Μήνυμα του Αγίου Πατέρα Φραγκίσκου για τον εορτασμό της 50ης Παγκόσμιας Ημέρας της Ειρήνης (1η Ιανουαρίου 2017)

Μήνυμα του Αγίου Πατέρα Φραγκίσκου για τον εορτασμό της  50ης Παγκόσμιας Ημέρας της Ειρήνης (1η Ιανουαρίου 2017)

Η μη βία: ένας τρόπος πολιτικής για την ειρήνη

1. Στην αρχή αυτού του νέου έτους απευθύνω τις ειλικρινείς ευχές μου για ειρήνη στους λαούς και στα έθνη του κόσμου, στους Αρχηγούς Κρατών και Κυβερνήσεων, καθώς επίσης στους υπεύθυνους των θρησκευτικών κοινοτήτων και των διαφόρων εκφράσεων της κοινωνίας των πολιτών. Εύχομαι ειρήνη σε κάθε άνδρα, γυναίκα, αγόρι και κορίτσι, και προσεύχομαι ώστε η εικόνα και η ομοίωση του Θεού σε κάθε άνθρωπο να μας επιτρέπουν να αναγνωρίζουμε αμοιβαία τους εαυτούς μας ως ιερά δώρα προικισμένα με μια τεράστια αξιοπρέπεια. Πάνω απ’ όλα στις καταστάσεις σύγκρουσης, ας σεβόμαστε αυτή την «πιο βαθιά αξιοπρέπεια»[i] και ας κάνουμε την ενεργητική μη βία, δικό μας τρόπο ζωής.

Αυτό είναι το Μήνυμα για την 50ή Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης. Στο πρώτο μήνυμα, ο μακάριος πάπας Παύλος 6ος, απευθύνθηκε σε όλους τους λαούς, όχι μόνο στους καθολικούς, με λόγια αδιαμφισβήτητα: «Έχει τελικά καταστεί περισσότερο από σαφές, ότι η ειρήνη είναι η μοναδική αληθινή γραμμή της ανθρώπινης προόδου (όχι οι εντάσεις φιλόδοξων εθνικισμών, όχι οι βίαιες κατακτήσεις, όχι οι καταστολές που οδηγούν σε πλαστή κοινωνική τάξη)». Ο ίδιος πάπας Παύλος 6ος, προειδοποιούσε για τον «κίνδυνο να θεωρείται ότι οι διεθνείς αντιπαραθέσεις δεν μπορούν να επιλυθούν δια της οδού της λογικής, δηλαδή των διαπραγματεύσεων που θεμελιώνονται στο δίκαιο, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, αλλά μόνο δια της οδού της αποτρεπτικής και φονικής  βίας». Αντίθετα, αναφερόμενος  στην Paceminterris  του προκατόχου του, Αγίου Ιωάννη 23ου εγκωμίαζε «τη σημασία και την αγάπη της ειρήνης που θεμελιώνεται πάνω στην αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αγάπη».[ii] Εντυπωσιάζει η επικαιρότητα αυτών των λόγων, τα οποία σήμερα δεν είναι λιγότερο  σημαντικά και πιεστικά από την προ 50 ετών εποχή.

Με την ευκαιρία αυτή, επιθυμώ να σταθώ στη μη βία ως τρόπο μιας πολιτικής για την ειρήνη και ζητώ από το Θεό να βοηθήσει όλους μας να αντλήσουμε από την μη βία στα βάθη των αισθημάτων μας και των προσωπικών αξιών μας. Είθε η αγάπη και η μη βία, να μας οδηγούν στον τρόπο που φερόμαστε οι μεν προς τους δε, στις διαπροσωπικές, κοινωνικές, και διεθνείς σχέσεις. Όταν ξέρουν να αντιστέκονται στον πειρασμό της εκδίκησης, τα θύματα της βίας μπορούν να είναι οι πιο αξιόπιστοι πρωταγωνιστές των μη βίαιων διαδικασιών οικοδόμησης της ειρήνης. Από το τοπικό και καθημερινό επίπεδο μέχρι το επίπεδο της παγκόσμιας τάξης, είθε η μη βία να γίνει ο χαρακτηριστικός τρόπος των αποφάσεών μας, των σχέσεών μας, των πράξεών μας, της πολιτικής σε όλες τις μορφές της.

2. Ο περασμένος αιώνας καταστράφηκε από δύο παγκόσμιους φονικούς πολέμους, γνώρισε την απειλή του «ατομικού» πολέμου και ένα μεγάλο αριθμό άλλων συγκρούσεων, ενώ σήμερα είμαστε δυστυχώς στα δίκτυα ενός τρομακτικού παγκόσμιου πολέμου που διεξάγεται, κατά τόπους. Δεν είναι εύκολο να ξέρουμε ανσήμερα ο κόσμος είναι περισσότερο ή λιγότερο βίαιος από όσο ήταν                                                                                                               άλλοτε, ούτε αν τα μοντέρνα μέσα επικοινωνίας και η κινητικότητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας, μας κάνουν να έχουμε περισσότερη συνείδηση της βίας ή μας εθίζουν περισσότερο σ’ αυτήν.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η βία που ασκείται «τμηματικά», με τρόπο και σε επίπεδα διαφορετικά, προκαλεί τεράστια βάσανα για τα οποία έχουμε πλήρη επίγνωση: πολέμους σε διάφορες Χώρες και Ηπείρους, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, και απρόβλεπτες ένοπλες επιθέσεις, καταχρήσεις που υφίστανται οι μετανάστες και τα θύματα της εμπορίας ανθρώπων, καταστροφή του περιβάλλοντος. Άραγε για ποιο σκοπό γίνονται όλα αυτά; Επιτρέπει η βία να επιτευχθούν στόχοι σταθερής αξίας; Όλα όσα επιτυγχάνονται δεν είναι ίσως ένα ξέσπασμα αντιποίνων και ένας φαύλος κύκλος θανάσιμων συγκρούσεων που αποφέρουν οφέλη μονάχα σε λίγους «κυρίους του πολέμου»;

Η βία δεν είναι η θεραπεία για τον θρυμματισμένο κόσμο μας. Το να απαντάς στη βία με τη βία, οδηγεί, στην καλύτερη περίπτωση, σε εξαναγκαστικές μεταναστεύσεις και σε τρομερά βάσανα, αφού μεγάλες ποσότητες πόρων προορίζονται για στρατιωτικούς σκοπούς και αφαιρούνται από τις καθημερινές ανάγκες των νέων, των οικογενειών σε δυσκολία, των ηλικιωμένων, των αρρώστων, της μεγάλης πλειονότητας των κατοίκων της γης. Στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί να οδηγήσει στον φυσικό και πνευματικό θάνατο πολλών, αν όχι ακόμη και όλων.

Η Καλή Είδηση

3. Ακόμη και ο Ιησούς έζησε σε καιρούς βίας. Ο Ίδιος δίδαξε πως το αληθινό πεδίο μάχης, όπου έρχονται αντιμέτωποι η βία και η ειρήνη, είναι η ανθρώπινη καρδιά: «Μέσα από την καρδιά των ανθρώπων πηγάζουν οι κακές σκέψεις» (Μκ. 7,21). Αλλά το μήνυμα του Χριστού, εμπρός σε αυτή την πραγματικότητα, προσφέρει τη ριζικά θετική απάντηση: Εκείνος κήρυξε ακούραστα την άνευ όρων αγάπη του Θεού που υποδέχεται και συγχωρεί, και δίδαξε στους μαθητές του να αγαπούν τους εχθρούς (βλ. Μτ. 5,44), και να «γυρίζουν και το άλλο μάγουλο» (βλ. Μτ. 5, 39). Όταν εμπόδισε αυτούς που κατηγορούσαν την μοιχαλίδα και ήθελαν να τη λιθοβολήσουν (βλ. Ιω. 8, 1-11) και όταν  τη νύκτα πριν θανατωθεί είπε στον Πέτρο να  βάλει τη μάχαιρα ξανά στη θήκη της (βλ. Μτ. 26,52), ο Ιησούς χάραξε το δρόμο της μη βίας, τον οποίο διήνυσε μέχρι τέλους, μέχρι το σταυρό, μέσω του οποίου έφερε την ειρήνη και κατέστρεψε την έχθρα (βλ. Εφ. 2, 14-16). Για το λόγο αυτόν, όποιος δέχεται την Καλή Είδηση του Ιησού, ξέρει να αναγνωρίζει τη βία που φέρει μέσα του και αφήνεται να θεραπευτεί από την ευσπλαχνία του Θεού, και γίνεται έτσι, με τη σειρά του, όργανο συμφιλίωσης, σύμφωνα με την προτροπή του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης: «Την ειρήνη που αναγγέλλετε με το στόμα, να την έχετε ακόμη αφθονότερη στις καρδιές σας»[iii].

Το να είμαστε αληθινοί μαθητές του Ιησού σήμερα, σημαίνει να ενστερνιζόμαστε και την πρότασή του της μη βίας. Αυτή – καθώς έχει βεβαιώσει ο προκάτοχός μου Βενέδικτος 16ος, – «είναι ρεαλιστική, διότι λαμβάνει υπόψη ότι υπάρχει στον κόσμο υπερβολική βία, υπερβολική αδικία, και συνεπώς δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την κατάσταση παρά μόνο αντιτάσσοντας περισσότερη αγάπη, περισσότερη καλοσύνη. Αυτότο περισσότερη[iv] έρχεται από το Θεό». Και προσέθετε με μεγάλη έμφαση: «Η μη βία, για τους χριστιανούς, δεν είναι απλώς συμπεριφορά τακτικής, αλλά τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου, η στάση αυτού που είναι τόσο πεπεισμένος για την αγάπη του Θεού και για τη δύναμή του, ώστε δεν φοβάται να αντιμετωπίσει το κακό με μόνα όπλα την αγάπη και την αλήθεια. Η αγάπη του εχθρού αποτελεί τον πυρήνα  της “χριστιανικής επανάστασης”».[v] Δικαίως το ευαγγέλιο «να αγαπάτε τους εχθρούς σας» (βλ. Λκ. 6,27) θεωρείται ο Μέγας Χάρτης (magnacharta) της χριστιανικής μη βίας»: τούτο δεν σημαίνει «να υποτάσσεσαι στο κακό (…), αλλά να απαντάς στο κακό δια του καλού (βλ. Ρωμ. 12, 17-21), σπάζοντας, με αυτό τον τρόπο, την αλυσίδα της αδικίας».[vi]

Πιο δυνατός από τη βία

4. Η μη βία, ερμηνεύεται, μερικές φορές, ως παράδοση, υποταγή, αποδέσμευση και παθητικότητα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Όταν η Μητέρα Τερέζα δέχτηκε το NobelΕιρήνης του 1979, διακήρυξε με σαφήνεια το μήνυμά της, της ενεργητικής μη βίας: «Στην οικογένειά μας, δεν χρειαζόμαστε βόμβες και όπλα που καταστρέφουν προκειμένου να φέρουν ειρήνη, αλλά μόνο να είμαστε μαζί, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον (…). Και θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε  όλο το κακό που υπάρχει στον κόσμο».[vii] Διότι η δύναμη των όπλων είναι απατηλή. «Ενώ οι έμποροι όπλων κάνουν τη δουλειά τους, υπάρχουν οι φτωχοί εργάτες ειρήνης που μόνο για να βοηθήσουν ένα πρόσωπο, έναν άλλον, έναν άλλον, δίνουν τη ζωή τους»: Γι’ αυτούς τους εργάτες ειρήνης, η Μητέρα Τερέζα είναι «ένα σύμβολο, μια εικόνα των καιρών μας»[viii]. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, είχα τη μεγάλη χαρά να την ανακηρύξω Αγία. Εγκωμίασα τη διαθεσιμότητά της για όλους μέσω της «υποδοχής και της υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής, τόσο της αγέννητης, όσο κα της εγκαταλειμμένης και αποβληθείσας. (…) Έσκυψε πάνω στα εξαντλημένα πρόσωπα, εγκαταλειμμένα να πεθάνουν στις άκρες των δρόμων, αναγνωρίζοντας την αξιοπρέπεια που ο Θεός είχε δώσει σ’ αυτά. Με τη ζωή της, έκανε να ακουστεί η φωνή της από τους ισχυρούς της γης, για να αναγνωρίσουν το φταίξιμό τους εμπρός στα εγκλήματα – εμπρός στα εγκλήματα! – της φτώχειας, που δημιουργήθηκε από αυτούς».[ix] Ως απάντηση, η αποστολή της – και σε αυτό αντιπροσωπεύει χιλιάδες, ακόμη και εκατομμύρια ανθρώπων –  είναι να τρέξει να συναντήσει τα θύματα με γενναιοδωρία και αφοσίωση, αγγίζοντας και επιδένοντας κάθε πληγωμένο σώμα, θεραπεύοντας κάθε τσακισμένη ζωή.

Η μη βία που εφαρμόζεται ουσιαστικά και με συνέπεια, έχει παραγάγει  εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι επιτυχίες του Mahatma και του Khan Abdul GhaffarKhan στην απελευθέρωση της Ινδίας, και ο Martin Luther KingJr εναντίον των φυλετικών διακρίσεων, δεν θα λησμονηθούν ποτέ. Ιδιαίτερα οι γυναίκες, συχνά είναι οι πρωτοπόροι (Leader) της μη βίας, όπως π.χ. η Leymah Gbowee και χιλιάδες Λιβεριανές γυναίκες, που διοργάνωσαν συναντήσεις προσευχής και διαμαρτυρίες μη βίας (pray-ins) επιτυγχάνοντας διαπραγματεύσεις υψηλού επιπέδου για τη λήξη του δεύτερου εμφυλίου πολέμου στη Λιβερία.

Ούτε μπορούμε να λησμονήσουμε την ιστορική δεκαετία που ολοκληρώθηκε με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Οι χριστιανικές κοινότητες έχουν προσφέρει τη συμβολή τους με την επίμονη προσευχή και τη θαρραλέα δράση τους. Ιδιαίτερη επιρροή άσκησε η διακονία και τα διδάγματα του αγίου Ιωάννη Παύλου Β’. Στοχαζόμενος πάνω στα γεγονότα του 1989, στην Εγκύκλιο  Centesimusannus (1991), ο προκάτοχός μου επιβεβαίωνε πως μια ιστορική αλλαγή στη ζωή των λαών, των εθνών και των Κρατών, πραγματοποιείται «μέσω μιας ειρηνικής πάλης, που χρησιμοποιεί μόνο τα όπλα της αλήθειας και της δικαιοσύνης».[x] Αυτή η διαδρομή πολιτικής μετάβασης προς την ειρήνη, κατέστη εν μέρει δυνατή «από τη μη βίαιη στράτευση ανθρώπων, οι οποίοι, ενώ αρνήθηκαν πάντοτε να υποκύψουν στη δύναμη της βίας, κατάφεραν να βρουν, κάθε φορά, αποτελεσματικούς τρόπους για να δώσουν μαρτυρία της αλήθειας». Και κατέληγε στο συμπέρασμα: «Είθε οι άνθρωποι να μάθουν να αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη χωρίς βία, αρνούμενοι την πάλη των τάξεων στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις και τον πόλεμο στις διεθνείς».[xi]

Η Εκκλησία στρατεύτηκε για την πραγματοποίηση μη βίαιων στρατηγικών προώθησης της ειρήνης σε πολλές Χώρες, προτρέποντας ακόμη και τους πιο βίαιους παράγοντες, σε προσπάθειες για να οικοδομήσουν μια δίκαιη ειρήνη που να αντέχει στο χρόνο.

Αυτή η στράτευση υπέρ των θυμάτων της αδικίας και της βίας δεν είναι μια αποκλειστική παρακαταθήκη της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά είναι χαρακτηριστικό πολλών θρησκευτικών παραδόσεων, για τις οποίες «η συμπόνια και η μη βία είναι στοιχεία ουσιαστικά και δείχνουν το δρόμο της ζωής».[xii] Το επιβεβαιώνω με έμφαση: «Καμιά θρησκεία δεν είναι τρομοκρατική».[xiii] Η βία είναι μια βεβήλωση του ονόματος του Θεού.[xiv]Ας μη κουραζόμαστε ποτέ να το επαναλαμβάνουμε: «Ποτέ το όνομα του Θεού δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη βία. Μόνο η ειρήνη είναι αγία. Μόνο η ειρήνη είναι αγία, όχι ο πόλεμος!».[xv]

Στην οικογένεια η ρίζα της πολιτικής μη βίας

5. Αν η πηγή από την οποία αναβλύζει η βία είναι η καρδιά των ανθρώπων, τότε είναι θεμελιώδες να διανύσουμε το δρόμο της μη βίας καταρχάς μέσα στην οικογένεια. Είναι ένα συστατικό της χαράς της αγάπης που παρουσίασα τον περασμένο Μάρτιο στην αποστολική Παραίνεση Amoris laetitia (Η χαρά της Αγάπης), με την ολοκλήρωση δύο ετών στοχασμού από μέρους της Εκκλησίας πάνω στο γάμο και την οικογένεια. Η οικογένεια αποτελεί την απαραίτητη προθέρμανση μέσα από την οποία, σύζυγοι, γονείς, και παιδιά, αδελφοί και αδελφές, μαθαίνουν να επικοινωνούν και να φροντίζουν ο ένας τον άλλον με τρόπο ανιδιοτελή, και όπου οι διενέξεις ή ακόμη και οι συγκρούσεις πρέπει να ξεπεραστούν όχι με τη βία, αλλά με το διάλογο, το σεβασμό, την επιδίωξη για το καλό του άλλου, την ευσπλαχνία και τη συγχώρεση.[xvi] Μέσα από την οικογένεια η χαρά της αγάπης διαδίδεται στον κόσμο, και ακτινοβολεί σε όλη την κοινωνία.[xvii] Εξάλλου, μια ηθική αδελφοσύνης και συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των λαών, δεν μπορεί να βασιστεί πάνω στη λογική του φόβου, της βίας και του κλεισίματος στον εαυτό μας, αλλά πάνω στην υπευθυνότητα, το σεβασμό και τον ειλικρινή διάλογο. Υπό αυτή την έννοια, απευθύνω έκκληση υπέρ του αφοπλισμού, αλλά και υπέρ της απαγόρευσης και της κατάργησης των πυρηνικών όπλων: η πυρηνική αποτροπή και η απειλή της βέβαιης αμοιβαίας καταστροφής, δεν μπορούν να θεμελιώνουν αυτόν τον τύπο ηθικής.[xviii]  Με την ίδια επιτακτικότητα ικετεύω να σταματήσουν η οικογενειακή βία και οι καταχρήσεις σε βάρος των γυναικών και των παιδιών.

Το Ιωβηλαίο  της Ευσπλαχνίας, που ολοκληρώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, ήταν μια πρόσκληση να κοιτάξουμε στα βάθη της καρδιάς μας και να αφήσουμε την ευσπλαχνία του Θεού να φωλιάσει μέσα σ’ αυτήν. Το Ιωβηλαίο Έτος, μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε  πόσο πολλά και διαφορετικά είναι τα πρόσωπα και οι κοινωνικές ομάδες που αντιμετωπίζονται με αδιαφορία, είναι θύματα αδικιών και υφίστανται βία. Τα πρόσωπα αυτά αποτελούν μέρος της «οικογένειάς» μας, είναι αδελφοί και αδελφές μας. Για το λόγο αυτόν, οι πολιτικές μη βίας είναι ανάγκη να ξεκινούν μέσα στους τοίχους της οικογενειακής εστίας για να διαδοθούν κατόπιν σε ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. «Το παράδειγμα της αγίας Θηρεσίας του Βρέφους Ιησού, μας προσκαλεί στην πρακτική του μικρού δρόμου της αγάπης, να μη χάνουμε την ευκαιρία ενός ευγενικού λόγου, ενός χαμόγελου, μιας οποιασδήποτε μικρής πράξης που σπέρνει ειρήνη και φιλία. Μια ολοκληρωμένη οικολογία δημιουργείται και από απλές καθημερινές πράξεις με τις οποίες σπάμε τη λογική της βίας, της εκμετάλλευσης, του εγωισμού».[xix]

Η πρόσκλησή μου

6. Η οικοδόμηση της ειρήνης διαμέσου της ενεργητικής μη βίας, είναι το αναγκαίο αλλά και συνεπές στοιχείο με τις συνεχείς προσπάθειες της Εκκλησίας να περιορίσει τη χρήση της βίας μέσω των ηθικών κανόνων, μέσω της συμμετοχής στις εργασίες των διεθνών θεσμών, και χάρη στην κατάλληλη συμβολή πολλών χριστιανών στην επεξεργασία της νομοθεσίας σε όλα τα επίπεδα. Ο ίδιος ο Ιησούς, μας προσφέρει ένα «εγχειρίδιο» αυτής της στρατηγικής οικοδόμησης της ειρήνης στην ονομαζόμενη «επί του όρους Ομιλία». Οι οκτώ Μακαρισμοί (βλ. Μτ. 5, 3-1)) χαράζουν το προφίλ του προσώπου που μπορούμε να ορίσουμε μακάριο, καλό και αυθεντικό. Μακάριοι οι πράοι – λέει ο Ιησούς – οι σπλαχνικοί, οι εργάτες της ειρήνης, οι καθαροί στην καρδιά, αυτοί που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη.

Αυτό είναι ένα πρόγραμμα και μια πρόκληση για τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, για τους υπεύθυνους των διεθνών θεσμών και για τους διευθυντές των επιχειρήσεων και των Μέσων επικοινωνίας σε όλο τον κόσμο: Να εφαρμόσουν τους Μακαρισμούς στον τρόπο που ασκούν τις ευθύνες τους. Μια πρόκληση να οικοδομήσουν την κοινωνία, την κοινότητα ή την επιχείρηση της οποίας είναι υπεύθυνοι, με τον τρόπο των οικοδόμων της ειρήνης. Να δώσουν δείγματα  ευσπλαχνίας αρνούμενοι να θέσουν στο περιθώριο τα πρόσωπα, να βλάψουν το περιβάλλον, να θέλουν να υπερισχύουν με κάθε κόστος. Τούτο απαιτεί τη διαθεσιμότητα «να έχουμε αντοχή στη σύγκρουση, να την επιλύουμε, και να την μετατρέπουμε σε κρίκο σύνδεσης μιας νέας διαδικασίας».[xx] Το να ενεργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, σημαίνει να επιλέγουμε την αλληλεγγύη ως τρόπο να δημιουργούμε την ιστορία και να οικοδομούμε την κοινωνική φιλία. Η ενεργητική μη βία, είναι ένας τρόπος για να δείξουμε ότι η ενότητα είναι πράγματι πιο δυνατή και πιο γόνιμη από τη σύγκρουση. Τα πάντα στον κόσμο είναι στενά συνδεδεμένα.[xxi] Βεβαίως, μπορεί να συμβεί οι διαφορές να προκαλέσουν διενέξεις: ας τις αντιμετωπίζουμε με έναν τρόπο εποικοδομητικό και μη βίαιο, έτσι ώστε «οι εντάσεις και οι αντιθέσεις να διαμορφώνουν μια πολύμορφη ενότητα η οποία γεννά νέα ζωή», διατηρώντας «τις πολύτιμες δυνατότητες που έχουν οι πολικότητες οι οποίες βρίσκονται σε αντίθεση».[xxii]

Διαβεβαιώνω πως η Καθολική Εκκλησία θα συνδράμει κάθε προσπάθεια οικοδόμησης της ειρήνης και διαμέσου της ενεργητικής και δημιουργικής μη βίας. Την 1η Ιανουαρίου 2017, εγκαινιάζει τη λειτουργία του ένας νέος Εκκλησιαστικός Οργανισμός (Dicastero) για την Υπηρεσία της Ολοκληρωμένης Ανθρώπινης Ανάπτυξης, που θα βοηθήσει την Εκκλησία να προωθήσει, με ολοένα πιο αποτελεσματικό τρόπο, «τα απροσμέτρητα αγαθά της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της προστασίας της δημιουργίας», και τη μέριμνα για τους μετανάστες, «τους αναγκεμένους, τους αρρώστους, τους αποκλεισμένους, τους περιθωριοποιημένους, τα θύματα των ενόπλων συγκρούσεων και των φυσικών καταστροφών, τους φυλακισμένους, τους άνεργους, και τα θύματα κάθε μορφής σκλαβιάς και βασανιστηρίων».[xxiii] Κάθε δράση σε αυτή την κατεύθυνση, όσο ταπεινή και αν είναι, συμβάλλει στο να οικοδομήσουμε έναν κόσμο απελευθερωμένο από τη βία, που αποτελεί το πρώτο βήμα προς τη δικαιοσύνη και την ειρήνη.

Συμπέρασμα

7. Όπως παραδοσιακά γίνεται, υπογράφω αυτό το Μήνυμα στις 8 Δεκεμβρίου, εορτή της Αμιάντου Συλλήψεως της Μακάριας Αειπάρθενου Μαρίας. Η αειπάρθενος Μαρία είναι η Βασίλισσα της Ειρήνης. Στη γέννηση του Υιού της, οι άγγελοι δόξαζαν το Θεό, και εύχονταν ειρήνη στη γη, στους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης (Βλ. Λκ. 2,14). Ας ζητήσουμε από την αειπάρθενο να γίνει οδηγός μας.

«Όλοι επιθυμούμε την ειρήνη. Πολλοί άνθρωποι την οικοδομούν κάθε μέρα με μικρές πράξεις και πολλοί υποφέρουν και καταβάλλουν υπομονετικά πολλές κοπιαστικές προσπάθειες για να την οικοδομήσουν».[xxiv] Κατά το 2017, ας στρατευτούμε, με την προσευχή και με τη δράση, να γίνουμε πρόσωπα που έχουν διώξει από την καρδιά τους, από το λόγο τους, και από τις πράξεις τους, τη βία, και ας οικοδομήσουμε μη βίαιες κοινότητες που φροντίζουν το κοινό μας σπίτι». «Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο εάν στρεφόμαστε προς τον Θεό με την προσευχή. Όλοι μπορούν να είναι οικοδόμοι της ειρήνης».[xxv]

Από το Βατικανό, 8 Δεκεμβρίου 2016

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ



[i] Αποστ. Παραίνεση, Η χαρά του Ευαγγελίου, 228.

[ii] Μήνυμα για τον εορτασμό της  1ης Παγκόσμιας Ημέρας της Ειρήνης, 1η Ιανουαρίου 1968.

[iii]“Leggenda dei tre compagni”: Fonti Francescani,  n. 1469.

[iv] Angelus, 18 Φεβρουαρίου 2007.

[v] Στο αυτό.

[vi] Στο αυτό.

[vii] Μητέρα Τερέζα, Ομιλία για το Έπαθλο Nobel, 11 Δεκεμβρίου 1979.

[viii] Μελέτη, «Ο δρόμος της ειρήνης». Παρεκκλήσιο DomusSanctaeMarthae, 19 Νοεμβρίου 2015.

[ix] Ομιλία για την αγιωνυμία της Μακάριας Μητέρας Τερέζας της Καλκούτα, 4 Σεπτεμβρίου 2016.

[x] Αρ. 23.

[xi] Στο αυτό.

[xii] Ομιλία στη διαθρησκευτική Ακρόαση, 3 Νοεμβρίου 2016.

[xiii] Ομιλία στην 3η παγκόσμια Συνάντηση των λαϊκών κινήσεων, 5 Νοεμβρίου 2016.

[xiv] Βλ. Ομιλία στη Συνάντηση με τον Σεΐχη των Μουσουλμάνων του Καυκάσου και με Αντιπροσώπους των άλλων θρησκευτικών Κοινοτήτων, Μπακού, 2 Οκτωβρίου 2016.

[xv] Ομιλία, Ασίζη, 20 Σεπτεμβρίου 2016.

[xvi] Βλ. Μετασυνοδική αποστ. Παραίνεση, Η Χαρά της Αγάπης, 90-130.

[xvii] Στο αυτό, 133. 194. 234.

[xviii] Βλ. Μήνυμα επ’ ευκαιρία  της Διάσκεψης για τις ανθρωπιστικές επιπτώσεις των πυρηνικών όπλων, 7 Δεκεμβρίου 2014.

[xix] Εγκ. Δοξασμένος να΄σαι, 230.

[xx]Αποστ. Παραίνεση, Η χαρά του Ευαγγελίου, 227.

[xxi] Εγκ. Δοξασμένος να΄σαι, 16.117. 138.

[xxii] Αποστ. Παραίνεση, Η χαρά του Ευαγγελίου, 228.

[xxiii] Αποστολική Επιστολή υπό μορφή «Ιδιόβουλου» δια της οποίας ιδρύεται ο Οργανισμός για την Υπηρεσία της Ολοκληρωμένης Ανθρώπινης Ανάπτυξης, 17 Αυγούστου 2016.

[xxiv] ReginaCaeli,  Βηθλεέμ, 25 Μαΐου 2014.

[xxv] Έκκληση, Ασίζη, 20 Σεπτεμβρίου 2016.

 

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη