Αλλαγή πορείας

Γενικά, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να βασιστούμε σε πράγματα για τα οποία πριν ήμασταν υπερήφανοι, αναγκαζόμαστε να τα εγκαταλείψουμε, αλλά μας λείπει το θάρρος να το κάνουμε. Διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα σε επίγεια αντικείμενα που πριν, τα είχαμε ως στήριγμα και τώρα ψάχνουμε για κάτι άλλο. Έχουμε ένα όραμα χωρίς ποτέ να το πλησιάζουμε. Συνεχώς είμαστε απογοητευμένοι, βρισκόμενοι μέσα στο στρόβιλο της απελπισίας κι αν δεν αντισταθούμε βγαίνουμε νικημένοι.
Αν όμως σε μια τέτοια κατάσταση, στραφούμε στο Θεό, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει αλλού βοήθεια και του πούμε: «Ελπίζω σε σένα Κύριε, στα χέρια Σου εγκαταλείπω την ψυχή μου, το σώμα μου και τη ζωή μου ολόκληρη», τότε η απελπισία μας οδηγεί στην πίστη. Η απελπισία μας ωθεί σε μια καινούρια ζωή πνευματική, με τον όρο να έχουμε το θάρρος να προχωρήσουμε πιο βαθειά και πιο μακριά., γνωρίζοντας ότι αυτό για το οποίο απελπιζόμαστε δεν είναι η τελική νίκη, αλλά τα μέσα που μεταχειριστήκαμε για να την φτάσουμε. Τότε, αρχίζουν όλα απ’ την αρχή. Μια αλλαγή πορείας η οποία θα διαρκέσει μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας, τον Θεό Πατέρα. Αλλιώς, πεθαίνουμε αργά αλλά βέβαια, βαδίζοντας μέσα στην αχανή έρημο της απελπισίας.
Ο Χριστός μας προσκαλεί με διάφορα μηνύματα ν’ αφήσουμε την «άγονη και διψασμένη γη» και να στραφούμε στον ουρανό, την αόρατη όαση που ξεκουράζει κάθε κουρασμένο που ψάχνει τον Θεό!

π. Μάρκος Βιδάλης