13 ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΔΟΥΗΣ
Ο Φερδινάνδος di Buglione γεννήθηκε στη Λισαβόνα (Πορτογαλία) γύρω στο έτος 1195. Σε ηλικία 15 ετών αποφάσισε να εισέλθει στο μοναχικό Δοκίμιο των Κανονικών του Αγ. Αυγουστίνου. Στην ηλικία των 24 ετών (1219) χειροτονήθηκε ιερέας. Την επόμενη χρονιά έφτασαν στην Κοΐμπρα τα σώματα των πέντε φραγκισκανών μοναχών που είχαν αποκεφαλίσει οι Μαυριτανοί στο Μαρόκο, όπου είχαν πάει να κηρύξουν το Ευαγγέλιο κατ’ εντολήν του Αγ. Φραγκίσκου της Ασίζης (1182- 1226). Συγκλονισμένος ζητά την άδεια των ανωτέρων του να πάει στην Αφρική για να κηρύξει και να υποστεί την ίδια τύχη των μαρτύρων. Μια φοβερή θαλασσοταραχή απομάκρυνε το πλοίο από τον προορισμό του και εξόκειλε στη Ν. Ιταλία. Ο Φερδινάνδος έφτασε στην περιοχή της Ασίζης και με την άδεια του τάγματος εντάσσεται στο τάγμα των φραγκισκανών και αλλάζει το όνομά του σε ΑΝΤΩΝΙΟ. Στην Εκκλησία της Παναγίας των Αγγέλων στην Ασίζη άκουσε το κήρυγμα του Αγ. Φραγκίσκου, αλλά τον ίδιο δεν τον γνώρισε. Αφού πέρασε κάποιο διάστημα σε ερημική περιοχή μελετώντας, ο Αγ. Φραγκίσκος τον έστειλε να κηρύξει σε πόλεις της κεντρικής Ιταλίας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του και υπήρξε ο πρώτος φραγκισκανός καθηγητής σε πανεπιστήμιο. Έγραψε θεολογικά συγγράμματα, αλλά ποτέ δε σταμάτησε το έργο του κηρύγματος. Στις 13 Ιουνίου 1231 ασθένησε και ζήτησε να τον μεταφέρουν στην Πάντοβα όπου πέθανε την ίδια μέρα, μέσα σε φήμη αγιότητας.
Ανακηρύχτηκε Άγιος της Εκκλησίας μας το επόμενο έτος από τον θάνατό του (1232) και κατετάγη μεταξύ των Διδασκάλων της από τον πάπα Πίο ΧΙΙ το έτος 1946. Θεωρείται από τους δημοφιλέστερους αγίους της Καθολικής Εκκλησίας και οι ευλαβείς του προέρχονται ακόμα και από μη χριστιανικές θρησκείες.
ΑΠΟ ΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΔΟΥΗΣ
«Είναι ένα μεγάλο σημάδι της εκλογής του Θεού το να ακούει κάποιος με ευχαρίστηση το λόγο του Κυρίου. Όπως ο εξόριστος και ο πρόσφυγας, που αναζητά και ακούει με ευχαρίστηση τις ειδήσεις που προέρχονται απ’ την πατρίδα του και αυτό είναι ένα σημάδι αγάπης για την πατρίδα του, με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να πούμε, και ο χριστιανός, που έχει στραμμένη την καρδιά του, ακούει με ενδιαφέρον όποιον του μιλά για την ουράνια πατρίδα του.
Σήμερα είναι οι φτωχοί, οι απλοί άνθρωποι, οι ταπεινοί που διψούν για το λόγο της ζωής και το νερό της σοφίας. Αντίθετα, οι άνθρωποι του κόσμου, που μεθούν με το χρυσό ποτήρι της ηδονής, οι ψευτοσοφοί, οι δυνατοί, δεν αφήνουν τον εαυτό τους να ακούσουν το θεϊκό λόγο.
Ο Χριστός είναι η αλήθεια. Στο πρόσωπο του Χριστού έλαμψαν η φτώχεια, η υπακοή, η ταπεινοσύνη. Όποιος σκανδαλίζεται απ’ αυτές τις αρετές, σκανδαλίζεται από το Χριστό. Οι αληθινοί φτωχοί δεν σκανδαλίζονται, επειδή αυτοί τρέφονται από την αλήθεια του Ευαγγελίου, αυτοί είναι ο λαός του Κυρίου, τα πρόβατα που Εκείνος οδηγεί στα καταπράσινα λιβάδια του.
Αντίθετα, οι άνθρωποι του κόσμου, που έχουν μια πίστη μόνο από λόγια και που εναποθέτουν τις ελπίδες τους μόνο στους εαυτούς των και στα πράγματά τους, που βασίζονται μόνο πάνω στις ανθρώπινες ικανότητες, όλοι αυτοί μοιάζουν με εκείνα τα ζώα που κάποτε γύριζαν στα μαγγανοπήγαδα. Τους έκλειναν τα μάτια και τα κτυπούσαν με το ραβδί, για να γυρίζουν ασταμάτητα και χωρίς ελπίδα. Έτσι και οι άνθρωποι του κόσμου, έχοντας τυφλωμένα το λογικό και τη διάνοιά τους, γυρίζουν ασταμάτητα το βάρος της ματαιότητας αυτής της ζωής”.
(…)
«Κοιτάξτε, ο ήλιος είναι πηγή θερμότητας και φωτός. Με τον ίδιο τρόπο, σαν από μια πηγή, πρέπει να πηγάζουν η ζωή και διδασκαλία για το καλό των άλλων. Η ζωή σας να είναι θερμή από αγάπη και τα λόγια σας να είναι καθαρά και όλο φως.
Από τη ζεστασιά του Θεού, που φωτίζοντας ζωοποιεί, έχει τεράστια και άμεση ανάγκη ο κόσμος μας, που επειδή δε γνώρισε την απολύτρωση ή επειδή την απέρριψε, συνεχίζει να ζει μέσα στους πόνους και τους καημούς. Είναι άρρωστος αυτός ο κόσμος, αλλά δε βρίσκει φάρμακο για τους πόνους του. Ζει μέσα σε αγωνία και άγχος, επειδή διακρίνει πόσο άχρηστα είναι τα αγαθά πάνω στα οποία στηρίζεται και δεν τολμά να ελπίσει στα αγαθά που είναι αι-ώνια. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος φόβο και ανικανότητα, ενώ ο διάβολος τον κτυπά ανελέητα και τον σέρνει στην απώλεια, επειδή δεν ξέρει πώς να ελευθερωθεί απ’ τις αλυσίδες που άφησε να δέσουν γύρω του.
Ο Κύριος μας υπενθυμίζει την προσκαρτερία στην προσευχή, όταν μας λέει: “Ζητάτε και θα σας δοθεί”. Αυτοί που ζουν σύμφωνα με το πνεύμα του κόσμου, ζητούν συνεχώς γήινα πράγματα και στο τέλος τα αιώνια. Θα έπρεπε, όμως, να αρχίσουν από τα ουράνια αγαθά, όπου βρίσκεται ο θησαυρός μας και όπου θα έπρεπε να βρίσκεται και η καρδιά μας. Αυτό πρέπει να είναι το συνεχές αίτημά μας.
Αναζητάτε, λοιπόν, και θα βρείτε. “Αναζητείστε τον Κύριο, όλοι εσείς που αισθάνεστε φτωχοί, εσείς που εκτελείτε το θέλημά του. Αναζητείστε τη δικαιοσύνη, αναζητείστε την ταπεινοσύνη, για να βρείτε προστασία την ημέρα της οργής του Κυρίου, λέει ο προφήτης Σοφονίας.
Και συμπληρώνει ο προφήτης Αμώς: “Αναζητείστε τον Κύριο και θα ζήστε”».
(…)
«Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να σπείρει και να ιδρύσει την Εκκλησία του, μέσα στην οποία να διατηρηθεί ένας άφθαρτος σπόρος που θα μείνει ζωντανός για τους αιώνες.
Επειδή ο Χριστός έπρεπε να επιστρέψει στους κόλπους του Πατέρα του, στους ουρανούς, απ’ όπου είχε έρθει εδώ στη γη, όλους εμάς μας εμπιστεύθηκε στη φροντίδα των αποστόλων του, στα χέρια των οποίων εμπιστεύθηκε τις δυο Διαθήκες. Σ’ αυτούς ερμήνευσε τη σημασία τους, για να μπορούν να κυβερνούν και να καθοδηγούν το χριστιανικό λαό.
Ζούμε μέσα στην Εκκλησία, όπως τα πουλιά στη φωλιά τους. Ας προσέξουμε να μην απομακρυνθούμε από κοντά της, παρά μόνο για να πετάξουμε στον παράδεισο. “Κάμε, Κύριε, να μπορέσω να πεθάνω μες τη φωλιά μου”, προσευχήθηκε ο Ιώβ (29,18). Ο κάθε χριστιανός ας ζητά το δώρο της προσκαρτερίας στην πίστη, λέγοντας: Δώσε μου, Πατέρα του ουρανού, τη χάρη να ζω και να πεθάνω μέσα στην πίστη των αποστόλων και μέσα στην αγία σου Καθολική Εκκλησία.
Στο όνομα του Χριστού, ο πάπας και οι επίσκοποι δεν σταματούν να προβλέπουν καθημερινά για την πνευματική τροφή των παιδιών της Εκκλησίας και συνεχώς κηρύττουν για τη δόξα του ουρανού που μας περιμένει και για την αναγκαιότητα της μετάνοιας. Ας τους ακούσουμε!
Ας προσευχόμαστε στο Χριστό για να μας δίνει τη χάρη να μπούμε με την υπακοή και να ζούμε μέσα στη βάρκα του Σίμωνα Πέτρου.
Η καρδιά του Χριστού ξεχειλίζει από αγάπη για τη νύμφη του, την Εκκλησία, όταν βλέπει σ’ αυτήν τους ποιμένες να είναι ενωμένοι μεταξύ τους και τους πιστούς σε πλήρη συμφωνία μαζί τους.
Όποιος θέλει να κατέχει μέσα του το Θεό και να βρει το σίγουρο δρόμο για την κοινωνία μαζί του, πρέπει να παραμείνει μέσα στην οικογένειά του, να ζει τη ζωή της οικογένειάς του, επειδή μόνο μέσα σ’ αυτήν οι σχέσεις μας με το Θεό και με τους αδελφούς μας ολοκληρώνονται από την πίστη και την αγάπη».
ΠΗΓΗ: tinosvoice.blogspot.gr
Επιμέλεια: Μάριος Φώσκολος,