ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Αγαπητέ π. Ρόκκο,

Αρχές  Ιουλίου, λίγες μέρες  πριν φύγω από την Αθήνα με απλότητα σου έλεγα: «Ρόκκο σε περιμένω στην Τήνο! Θυμάμαι την απάντησή σου: «Μάρκο, για μένα η Τήνος τελείωσε». Δεν ξέρω αν ήταν προαίσθημα  ή προφητεία, όμως η φράση σου επαληθεύτηκε!

Δεν ήρθες, αλλά σε φέρανε στην Τήνο. Ξαφνικά και αθόρυβα, αναχώρησες για τον  τελικό προορισμό σου. Ο Κύριος δε θέλησε να σε ταλαιπωρήσει περισσότερο. Σε έβαλε, όπως μια μάνα, να κοιμηθείς και ξύπνησες κοντά Του! Σαν το μαθητή που δε φοβάται τον καθηγητή, παρουσιάστηκες για το τελευταίο σου διαγώνισμα και πήρες το απολυτήριό σου με άριστα.

Σε λίγο, επιστρέφω στην Αθήνα στον Καλό Σαμαρείτη, αλλά θα λείπεις! Δε θ’ ακούσω πια τα μικρά, σχεδόν αθόρυβα βήματα, στο διάδρομο.  Θα πλησιάσω το δωμάτιό σου, ακατοίκητο, ήρεμο, σιωπηλό θα περιμένει το αφεντικό του. Στη γωνία του διαδρόμου θα είναι πάντα το μικρό αρμόνιο που σε βοηθούσε να βάλεις, όπως έλεγες, τη σωστή νότα, στη σωστή λέξη. Στον πρωινό καφέ, δε θα έχω πια την ευκαιρία να ακούσω τα εκκλησιαστικά νέα του νησιού και του κόσμου που άκουγες απ’ το διαδίκτυο και με ενημέρωνες.

Θα δω το βιβλίο της προσευχής σου, πάνω στο τραπέζι, αλλά δε θα σε δω πια να απαγγέλεις  την πρωινή καθημερινή σου προσευχή! Θα μπω στο παρεκκλήσιο του Ιδρύματος, αλλά δε θα δω μέσα στο μεσόφωτο, τον σιωπηλό Ιερέα, να προσεύχεται μπροστά στο Άγιο Αρτοφόριο. Αυτά και πολλά άλλα γνωρίσματα ήταν η αιτία που μια μοναχή έλεγε: «Μπορεί ο π. Ρόκκος πότε-πότε να ξεχνά, μπορεί κάποιες φορές διαβάζοντας να τσιβδίζει, αλλά είναι γεμάτος από Θεό!» Τι πιο ωραίο και σπάνιο εγκώμιο για έναν Ιερέα: «Γεμάτος από Θεό!»

Αγαπητέ π. Ρόκκο, είδες από εκεί που είσαι, πόσοι και πόσοι λυπήθηκαν και έκλαψαν όταν έφυγες  για τον τελικό προορισμό σου… Το τέλος σου στη γη δεν ήταν μια τιμωρία, αλλά μια αμοιβή! Έπεσες να κοιμηθείς και ξύπνησες στον ουρανό. Το όνειρό σου έγινε πραγματικότητα.

π. Ρόκκο, εκ μέρους πολλών φίλων και συναδέλφων σ’ ευχαριστώ γιατί ήσουν παράδειγμα ανθρώπου, συναδέλφου, ιερέα! Πριν 60 περίπου χρόνια φώναξα με άλλους ότι ήσουν «άξιος» να σε χειροτονήσουν ιερέα. Σήμερα φωνάζω με σιγουριά και πιο δυνατά «άξιος, άξιος, άξιος ο εργάτης του Κυρίου να λάβει την αμοιβή του! Και μπροστά μου είδα την εικόνα του Χριστού να λέει : «Εύγε δούλε καλέ και πιστέ είσελθε στη χαρά του Κυρίου Σου!

π. Ρόκκο δεν ξέρω, αν έχεις ανάγκη από τις προσευχές μας, εμείς σίγουρα έχουμε ανάγκη από τις δικές σου, μη μας ξεχνάς. Κάνε και για μας να πέσουν δάκρυα χαράς, όταν θ’ ακουστεί ότι αφήσαμε αυτή τη γη!

Ο φίλος σου
Π. Μάρκος Βιδάλης