτό το αίτημα αποφυλάκισής της, ως την επανεξέταση της υπόθεσής της απ΄το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, θα ζούσε ακόμη… )
Επαναλαμβάνω αυτό δε συμβαίνει μόνο σε ανελεύθερες χώρες αλλά και σε δημοκρατικές, όπου τα “εθνικά συμφέροντα” τίθενται πάνω από την ανθρώπινη ζωή : θυμίζω την αυτοκτονία, λόγω άρνησης λήψης τροφής, του Μπομπυ Σαντς και 9 συντρόφων του στον ΙRA, τo 1981, επί πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ.

Φωτογραφία από Asianews.it

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”