ΠΑΠΑΣ ΛΕΩΝ ΙΔ’
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
31 Κυριακή της Κοινής Περιόδου του Έτους, 2 Νοεμβρίου 2025
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλή Κυριακή!
Η ανάσταση του Ιησού, του Εσταυρωμένου, φωτίζει το πεπρωμένο του καθενός μας αυτές τις ημέρες των αρχών Νοεμβρίου. Αυτός μας είπε: «Τούτο είναι το θέλημα εκείνου που με έστειλε, να μην απολέσω τίποτα από ό,τι μου έδωσε, αλλά να το αναστήσω την έσχατη ημέρα» (Ιω 6,39). Έτσι, ο πυρήνας των ανησυχιών του Θεού είναι σαφής: να μην χαθεί κανείς για πάντα, να έχει κάθε άνθρωπος τη θέση του και να λάμπει στη μοναδικότητά του.
Αυτό είναι το μυστήριο που εορτάσαμε χθες κατά την εορτή των Αγίων Πάντων: μια κοινωνία διαφορών η οποία, ας πούμε, διευρύνει τη ζωή του Θεού σε όλα τα τέκνα, άνδρες και γυναίκες, που έχουν επιθυμήσει να συμμετάσχουν σε αυτήν. Είναι η επιθυμία που είναι χαραγμένη στην καρδιά κάθε ανθρώπου, η οποία απαιτεί αναγνώριση, προσοχή και χαρά. Όπως έγραψε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, η έκφραση “αιώνια ζωή” επιδιώκει να δώσει ένα όνομα σε αυτή την ακαταμάχητη προσδοκία: όχι μια ατελείωτη διαδοχή, αλλά βύθιση στον ωκεανό της άπειρης αγάπης, στην οποία ο χρόνος, πριν και μετά δεν υπάρχουν πλέον. Μια πληρότητα ζωής και χαράς: αυτό ελπίζουμε και περιμένουμε από την ύπαρξή μας με τον Χριστό (βλ. Εγκύκλιος Επιστολή Spe Salvi, 12).
Έτσι, η Μνήμη Όλων των Κεκοιμημένων Πιστών φέρνει το μυστήριο ακόμη πιο κοντά μας. Πράγματι, βιώνουμε τη φροντίδα του Θεού να μην χάσουμε κανέναν κάθε φορά που ο θάνατος φαίνεται να μας κάνει να χάσουμε για πάντα μια φωνή, ένα πρόσωπο, έναν ολόκληρο κόσμο. Κάθε άνθρωπος, στην πραγματικότητα, είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Σήμερα, λοιπόν, είναι μια ημέρα που προκαλεί την ανθρώπινη μνήμη, τόσο πολύτιμη και τόσο εύθραυστη. Χωρίς τη μνήμη του Ιησού –της ζωής, του θανάτου και της ανάστασής Του– ο απέραντος θησαυρός κάθε ζωής εκτίθεται στη λήθη. Στη ζωντανή μνήμη του Ιησού, ωστόσο, ακόμη και εκείνοι που κανείς δεν θυμάται, ακόμη και εκείνοι που η ιστορία φαίνεται να έχει σβήσει, εμφανίζονται με την άπειρη αξιοπρέπειά τους. Ο Ιησούς, ο λίθος που απορρίφθηκε από τους οικοδόμους, είναι τώρα ο ακρογωνιαίος λίθος (βλ. Πραξ 4,11). Αυτή είναι η πασχαλινή διακήρυξη. Για αυτόν τον λόγο, οι Χριστιανοί θυμούνται πάντα τους εκλιπόντες σε κάθε Θεία Ευχαριστία και μέχρι σήμερα ζητούν να αναφέρονται οι αγαπημένοι τους στην Ευχαριστιακή Αναφορά. Από αυτή την διακήρυξη προκύπτει η ελπίδα ότι κανείς δεν θα χαθεί.
Είθε η επίσκεψή μας στο κοιμητήριο, όπου η σιωπή διακόπτει την φρενίτιδα της δραστηριότητας, να είναι για όλους μας μια πρόσκληση να θυμηθούμε και να περιμένουμε. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Ας τιμούμε, λοιπόν, το μέλλον. Δεν είμαστε κλειδωμένοι στο παρελθόν, στα δάκρυα της νοσταλγίας. Ούτε είμαστε σφραγισμένοι στο παρόν, όπως σε έναν τάφο. Είθε η γνώριμη φωνή του Ιησού να φτάσει σε εμάς και να φτάσει σε όλους, διότι είναι η μόνη που προέρχεται από το μέλλον. Μας καλεί με το όνομά μας, μας ετοιμάζει μια θέση, μας απελευθερώνει από το αίσθημα αδυναμίας με το οποίο κινδυνεύουμε να εγκαταλείψουμε τη ζωή. Είθε η Παρθένος Μαρία, η γυναίκα του Μεγάλου Σαββάτου, να μας διδάξει για άλλη μια φορά να ελπίζουμε.
————————
Μετάφραση: π.Λ
