ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (ΙV)

 Κεφάλαιο 2. Εμπόδια για να επωφεληθούμε τους καρπούς αυτής της ευλάβειας

Σε αυτό το κεφάλαιο θα μελετήσουμε τα τέσσερα βασικά εμπόδια που δεν μας επιτρέπουν να ωφεληθούμε από όλους τους καρπούς αυτής της ευλάβειας και να γίνουμε άγιοι: η πνευματική χλιαρότητα, η υπερβολική αγάπη για τον εαυτό μας, η κρυφή υπερηφάνεια και ορισμένα κακά πάθη που δεν έχουν ξεριζωθεί από την ψυχή.

Δεύτερο εμπόδιο. Η υπερβολική αγάπη για τον εαυτό μας

Η μεγαλύτερα διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που προσπαθούν να έχουν πνευματική ζωή και εκείνων που δεν προσπαθούν είναι ότι στους τελευταίους η αγάπη για τον εαυτό τους ενεργεί χωρίς κανένα εμπόδιο και στους πρώτους είναι λιγότερο αισθητή. Καθώς σκεφτόμαστε τα αληθινά κίνητρα για τις περισσότερες από τις πράξεις μας, ακόμη και εκείνες που φαίνονται λιγότερο ατελείς, θα ανακαλύψουμε σημάδια αγάπης για τον εαυτό μας που εμποδίζουν να καρποφορήσουμε.

Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που, μετά την προσευχή τους φαίνονται ακόμα ανήσυχοι, μελαγχολικοί και με κακή διάθεση; Είναι επειδή τα φώτα που λαμβάνουν στην προσευχή και οι εμπνεύσεις που τους δίνει ο Θεός δεν ταιριάζουν με την αγάπη προς τον εαυτό τους με την οποία είναι γεμάτοι.

Αυτή η αγάπη προς τον εαυτό μας μας κάνει να μην βρίσκουμε ευχαρίστηση στις πράξεις ευλάβειας και να μην δοχόμαστε κάμια παρά μόνο εκείνες που είναι βολικές για εμάς· οι περισσότερες απονεκρώσεις μας φαίνονται ακατάλληλες ή υπερβολικές για την εποχή και την κατάστασή μας. Θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ο Θεός δεν μας ζητά τόση αγιότητα. Ο λόγος είναι ότι δεν λαμβάνουμε πραγματικά το θέλημα του Θεού ως κανόνα της συμπεριφοράς μας, αλλά θέλουμε η αγάπη μας προς τον εαυτό μας να είναι ο κανόνας του θελήματος του Θεού. Θέλουμε να κάνουμε καλά έργα, αλλά θέλουμε να έχουμε την ικανοποίηση να επιλέγουμε εμείς αυτά που θέλουμε να κάνουμε, και όχι ο Θεός.

Ό,τι κάνουμε είναι, ως επί το πλείστον, σύμφωνα με τη φύση και την θέλησή μας: δεν έχουμε γλυκύτητα παρά μόνο με εκείνους με τους οποίους έχουμε συμπάθεια. Δεν αρνούμαστε τίποτα στις αισθήσεις μας και αν τις θλίβουμε σε κάτι, το κάνουμε πάντα σε αυτό που μας πονάει λιγότερο. Από αυτήν την αγάπη προς τον εαυτό μας γεννιούνται οι στείρες επιθυμίες και τα απατηλά σχέδια από τα οποία τρέφεται ένα περήφανο πνεύμα.

Είναι προφανές ότι ο Χριστός δεν θα αναγνωρίσει ποτέ ως πραγματικούς φίλους της Καρδίας του εκείνους που είναι φίλοι των ανέσεων του και που αγαπούν μόνο τον εαυτό τους. Μας το είπε πολύ ξεκάθαρα, εξηγώντας ποιοι είναι οι πραγματικοί υπηρέτες του. «Μάταια, λέει, κανείς θα υπερηφανεύεται ότι είναι μαθητής μου επειδή άφησε, για χάρη μου, την περιουσία του, τους συγγενείς του και τους φίλους του, αν δεν απαρνηθεί και τον εαυτό του». Είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε τα πάθη, να καταστρέψουμε ή τουλάχιστον να ταπεινώσουμε την αγάπη προς τον εαυτό μας, για να γίνουμε μαθητές της Καρδία του Ιησού και να επιτύχουμε μια αληθινή αγάπη για τον Χριστό.

(Ιδέες από το βιβλίο «Η ευλάβεια προς την Ιερά Καρδία του Ιησού», του πατέρα Jean Croiset).

π. Ιωσήφ Rossi