4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΒΟΡΡΟΜΑΙΟΥ
Ο Κάρολος Βορρομαίος θεωρείται από τις μεγαλύτερες μορφές της Καθολικής Εκκλησίας του 16ου αιώνα. Μέγας στην ευαγγελική αγάπη, μέγας στις εκκλησιαστικές αποστολές, μέγας μεταρρυθμιστής των εκκλησιαστικώνπραγμάτων και χριστιανικών ηθών, προπάντων όμως μέγας στην ευλάβεια και την προσευχή.
Γεννήθηκε στην Αρόνα (Βόρεια Ιταλία), στις 2 Οκτωβρίου 1538. Ανήκε στην αρχοντική οικογένεια των Βορρομαίων του Μιλάνου, η οποία πρόσφερε πολλές υπηρεσίες στην Εκκλησία και στη χώρα τους. Γονείς του ήταν ο κόμης Γιλβέρτος και η Μαργαρίτα των Μεδίκων, από ευγενή επίσης οικογένεια, και αδελφή του μελλοντικού Πάπα Πίου 4ου. Ο πατέρας του ήταν διοικητής του ισχυρού φρουρίου της, Αρόνας, στη λίμνη Ματζόρε, στο Δουκάτο του Μιλάνου. (Στο σημείο αυτό έχει στηθεί πελώριο μνημείο του Αγίου Καρόλου.)
Η χριστιανική οικογένεια, παρά τα υψηλά πολιτικά της αξιώματα, έδωσε στα δύο παιδιά της εξαιρετική θρησκευτική κατάρτιση.
Ο Κάρολος, από παιδί, έδειξε κλίση προς τα εκκλησιαστικά πράγματα. Σε ηλικία μόλις 12 χρόνων, αποφάσισε να ακολουθήσει την εκκλησιαστική ζωή και έλαβε την «κούρα» σύμφωνα με το έθιμο της εποχής εκείνης. Σπού-6ασε στα Πανεπιστήμια του Μιλάνου και της Παδούης, αρίστευσε στις θεολογικές επιστήμες και αναδείχθηκε δόκτωρας του πολιτικού και εκκλησιαστικού δικαίου, σε ηλικία μόλις 18 χρόνων.
Ο Θεός όμως δεν τον προόριζε για κοσμικά αξιώματα. Τον ήθελε εργάτη στον αμπελώνα του. Το 1559, ο θείος του Ιωάννης – Άγγελος των Μεδίκων εκλεγόταν Πάπας με το όνομα Πίος 4ος. Ο νέος Ποντίφικας, γνωρίζοντας την αξία του Καρόλου, τον κάλεσε στη Ρώμη, για να τον βοηθεί στη διακυβέρνηση της Εκκλησίας. Έλαβε αμέσως τους υψηλούς τίτλους της θέσεως του: πρωτονοτάριος και αργότερα Καρδινάλιος και διαχειριστής της Εκκλησίας του Μιλάνου, με την υποχρέωση όμως να μένει στη Ρώμη.
Κατά την παραμονή του στη Ρώμη, ένα άλλο αξιόλογο έργο που τον ανέδειξε ήταν η συμμετοχή του στη Σύνοδο της Τριδέντου (1545-1563), την οποία οδήγησε σε αίσιο πέρας, μεριμνώντας παράλληλα και για τη σύνταξη των πεπραγμένων της. Μόνο μετά το 1565 μπόρεσε να μεταβεί στην έδρα του, το Μιλάνο.
Τον Πάπα Πίο 4ο, το θείο του, τον διαδέχθηκε ένας άλλος μεγάλος Άγιος Πάπας, ο Πίος 5ος. Και με τον Πάπα αυτόν είχε αρκετή συνεργασία, αφού τον έστελνε συνεχώς στις διάφορες Εκκλησίες της Ιταλίας, με σκοπό την εφαρμογή των διατάξεων της Συνόδου της Τριδέντου.
Στο αρχιεπισκοπικό του μέγαρο ζει σαν πραγματικός αναχωρητής. Η τροφή του είναι περιορισμένη και λιτή. Η προσευχή και οι σκληρές απονεκρώσεις είναι οι τακτικές του ασχολίες.
Για να μπορέσει να συντηρήσει νοσοκομεία, ιεροσπουδαστήρια, σχολεία, άσυλα, πωλεί τα πολυτελή του αντικείμενα και διαθέτει όλα τα εισοδήματα του. Επιδίδεται αποφασιστικά και δραστήρια στη μεταρρύθμιση των ηθών της διεφθαρμένης τότε κοινωνίας. Για το σκοπό αυτό ιδρύει ειδικά ιεροσπουδαστήρια, τα οποία μορφώνουν ενάρετους ιερείς. Το ίδιο κάνει και για τη μόρφωση λαϊκών, τη φροντίδα των οποίων αναθέτει στους Πατέρες Ιησουίτες και σ’ άλλα μοναχικά τάγματα.
Το 1575 ξεσπά στο Μιλάνο φοβερή πανώλη, η οποία θερίζει κυριολεκτικά τον πληθυσμό. Οι πολιτικές αρχές αντί να οργανώσουν μεθόδους για να βοηθήσουν τους ασθενείς, πανικοβάλλονται και εγκαταλείπουν την πόλη. Ο καλός ποιμένας παραμένει κοντά στο λαό του, συμμεριζόμενος τον πόνο και τη θλίψη του. Είναι η μόνη παρηγοριά και η μόνη ελπίδα που απομένει στους αρρώστους και ετοιμοθάνατους. Περνά ανάμεσα από τα πτώματα για να μεταφέρει τα Μυστήρια στους αρρώστους και να προσφέρει όποια άλλη δυνατή υλική και ηθική βοήθεια. Επισκέπτεται συνεχώς τα νοσοκομεία. Πωλεί τα έπιπλα του κι αυτά τα ενδύματα του για να βοηθήσει τους φτωχούς.
Για να σταματήσει το φοβερό κακό, κάνει λιτανείες, στις οποίες πρωτοστατεί ανυπόδητος, κρατώντας τον Εσταυρωμένο και προσφέροντας τον εαυτό του θύμα στο Θεό για την κατάπαυση της επιδημίας.
Μετά την καταστροφική μάστιγα, που αφάνισε το ένα δέκατο του πληθυσμού της περιοχής, ο καταπονημένος Καρδινάλιος πέφτει σοβαρά άρρωστος. Πεθαίνει στις 3 Νοεμβρίου 1584, σε ηλικία 46 χρόνων. Το ιερό του λείψανο αναπαύεται στο Μητροπολιτικό Ναό του Μιλάνου (Duomo). Το 1610, ο Πάπας Παύλος 5ος τον ανακήρυξε Άγιο.
Πηγή: Τ΄αδέλφια μας οι άγιοι
