11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

Βλέποντας μια μέρα ο Μαρτίνος ένα πρόβατο κουρε­μένο είπε: «Αυτό το πρόβατο έβαλε σε πράξη την ευαγ­γελική ρήση: είχε δύο μανδύες και έδωσε τον ένα σε κάποιον που δεν είχε.» Το ίδιο είχε κάνει κι αυτός στη νεανική του ηλικία, όταν, αξιωματικός στη ρωμαϊκή φρου­ρά, είχε συναντήσει ένα δυστυχισμένο που τουρτούριζε από το κρύο. Μην έχοντας δύο μανδύες, έκοψε στα δύο τη χλαμύδα του και τον σκέπασε. Στον ύπνο του είδε τον Ιησού στραμμένο στην κομματιασμένη χλαμύδα να του χαμογελά ευχαριστημένος.

Το γνωστό επεισόδιο έγινε η συμβολική χειρονομία του Αγίου Μαρτίνου, του οποίου η ιστορία δεν σταματά φυσικά σ’ αυτό.

Γεννήθηκε στη ρωμαϊκή επαρχία της Παννονίας (Ουγ­γαρία), γύρω στο 316. Πέρασε τα νεανικά του χρόνια υπη­ρετώντας στη ρωμαϊκή φρουρά, οπόταν συνέβη και το πιο πάνω περιστατικό. Κι αυτό, γιατί ο Μαρτίνος είχε ήδη με­ταστραφεί στο χριστιανισμό. Αναφέρεται επίσης ότι ως στρατιωτικός πρόσεχε και βοηθούσε τους δυστυχείς σκλά­βους.

Όταν τελείωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, χειροθετήθηκε εξορκιστής. Επέστρεψε σπίτι του και μετέστρεψε στο χριστιανισμό τη μητέρα του. Με το νεανικό του ενθουσιασμό κτύπησε πολύ τους αρειανούς, αλλά διώχθη­κε. Αργότερα κατέφυγε στο Πουατιέ, όπου επιδόθηκε στη μοναστική ζωή, στο περίφημο τότε μοναστήρι του Λιγκουζέ. Αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας. Όταν η πόλη Τουρ έμεινε χωρίς Επίσκοπο, όλοι σκέφθηκαν το Μαρτίνο και ήθελαν αυτός να είναι ο νέος Επίσκοπος. Επειδή όμως εκεί­νος προτιμούσε τη μοναχική ζωή, του έπαιξαν ένα τέχνα­σμα, προκειμένου να τον πείσουν να δεχθεί τη θέση. Του ζήτησαν να επισκεφθεί έναν άρρωστο για να τον θεραπεύ­σει. Αντί όμως να βρει τον άρρωστο, βρήκε έναν ολόκλη­ρο λαό, που τον εκλιπαρούσε να γίνει Επίσκοπος. Ο Μαρ-τίνος δεν μπόρεσε να αρνηθεί μπροστά στη «φωνή του Θεού», κι έτσι χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Τουρ (370). Εκείνος είχε διαλέξει τη μοναχική ζωή, το καθήκον όμως τον καλούσε τώρα να σταθεί στη θέση του ποιμένα.

Ως Επίσκοπος άρχισε το μεγάλο και κοπιώδες έργο του, τη μεταστροφή των Γάλλων. Ίσως είναι ο δημοφιλέ­στερος Άγιος της Γαλλίας, η οποία του έχει αφιερώσει τις περισσότερες εκκλησίες, γιατί αυτός οδήγησε αυτή τη χώ­ρα στο Χριστό, αποσπώντας την από τα νύχια της ειδωλολατρίας.

Υπήρξε αμείλικτος πολέμιος, ακούραστος ιεραπόστο­λος, θαρραλέος Επίσκοπος, πάντα κοντά στους αναγκεμένους και κατατρεγμένους. Περιφρονημένος από τους ευ­γενείς, περιγελόμενος από τους κενόδοξους, και μη χαίρων εκτιμήσεως από μια μερίδα του κλήρου του, που τον θεω­ρούσαν υπερβολικό στις απαιτήσεις του, ποίμανε για πολλά χρόνια την επισκοπική του επαρχία, μέσα σε αντιθέσεις και διωγμούς. Κατηγορούμενος από ένα δικό του ιερέα, έλεγε: «Εάν ο Κύριος υπέμεινε τον Ιούδα, γιατί εγώ δεν θα πρέ­πει να υπομείνω το Βρίζιο;» Εξαντλημένος από την αρ­ρώστια και τις κακουχίες, προσευχόταν: «Κύριε, εάν είμαι ακόμα αναγκαίος στο λαό μου, δεν αρνούμαι να υπο­φέρω. Διαφορετικά, ας έρθει ο θάνατος.»

Πηγή: Τ΄ αδέλφια μας οι άγιοι