Από το Ευαγγέλιο της Πέμπτης 9 Ιανουαρίου 2020.
«Έχοντας αφήσει τα πάντα, πήγε στο βουνό για να προσευχηθεί». (Μκ 6, 45-52)
"Αμέσως μετά ο Ιησούς ανάγκασε τους μαθητές του να ανεβούν στο πλοιάριο και να τον περάσουν πριν από εκείνον στην αντίπερα όχθη, προς τη Βηθεσδά, ενώ εκείνος θα απομάκρυνε το πλήθος". Σπάνια ο Ιησούς είναι τόσο επιτακτικός δίνοντας μια διαταγή, αλλά το σημερινό Ευαγγέλιο ξεκινά με μια αποφασιστικότητα που δεν δέχεται διαφωνίες. Και αυτό που κάνει περισσότερο εντύπωση είναι ότι αυτή η εντολή αφορά την υγεία των μαθητών. Στην πραγματικότητα τους υποχρεώνει σε μια παύση, να πάρουν χρόνο για τον εαυτό τους. Είναι αυτός που θα μαζέψει μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ψαριών.
Οι μαθητές που μόνο συνεργάστηκαν σε αυτό το θαύμα πρέπει να υπακούσουν στον Ιησού που τους λέει: «σταματήστε, πάρτε χρόνο να ηρεμήσετε, πάρτε λίγο χρόνο για σας. Θα έρθω αργότερα μαζί σας ". Σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι στον Ιησού δεν αρέσουν οι ηρωισμοί μας, το συνεχές τρέξιμό μας, το να μην σταματούμε ποτέ.
Ο Ιησούς έχει εμάς στην καρδιά του, το πραγματικό καλό μας, και αυτό που μας κάνει πραγματικά καλό. Και μερικές φορές για να ανακτήσουμε αυτό το πραγματικό καλό έχουμε ανάγκη με ταπεινοφροσύνη να αναγνωρίσουμε πως έχουμε ανάγκη από μια παύση. Όποια και αν είναι η κλήση μας ή ό, τι και αν κάνουμε στη ζωή, πρέπει να απελευθερωθούμε από την επιχειρηματική λογική του να παράγουμε πάντοτε για να ανακτήσουμε τη λογική του να μην γίνουμε απάνθρωποι με αυτό που κάνουμε, ακόμη και αν αυτό είναι καλό. Αλλά είναι η συνέχεια της φράσης που μας κάνει να σκεφτούμε ακόμη περισσότερο: «Έχοντας αφήσει τα πάντα, πήγε στο βουνό για να προσευχηθεί».
Ο Ιησούς αισθάνεται συνεχώς την ανάγκη να προσεύχεται. Η προσευχή γι 'αυτόν δεν είναι ένα καθήκον, μια τελετουργία ούτε μια συνήθεια. Η προσευχή για τον Ιησού είναι όπως το οξυγόνο, όπως αυτό που τον επαναφέρει συνεχώς στο αληθινό του κέντρο, σε αυτό που πραγματικά αξίζει, στον λόγο για τον οποίο ήρθε στον κόσμο. Κατά βάθος δεν θα έπρεπε να είναι έτσι και για εμάς;
Για ποιο λόγο θα πρέπει να προσευχόμαστε; Μα για να επιστρέψουμε στο Ουσιαστικό, σε αυτό που πραγματικά αξίζει. Η ζωή, με τους ρυθμούς της, πολύ συχνά μας αποσπά την προσοχή, μας οδηγεί έξω από την πορεία μας, μας κάνει να ζούμε λεπτομέρειες που δεν αξίζει τον κόπο. Η προσευχή μας κάνει να επιστρέψουμε σε αυτό που αξίζει, σε αυτό που δίνει νέο νόημα σε όλα. Η προσευχή είναι να επιστρέψουμε στον Χριστό στην καρδιά των καταιγίδων μας.