Εάν αγαπούμε αληθινά το Θεό, τότε αγαπούμε και τον πλησίον
Ο Ιησούς καθορίζει δύο βασικούς κανόνες για τους πιστούς όλων των εποχών. Δύο βασικοί ακρογωνιαίοι λίθοι της ζωής μας. Ο πρώτος είναι ότι η ηθική και θρησκευτική ζωή δεν μπορεί να περιοριστεί σε μία αγχώδη και αναγκαστική υπακοή, αλλά πρέπει να έχει την αγάπη ως αρχή. Ο δεύτερος είναι ότι η αγάπη πρέπει να απευθύνεται αδιαχώριστα προς το Θεό και τον πλησίον.
Τα λόγια του Φραγκίσκου με τα οποία σχολιάζει το χθεσινό Ευαγγέλιο στο οποίο ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει ότι ο Ιησούς απαντά σε ένα δάσκαλο του Νόμου σχετικά με τη «μεγάλη εντολή, δηλαδή την κύρια εντολή όλου του θεϊκού Νόμου», τονίζει την αδιάλυτη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον. Ο Ιησούς επιβεβαιώνει “Θα αγαπήσεις τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή και με όλο σου το νου”, προσθέτοντας, ότι η δεύτερη εντολή είναι, “Θα αγαπήσεις τον πλησίον γείτονά σου, όπως τον εαυτό σου”. Ο Πάπας εξηγεί ότι αυτοί είναι οι ” δύο βασικοί ακρογωνιαίοι λίθοι για τους πιστούς όλων των εποχών “.
Δεν είναι θέμα ιεραρχίας
Σε ένα παιχνίδι καθρεφτών στο οποίο η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον αντικατοπτρίζονται ο ένας στον άλλο και το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο, η εικόνα που προκύπτει αποκαλύπτει στον εαυτό μας το πώς ζούμε – συγκεκριμένα – το Χριστιανικό είναι μας:
Ο Ιησούς ολοκληρώνει την απάντησή του με αυτά τα λόγια: «Σε αυτές τις δύο εντολές κρέμεται όλος ο Νόμος και οι Προφήτες». Αυτό σημαίνει ότι όλες οι εντολές που έδωσε ο Κύριος στους ανθρώπους πρέπει να σχετίζονται με την αγάπη του Θεού και του πλησίον. Στην πραγματικότητα, όλες οι εντολές χρησιμεύουν για την εφαρμογή και την έκφραση αυτής της διπλής αδιαίρετης αγάπης.
Προσευχή, λατρεία και φιλανθρωπία
«Η αγάπη για τον Θεό εκφράζεται πάνω απ ‘όλα στην προσευχή» και «συγκεκριμένα στην λατρεία» και ο Πάπας συνεχίζει:
Η αγάπη για τον πλησίον, που ονομάζεται επίσης αδελφική φιλανθρωπία, αποτελείται από την εγγύτητα, την ακρόαση, την κατανόηση την φροντίδα του άλλου. Πολλές φορές αφήνουμε τον άλλο να περάσει γιατί είναι βαρετό ή παίρνει τον χρόνο μας. Δεν έχουμε χρόνο να παρηγορήσουμε τους πάσχοντες αλλά πολύ χρόνο να συζητήσουμε. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «Όποιος δεν αγαπά τον αδερφό του που βλέπει, δεν μπορεί να αγαπά τον Θεό που δεν βλέπει». Έτσι βλέπουμε την ενότητα των δύο εντολών
Η κοινωνία με τον Θεό που είναι «ένα δώρο που καλούμαστε να χρησιμοποιούμε κάθε μέρα» είναι μια προσωπική δέσμευση «έτσι ώστε η ζωή μας να μην αφήνεται να υποδουλωθεί από τα είδωλα του κόσμου» και προσανατολίζεται στις ανάγκες των αδελφών μας.
Η επαλήθευση της πορείας μας της μεταστροφής και της αγιότητας είναι πάντα στην αγάπη του πλησίον. Αν πω, ότι αγαπώ τον Θεό και δεν αγαπώ τον πλησίον, αυτό δεν ισχύει. Όσο υπάρχει ένας αδελφός ή μια αδελφή στους οποίους κλείνουμε τις καρδιές μας, θα βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να είμαστε μαθητές του Ιησού, όπως μας το ζητά ο ίδιος.
+Ν
