«Την εποχή που βασιλιάς στην Ιουδαία ήταν ο Ηρώδης, ζούσε κάποιος ιερέας από την τάξη του Αβιά, ονόματι Ζαχαρίας. Η γυναίκα του λεγόταν Ελισάβετ, απόγονος του Ααρών. Ήταν και οι δύο άνθρωποι πιστοί στο Θεό, και η ζωή τους ήταν άμεμπτη, σύμφωνη με το νόμο και τις εντολές του Κυρίου. Δεν είχαν όμως παιδί, γιατί η Ελισάβετ ήταν στείρα και ήταν και οι δύο τους προχωρημένης ηλικίας» (Λκ 1, 5-7).
Σήμερα γιορτάζουμε ένα ζευγάρι Αγίων γονέων, το πρώτο για το οποίο μας μιλάει η Γραφή μετά τη Μαρία και τον Ιωσήφ. Το Ευαγγέλιο του Λουκά ξεκινά με την ιστορία αυτών των δύο συζύγων, οι οποίοι παρότι είχαν πόνο στην καρδιά τους καθώς δεν μπορούσαν να συλλάβουν παιδί – η στειρότητα εκείνη την εποχή ήταν αιτία περιθωριοποίησης – ήταν δίκαιοι ενώπιον του Θεού, πιστοί και τηρητές του νόμου.
Η ιστορία του Ζαχαρία και της Ελισάβετ διδάσκει ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνεται η ελπίδα μας γιατί «τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό». Ο Ζαχαρίας είναι ιερέας της όγδοης τάξης, εκείνης του Αβιά, μιας από τις 24 που ο Δαβίδ είχε καθιερώσει για να ρυθμίσει τις εβδομαδιαίες βάρδιες υπηρεσίας στο ναό. Παντρεύεται την Ελισάβετ, που επίσης καταγόταν από ιερατική οικογένεια, και εγκαθίστανται στη γειτονιά Άιν Κάρεν της Ιερουσαλήμ. Ο γάμος τους δεν θεωρούταν ευλογημένος αφού απόγονος δεν είχε γεννηθεί. Ωστόσο η ένωσή τους είναι σταθερή, αγαπούσαν ο ένας τον άλλον και η ζωή τους ήταν δίκαιη. Μια μέρα, ενώ ο Ζαχαρίας βρισκόταν στο ναό, δέχεται την επίσκεψη του αρχαγγέλου Γαβριήλ που προλέγει την εγκυμοσύνη της γυναίκας του. Ωστόσο, παρά το ότι ο Ζαχαρίας είναι ευσεβής άνθρωπος, ζητά από τον αγγελιοφόρο του Θεού αποδείξεις. Για το λόγο αυτό χάνει τη λαλιά του μέχρι την όγδοη μέρα μετά από τη γέννηση του παιδιού, ημέρα περιτομής του, όπου η γλώσσα του λύνεται για να προφέρει το όνομα που θα δινόταν στο παιδί.
Όταν η αγάπη είναι αληθινή ωριμάζει και με τον καιρό καρποφορεί: ο σπόρος, δηλαδή, γίνεται μεγάλο δέντρο. Γι’ αυτό το λόγο ο Ευαγγελιστής Λουκάς ξεκινάει την αφήγησή του μιλώντας γι’ αυτό το ζευγάρι, το πλημμυρισμένο από τη χάρη του Θεού, γιατί θέλει να δείξει πώς πραγματοποιεί θαύματα στη ζωή όσων Τον εμπιστεύονται και ξέρουν να περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο της παρέμβασής Του. Αυτοί οι δύο μεγάλοι άγιοι μας διδάσκουν επίσης ότι μια καρδιά που αγαπά αληθινά αισθάνεται τη δύναμη του Κυρίου, όχι με βάση τα δικά της σχέδια, αλλά σύμφωνα με το θέλημα Εκείνου που είναι πάντα κυρίαρχος και στον οποίο πρέπει να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας με μια άνευ όρων πίστη.
Όταν ο Ζαχαρίας, με τη γέννηση του γιου του Ιωάννη ξανάρχισε να μιλάει, δοξολόγησε το Θεό με τον ύμνο του Benedictus: «Ευλογητός ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, που επισκέφθηκε και λύτρωσε το λαό Του. Και φανέρωσε για μας μια δύναμη σωτηρίας, μες στη γενιά του Δαβίδ, του δούλου Του. Όπως είχε πει με το στόμα των αγίων προφητών Του, πριν από αιώνες…». Ύστερα από αυτά τα λόγια, τα Ευαγγέλια δεν κάνουν πια καμία άλλη αναφορά στο Ζαχαρία και στην Ελισάβετ.
πγπ
