Δωδέκατη Κυριακη του Έτους – Κύκλος Α
«Μη φοβάστε: εσείς αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια».Κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω αυτή τη φράση αισθάνομαι φόβο και ταυτόχρονα συγκίνηση.
Φόβο που δεν καταφέρνω να καταλάβω ένα Θεό που ασχολείται με τα πιο μικρά και ταπεινά δημιουργήματα του: τα σπουργίτια και τις τρίχες της κεφαλής μας .
Συγκίνηση για τις εικόνες που χρησιμοποιεί ο Ιησούς για να μας μιλήσει για την φροντίδα του Θεού Πατέρα, για πράγματα που κανένας άλλος έκανε ή θα κάνει. Μετρά ακόμη και τις τρίχες της κεφαλής μας. Αυτό σημαίνει ότι εμείς έχουμε κάποια αξία για Εκείνον, μας φροντίζει, φροντίζει και για το σώμα και για την ψυχή μας. Μας αγαπά έτσι όπως είμαστε. σώμα. Εμείς δεν είμαστε μόνο σώμα ή μόνο ψυχή αλλά και τα δύο μαζί. Εκείνος από αγάπη μας έχει πλάσει με τον τρόπο αυτό και συνεχίζει να μας αγαπά.
«Ούτε ένα σπουργίτι δεν θα πέσει στη γη χωρίς να το θέλει ο Πατέρας σας», μας είπε λίγο πριν ο λόγος του Κυρίου. Και όμως τα σπουργίτια συνεχίζουν να πέφτουν, οι αθώοι να πεθαίνουν, οι νέοι να φεύγουν από αυτή τη ζωή, τα παιδιά να πωλούνται για λίγα χρήματα για να γίνουν ανταλλακτικά του σώματος σε άλλους ανθρώπους. Και όλα αυτά διότι για τους ανθρώπους, ο άνθρωπος δυστυχώς πολλές φορές αξίζει λιγότερο από τα σπουργίτια.
Είναι λοιπόν ο Θεός που κάνει να πέφτουν στη γη τα σπουργίτια; Είναι εκείνος που σπάει τα φτερά σε όσους θέλουν να πετάξουν ψιλά; Που στέλνει το θάνατο και εκείνος έρχεται; Όχι βέβαια, θα ήταν μια λανθασμένη ερμηνεία αυτών των λόγων του Κυρίου και ταυτόχρονα μια βλασφημία. Το ευαγγέλιο σήμερα δεν θέλει να μας πει κάτι τέτοιο, αντιθέτως μας βεβαιώνει ότι ούτε ένα σπουργίτι δεν θα πέσει στη γη, χωρίς να εμπλέκεται και ο ίδιος ο Θεός. Κανένας δεν θα πέσει από τα χέρια του Θεού, κανένας δεν θα μείνει χωρίς την φροντίδα του, την παρουσία του, την αγάπη του. Ο Θεός θα είναι εκεί , όχι για να μην πέσει αλλά και μέσα από αυτό το πέσιμο να δείξει σ’ αυτόν ότι είναι εκεί, ότι είμαστε δικοί του. Ότι μας αγαπά όχι μόνο όταν πετούμε ψιλά με αισιοδοξία και ελπίδα, αλλά και όταν είμαστε αγχωμένοι, στεναχωρημένοι, ακόμη και χωρίς ελπίδα. Ο Κύριος ούτε τότε μας εγκαταλείπει, ούτε τότε μας αφήνει μόνους. Γνωρίζει κάθε τι που μας συμβαίνει και έχει το δικό του τρόπο να μας αποδείξει ότι δεν μας ξεχνά, ούτε στις χαρές μας ούτε στις λύπες ούτε και στο θάνατό μας.
Πολλά πράγματα στη ζωή συμβαίνουν όχι μόνο χωρίς τη θέληση του Θεού αλλά και ενάντια στο θέλημα του. Ο Θεός απλώς το επιτρέπει διότι σέβεται την ελευθερία μας. Κάθε μίσος, πόλεμος, βία και τρομοκρατία δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Θεός μας μίλησε και μας μιλά για αγάπη, αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, παρόλα αυτά τίποτε δεν γίνονται χωρίς να εμπλέκεται και ίδιος ο Θεός κανένας δεν πεθαίνει χωρίς και Εκείνος να δακρύζει, όπως ο Ιησούς για το θάνατο του φίλου του Λαζάρου. Όλοι είμαστε φίλοι του Θεού, γι’ αυτό και συμπάσχει για το κακό που μας συμβαίνει: «Ότι κάνετε σε ένα από αυτούς τους μικρούς αδελφούς μου σε μένα το κάνετε»! Κανένας άνθρωπος δε σταυρώνεται στη ζωή του, χωρίς να είναι ο ίδιος ο Ιησούς που παραμένει σταυρωμένος στο πρόσωπό του.
«Ότι ακούτε στο αυτί, εσείς να το αναγγείλετε από τις ταράτσες» δηλαδή να το ακούσουν όλοι: στο χώρο της εργασίας , στο σχολείο, στις συναντήσεις με τους άλλους. Να αναγγέλλετε ότι ο Θεός φροντίζει για κάθε παιδί του.
Ο Κύριος μας είπε επίσης ποιους πρέπει να φοβόμαστε: Αυτόν που έχει τη δύναμη να σκοτώσει την ψυχή μας. Η ψυχή μας σκοτώνεται από το κτύπημα της επιπολαιότητας, του εγωισμού, της θρησκευτικής αδιαφορίας, της έλλειψης αγάπης, της η υποκρισίας.
Τρεις φορές μας είπε ο Κύριος σήμερα, ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε, διότι εμείς αξίζουμε. Όμορφη πράγματι αυτή η διαβεβαίωση, ότι αξίζουμε. Αξίζουμε για το Θεό. Ποιος τη χάρη μας! Αξίζουμε περισσότερο από πολλά σπουργίτια, από πολλά λουλούδια του αγρού, περισσότερο από ότι μπορούμε να φανταστούμε.
Ας μην ξεχνούμε λοιπόν, πως και αν ακόμη μια ζωή αξίζει λίγο, τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από όσο αξίζει μια ζωή. Αμήν
