ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ Β

«Πολλοί ακούγοντάς, τον θαύμαζαν».

Είναι το πρώτο όμορφο χαρακτηριστικό για τη ζωή του Ιησού. Ο Ιησούς δεν αφήνει αδιάφορο κανένα από τους ακροατές του. Όπου περνά δημιουργεί θαυμασμό. Όμως δημιουργεί και ερωτηματικά: «Ποιος είναι αυτός που τον υπακούμε οι άνεμοι και η θάλασσα; Από πού του έρχεται αυτή η σοφία; Αυτός δεν είναι ο γιός του ξυλουργού;

Κάθε προφήτης είναι ξένος σ’ αυτόν τον κόσμο, διότι τα λόγια του   έρχονται από ένα άλλο κόσμο, από τον κόσμου του Θεού, του οποίου είναι απεσταλμένος.

Στη Ναζαρέτ  όλοι  αμφιβάλλουν πως ο Ιησούς είναι προφήτης. Έχει εδώ, σκέπτονται, είναι σπίτι, μία μητέρα, αδελφούς και αδελφές. Ο κόσμος του είναι ο δικός μας κόσμος. Το έργο είναι συγκεκριμένο καιν απλό, να διαβάζεις στη συναγωγή το Νόμο και να τον εξηγείς.  Τι ψάχνεις πιο πέρα κι ο νους σου πετά στα σύννεφα;

Όμως ο νεαρός αυτός Διδάσκαλος του Νόμου παραμερίζοντας την οικογένειά του και έλεγε: «αγαπάτε τους εχθρούς σας. Άφησε τους νεκρούς θα θάβουν τους νεκρούς, εσύ έλα να με ακολουθήσεις. Μακάριοι οι φτωχοί  διότι σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία του Θεού. Κοιτάξτε τα άνθη του αγρού και μην ανησυχείτε. Αλίμονο σε σας Γραμματείς και Φαρισαίοι  που βάζετε  βάρη δυσβάσταχτα πάνω στους ώμους των άλλων και εσείς δεν θέλετε να τα αγγίξετε ούτε με το δακτυλάκι σας. Εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά , δεν θα μπείτε στη Βασιλεία του Θεού». Ο Ιησούς ενώ ζει σε ένα συγκεκριμένο κόσμο μιλά για ένα άλλο κόσμο.

Όπως οι κάτοικοι της Ναζαρέτ έτσι κι εμείς  είμαστε μια γενεά  που συνεχίζει με τον τρόπο της να διώχνει από δίπλα της τους προφήτες, αδιαφορεί για τους απεσταλμένους  του Θεού. Όπως οι κάτοικοι της Ναζαρέτ, έτσι κι εμείς κοιτάμε μόνο προς τα κάτω, προς τη γη. Λέμε είναι γιός του ξυλουργού, είναι ο αδελφός του Ιακώβου, του Ιωσή, του Ιούδα του Σίμωνα, τον γνωρίζουμε καλά, γνωρίζουμε τα αδέλφια του, γνωρίζουμε τα ελαττώματά του, είναι ένας σαν κι εμάς. Στον άνθρωπο βλέπουμε μόνο τη σκοτεινή πλευρά της ζωής του, δεν δεχόμαστε πως αυτός ο άνθρωπος είναι το μέσον που φέρνει το αιώνιο στη ζωή μας.

Η περικοπή τελειώνει με τη βεβαίωση πως η αγάπη ακόμη και όταν δεν γίνεται δεκτή  δεν κουράζεται να αγαπά. Ο Ιησούς, η ενσαρκωμένη αγάπη, αναζητά συνεχώς τρόπους, έστω απλούς  για να μας πει πως ο Θεός δεν κουράζεται να ασχολείται μαζί μας.

Και εκεί δεν μπορούσε  να κάνει κανένα θαύμα, γράφει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, αλλά αμέσως  το διορθώνει και γράφει: Μόνο επέθετε τα χέρια του πάνω σε  λιγοστούς αρρώστους  και τους θεράπευσε. Ο  Θεός ακόμη και όταν διώχνετε, Εκείνος συνεχίζει να ευεργετεί.

Ο Θεός αποφάσισε να συντροφεύει το λαό του, να είναι μαζί με την κάθε μια και τον κάθε ένα μας κάθε μέρα,  τόσο τις στιγμές που είμαστε σε μοναξιά, όσο και τις στιγμές που η καρδιά μας φλέγεται από αγάπη και θέλει να αγκαλιάσει όλο το κόσμο που είναι γύρω της.  Αυτό είναι το μεγαλείο της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας και όταν φαίνεται και όταν αποκαλύπτεται για να μας βοηθήσει και όταν κρύβει το πρόσωπό του από μας για να το αναζητήσουμε.

+N