ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Η Εκκλησία χθες 1 Νοεμβρίου γιόρτασε τη μνήμη όλων των Αγίων. Ήταν μια ευκαιρία να ευχαριστήσουμε το Θεό για όσα μεγάλα έργα επιτελεί διαμέσου των ανθρώπων και προς χάρη των ανθρώπων και να ζητήσουμε από το αναρίθμητο πλήθος των αγίων τη μεσιτεία ώστε να αποκτήσουμε τη χάρη του Θεού και να φθάσουμε κι εμείς στην άνω Ιερουσαλήμ.
Σήμερα η Εκκλησία κάνει ένα βήμα πιο πέρα προσεύχεται για όλους εκείνους τους νεκρούς που μας προηγήθηκαν στην πίστη, ολοκλήρωσαν την επί της γης αποστολή τους και ήδη αναπαύονται εν Κυρίω.
Σήμερα προσευχόμαστε τόσο σ’ εκείνους που ήδη έχουν εισέλθει στη χαρά και ευτυχία της ουράνιας Βασιλείας όσο και για εκείνους που με λαχτάρα αναμένουν την είσοδό τους σ’ αυτήν ενώ ακόμη εξιλεώνουν κάποια υπολείμματα αμαρτιών και ευρίσκονται στην κατάσταση του Καθαρτηρίου αναμένοντας την σίγουρη είσοδό τους στον αιώνιο παράδεισο της παρουσία του Θεού.
Η ύπαρξη της κατάστασης του καθαρτηρίου, της ενδιάμεσης δηλαδή κατάστασης ανάμεσα στη ζωή αυτή και τον παράδεισο είναι αλήθεια της πίστης μας που δεν μπορούμε να την αμφισβητήσουμε. Είναι μια αλήθεια που η μεν Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει, αλλά δεν ομολογεί, ενώ Η Καθολική Εκκλησία και πιστεύει και ομολογεί. Εξ άλλου αν δεν υπάρχει μία ενδιάμεση κατάσταση ποιος ο λόγος να προσευχόμαστε για τους νεκρούς, γιατί τόσα μνημόσυνα και τρισάγια στους τάφους των νεκρών συγγενών μας; Ποιο νόημα έχει να προσευχόμαστε για την άφεση των αμαρτιών όσων ήδη βρίσκονται στον Παράδεισο; Ο Απόστολος Παύλος μας το είπε καθαρά: «Δεν θέλουμε να αγνοείτε σχετικά μ’ αυτούς που έχουν κοιμηθεί ώστε να μη λυπάστε όπως και οι υπόλοιποι που δεν κατέχουν την ελπίδα».
Σήμερα λοιπόν από αγάπη προς όλους τους αδελφούς μας που μας προηγήθηκαν στην πίστη συγκεντρωθήκαμε για να τελέσουμε τη θεία Λειτουργία αυτή που είναι το μυστήριο του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού και παρακαλούμε τον Κύριο να οδηγήσει όλους τους αδελφούς στον τελικό σκοπό της ζωής μας που είναι η συμμετοχή μας στην αιώνια θεϊκή ζωή. Η συμμετοχή μας στο μυστήριο αυτό που μας δίνει μια πρόγευση της συμμετοχής μας στη ζωή του Θεού.
Ο Ιώβ στους φίλους του, που του έλεγαν ότι ο Θεός είναι μαζί του δυσαρεστημένος γι’ αυτό και τους έστειλε όλες αυτές τις αρρώστιες, και ότι τώρα τον έχει εγκαταλείψει στη δυστυχία του και τον πόνο του, απαντά παρουσιάζοντας την εικόνα ενός Θεού που μπορεί να τον κάνει να υποφέρει για μυστηριώδεις λόγους, αλλά ταυτόχρονα παραμένει ο αληθινός και μοναδικός υπερασπιστής του.
Αυτή η σκέψη ότι ο Θεός υπερασπίζεται τον άνθρωπο και όταν εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε με ποιο συγκεκριμένο τρόπο γίνεται αυτό , είναι το σταθερό σημείο στο οποίο στηρίζεται η αμετάκλητη ελπίδα μας.
Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Ο Θεός αναθέτει τους ανθρώπους στον Υιό του για να μη χαθεί κανένας. Υπάρχει λοιπόν μία πραγματική δέσμευση του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Εκείνος είναι που κρίνει όχι όμως για να τιμωρήσει αλλά για να εντοπίσει το πταίσμα από το οποίο θέλει να τον ελευθερώσει.
Η αγάπη του Θεού είναι πάνω από τη δικαιοσύνη, είναι συμπλήρωμα της δικαιοσύνης, όταν η δικαιοσύνη αποδίδεται με αγάπη τότε έχουμε το θαυμάσιο αποτέλεσμα της πατρικής αγάπης που δεν έχει όρια που είναι αγάπη που μιμείται εκείνη την άπειρη του Θεού που φθάνει στο σημείο να δώσει τον Υιό του τον Μονογενή για να σωθεί κάθε άνθρωπος και να γίνει μέτοχος της αιώνιας ζωής. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης του Θεού, μια αγάπη που δεν χωρεί στο ανθρώπινο μυαλό μας, διότι είναι μυστήριο. Γι’ αυτήν την αγάπη ευχαριστούμε σήμερα το Θεό και σ’ αυτήν την αγάπη εμπιστευόμαστε τους νεκρούς αδελφούς αλλά και τους εαυτούς μας. ΑΜΗΝ.
