ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 3 Ιουλίου 2022
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Στο Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας της σημερινής Κυριακής διαβάζουμε ότι «ο Κύριος διάλεξε και άλλους εβδομήντα μαθητές, που τους έστειλε δύο δύο πριν απ’ αυτόν, σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί» (Λκ 10,1). Οι μαθητές στάλθηκαν δύο δύο, όχι μεμονωμένα. Η μετάβαση σε μια αποστολή δύο-δύο, από πρακτική άποψη, φαίνεται να έχει περισσότερα μειονεκτήματα παρά πλεονεκτήματα. Υπάρχει κίνδυνος να μην τα πάνε καλά, να έχουν διαφορετικό βηματισμό, να κουραστεί ή να αρρωστήσει ο ένας στην πορεία, αναγκάζοντας τον άλλο να σταματήσει κι αυτός. Από την άλλη, όταν είσαι μόνος, φαίνεται ότι το ταξίδι γίνεται πιο γρήγορο και ομαλό. Ωστόσο, ο Ιησούς δεν σκέφτεται έτσι: πριν από αυτόν δεν στέλνει μοναχικούς ανθρώπους, αλλά μαθητές που πηγαίνουν δύο δύο. Ας θέσουμε όμως ένα ερώτημα: ποιος είναι ο λόγος αυτής της επιλογής του Κυρίου;
Το καθήκον των μαθητών είναι να πάνε μπροστά στα χωριά και να προετοιμάσουν τους ανθρώπους να υποδεχθούν τον Ιησού. Και οι οδηγίες που τους δίνει δεν αφορούν τόσο το τι πρέπει να πουν όσο το πώς πρέπει να είναι: δηλαδή, όχι για το «βιβλίο» που πρέπει να απαγγείλουν, όχι, αλλά για τη μαρτυρία της ζωής, τη μαρτυρία που πρέπει να δώσουν περισσότερο από τα λόγια που πρέπει να πουν. Μάλιστα τους ονομάζει εργάτες: καλούνται δηλαδή να εργαστούν, να μεταδίδουν το Ευαγγέλιο με τη συμπεριφορά τους. Και η πρώτη συγκεκριμένη ενέργεια με την οποία οι μαθητές εκτελούν την αποστολή τους είναι ακριβώς αυτή να πηγαίνουν δύο δύο. Οι μαθητές δεν είναι «ελεύθεροι σκοπευτές», ιεροκήρυκες που δεν ξέρουν πώς να δώσουν τον λόγο σε έναν άλλον. Είναι πάνω απ’ όλα η ίδια η ζωή των μαθητών που κηρύσσει το Ευαγγέλιο: το να ξέρουν να μένουν μαζί, ο αμοιβαίος σεβασμός, το να μην θέλουν να δείξουν ότι ο ένας είναι πιο ικανός από τον άλλον, η ομόφωνη αναφορά στον έναν Διδάσκαλο.
Μπορούν να εκπονηθούν τέλεια ποιμαντικά σχέδια, να υλοποιηθούν καλά εκτελεσμένα έργα, να οργανωθούν μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Μπορούν να συγκεντρωθούν πλήθη και να υπάρχουν πολλά μέσα, αλλά αν δεν υπάρχει προθυμία στην αδελφοσύνη, η ευαγγελική αποστολή δεν προχωρά. Κάποτε, ένας ιεραπόστολος είπε ότι είχε φύγει για την Αφρική με έναν συνάδελφό του. Μετά από λίγο καιρό όμως τον άφησε, σταματώντας σε ένα χωριό όπου πραγματοποίησε με επιτυχία μια σειρά από οικοδομικές δραστηριότητες για το καλό της κοινότητας. Όλα δούλευαν μια χαρά. Μια μέρα όμως είχε ένα δυνατό τράνταγμα: συνειδητοποίησε ότι η ζωή του ήταν αυτή ενός καλού επιχειρηματία, συνεχώς ανάμεσα σε εργοτάξια και λογιστικά χαρτιά! Αλλά… και το «αλλά» έμεινε εκεί. Τότε άφησε τη διαχείριση σε άλλους, στους λαϊκούς, και πήγε να βρει τον συνάδελφό του. Έτσι κατάλαβε γιατί ο Κύριος έστειλε τους μαθητές «δύο δύο»: η ευαγγελική αποστολή δεν βασίζεται στον προσωπικό ακτιβισμό, δηλαδή στο «κάνω», αλλά στη μαρτυρία της αδελφικής αγάπης, ακόμη και μέσα από τις δυσκολίες που συνεπάγεται η συμβίωση.
Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε: Πώς φέρνουμε τα καλά νέα του Ευαγγελίου στους άλλους; Το κάνουμε με αδερφικό πνεύμα και στυλ, ή με τον τρόπο του κόσμου, με πρωταγωνισμό, ανταγωνιστικότητα και ατομικισμό; Ας αναρωτηθούμε αν έχουμε την ικανότητα να συνεργαζόμαστε, αν ξέρουμε να παίρνουμε αποφάσεις μαζί, σεβόμενοι ειλικρινά τους γύρω μας και λαμβάνοντας υπόψη την άποψή τους, αν το κάνουμε ως κοινότητα, όχι μόνοι μας. Στην πραγματικότητα, είναι πρωτίστως με αυτόν τον τρόπο που η ζωή του μαθητή αποκαλύπτει τη ζωή του Διδασκάλου, αναγγέλλοντάς τον πραγματικά στους άλλους.
Είθε η Παναγία, η Μητέρα της Εκκλησίας, να μας διδάξει να προετοιμάζουμε τον δρόμο για τον Κύριο με τη μαρτυρία της αδελφοσύνης.
———————-
Μετάφραση: π.Λ