ΛΕΩΝ ΙΔ’

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου 2025

 

Κύκλος – Ιωβηλαίο 2025. Ο Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας. IΙΙ. Το Πάσχα του Ιησού. 6. Ο θάνατος. «Ο Ιησούς έβγαλε μια δυνατή κραυγή και ξεψύχησε» (Μκ 15,37).

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα,

και σας ευχαριστώ για την παρουσία σας και για την ωραία μαρτυρία σας!

Σήμερα συλλογιζόμαστε την κορύφωση της ζωής του Ιησού σε αυτόν τον κόσμο: τον θάνατό Του στον σταυρό. Τα Ευαγγέλια μαρτυρούν μια πολύτιμη λεπτομέρεια, την οποία αξίζει να συλλογιστούμε με την κατανόηση της πίστης. Στον σταυρό, ο Ιησούς δεν πεθαίνει σιωπηλά. Δεν σβήνει αργά, σαν ένα φως που σβήνει, αλλά αφήνει τη ζωή Του με μια κραυγή: «Ο Ιησούς έβγαλε μια δυνατή κραυγή και ξεψύχησε» (Μκ 15,37). Αυτή η κραυγή περιλαμβάνει τα πάντα: πόνο, εγκατάλειψη, πίστη και αυτοπροσφορά. Δεν είναι απλώς η φωνή ενός σώματος που παραδίδεται, αλλά το έσχατο σημείο μιας ζωής που παραδίδεται.

Η κραυγή του Ιησού προηγείται από μια ερώτηση, μια από τις πιο δραματικές που μπορούν να εκφραστούν: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Είναι ο πρώτος στίχος του Ψαλμού 22, αλλά στα χείλη του Ιησού αποκτά ένα μοναδικό βάρος. Ο Υιός, ο οποίος πάντα ζούσε σε στενή κοινωνία με τον Πατέρα, τώρα βιώνει τη σιωπή, την απουσία, την άβυσσο. Δεν πρόκειται για κρίση πίστης, αλλά για το τελικό στάδιο μιας αγάπης που δίνεται ολοκληρωτικά. Η κραυγή του Ιησού δεν είναι απελπισία, αλλά ειλικρίνεια, αλήθεια που φτάνει στα όριά της, μια εμπιστοσύνη που διαρκεί ακόμη και όταν τα πάντα είναι σιωπηλά.

Εκείνη τη στιγμή, ο ουρανός σκοτεινιάζει και το καταπέτασμα του ναού σκίζεται (βλ. Μκ 15,33. 38). Είναι σαν η ίδια η κτίση να συμμετείχε σε αυτήν την οδύνη, και ταυτόχρονα να αποκάλυπτε κάτι νέο: ο Θεός δεν κατοικεί πλέον πίσω από ένα καταπέτασμα· το πρόσωπό Του είναι πλέον πλήρως ορατό στον Εσταυρωμένο. Είναι εκεί, σε αυτόν τον βασανισμένο άνθρωπο, που φανερώνεται η μεγαλύτερη αγάπη. Είναι εκεί που μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν Θεό ο οποίος δεν παραμένει απόμακρος, αλλά διεισδύει εις βάθος στον πόνο μας.

Ο εκατόνταρχος, ένας ειδωλολάτρης, το καταλαβαίνει. Όχι επειδή άκουσε μια ομιλία, αλλά επειδή είδε τον Ιησού να πεθαίνει με αυτόν τον τρόπο: «Αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος ήταν Υιός Θεού!» (Μκ 15,39). Είναι η πρώτη ομολογία πίστης μετά τον θάνατο του Ιησού. Είναι ο καρπός μιας κραυγής που δεν χάθηκε στον άνεμο, αλλά άγγιξε μια καρδιά. Μερικές φορές, αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια, το εκφράζουμε με τη φωνή μας. Όταν η καρδιά είναι πλήρης, κραυγάζει. Και αυτό δεν είναι πάντα σημάδι αδυναμίας, μπορεί να είναι μια βαθιά πράξη ανθρωπιάς.

Εμείς έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε την κραυγή σαν κάτι ανεξέλεγκτο, κάτι που πρέπει να καταπιεστεί. Το Ευαγγέλιο δίνει στην κραυγή μας μια τεράστια αξία, υπενθυμίζοντάς μας ότι μπορεί να είναι μια επίκληση, μια διαμαρτυρία, μια επιθυμία, μια παράδοση. Μάλιστα, μπορεί να είναι η έσχατη μορφή προσευχής, όταν δεν μας έχουν απομείνει άλλα λόγια. Σε αυτή την κραυγή, ο Ιησούς εξέφρασε όλα όσα του είχαν απομείνει: όλη του την αγάπη, όλη του την ελπίδα.

Ναι, επειδή κι αυτό είναι παρόν στην κραυγή: μια ελπίδα που αρνείται να εγκαταλείψει τα πάντα. Κραυγάζουμε όταν πιστεύουμε ότι κάποιος μπορεί ακόμη να ακούσει. Κραυγάζουμε όχι από απελπισία, αλλά από επιθυμία. Ο Ιησούς δεν κραύγασε εναντίον του Πατέρα, αλλά προς Αυτόν. Ακόμη και στη σιωπή, ήταν πεπεισμένος ότι ο Πατέρας ήταν εκεί. Και έτσι μας έδειξε ότι η ελπίδα μας μπορεί να κραυγάσει, ακόμη και όταν όλα φαίνονται χαμένα.

Η κραυγή γίνεται τότε μια πνευματική πράξη. Δεν είναι μόνο η πρώτη πράξη της γέννησής μας –όταν ερχόμαστε στον κόσμο κλαίγοντας–: είναι και ένας τρόπος να παραμείνουμε ζωντανοί. Κραυγάζουμε όταν υποφέρουμε, αλλά και όταν αγαπάμε, φωνάζουμε, καλούμε. Με την κραυγή λέμε ότι είμαστε εδώ, ότι δεν θέλουμε να σβήσουμε στη σιωπή, ότι έχουμε ακόμη κάτι να προσφέρουμε.

Στο ταξίδι της ζωής, υπάρχουν στιγμές που το να κρατάμε τα πάντα μέσα μας μπορεί σιγά σιγά να μας καταβροχθίσει. Ο Ιησούς μάς διδάσκει να μην φοβόμαστε την κραυγή, αρκεί να είναι ειλικρινής, ταπεινή και να απευθύνεται στον Πατέρα. Μια κραυγή δεν είναι ποτέ μάταιη, αν γεννιέται από την αγάπη. Και ποτέ δεν αγνοείται, αν παραδίδεται στον Θεό. Είναι μια οδός για να αποφύγουμε να ενδώσουμε στον κυνισμό, για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ας μάθουμε και αυτό από τον Κύριο Ιησού: ας μάθουμε την κραυγή της ελπίδας όταν φτάσει η ώρα της έσχατης δοκιμασίας. Όχι για να πληγώσουμε, αλλά για να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Όχι για να ουρλιάξουμε σε κάποιον, αλλά για να ανοίξουμε την καρδιά. Αν η κραυγή μας είναι αληθινή, μπορεί να είναι το κατώφλι ενός νέου φωτός, μιας νέας γέννησης. Όπως για τον Ιησού: όταν όλα φαινόταν να έχουν τελειώσει, στην πραγματικότητα η σωτηρία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Αν εκφραστεί με την εμπιστοσύνη και την ελευθερία των παιδιών του Θεού, η αγωνιώδης φωνή της ανθρωπότητάς μας, ενωμένη με τη φωνή του Χριστού, μπορεί να γίνει πηγή ελπίδας για εμάς και για όσους μας περιβάλλουν.

———————-

Μετάφραση: π.Λ