Κύκλος β
«Πατέρα, όταν ήμουν μαζί τους, τους κράτησα ενωμένους στο όνομά σου» (Ιωαν. 17, 11-12).
Έτσι ο Κύριος προσευχήθηκε την παραμονή του πάθους του. Ωστόσο, δεν είναι λάθος να εφαρμόζουμε αυτήν την προσευχή σε κάθε στιγμή της ζωής του Ιησού: στην πραγματικότητα, αυτή ήταν η στιγμή που επρόκειτο να χωριστεί από τους μαθητές του, γι’ αυτό και τους εμπιστεύεται στον Πατέρα του.
Τους είχε αποσπάσει η αγάπη του κόσμου και τους ώθησε να εγκαταλείψουν κάθε γήινη ελπίδα. Τώρα τους είδε να εξαρτώνται αποκλειστικά από αυτόν. Όμως, όσο παρέμενε ανάμεσά τους, ακόμη και με το σώμα του, δεν άφησε τόσο εύκολα οι εκφράσεις της αγάπης του, να υπερισχύουν της αυστηρότητας, όπως ταιριάζει σ’ ένα δάσκαλο και σ’ ένα πατέρα.
Όμως ήρθε και η στιγμή του χωρισμού, ήταν σχεδόν συγκλονισμένος από την τρυφερότητα της αγάπης του για αυτούς και δεν μπορούσε πλέον να κρύψει την ένταση και τη γλυκύτητα των συναισθημάτων του, που μέχρι τότε είχε κρατήσει κρυμμένα (βλ. Ψαλμ. 30, 20). Γι’ αυτό και ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη που γράφει: «Έχοντας αγαπήσει τους δικούς του που ήταν στον κόσμο, τους αγάπησε στον υπέρτατο βαθμό (Ιωαν. 13: 1).
Τώρα είναι σαν να χρησιμοποιεί όλο τον πλούτο της αγάπης του για τους φίλους του, που θα φτάσει να συγχωρήσει ακόμη και τους εχθρούς του.
Είναι η στιγμή που προηγήθηκε η προσφορά του εαυτού του, με τη σύσταση του Μυστηρίου της Ευχαριστίας που τέλεσε κατά τη στιγμή του τελευταίου δείπνου με τους Αποστόλους του, την παραμονή του Πάθους του. Είναι η στιγμή που τους αναθέτει να κάνουν και εκείνοι στην ανάμνησή του.
Δεν ξέρω αν σε αυτό πρέπει να θαυμάσουμε περισσότερο τη δύναμή του ή την αγάπη του. Έτσι ο Ιησούς είχε βρει έναν νέο τρόπο να μείνει μαζί τους, να τους παρηγορήσει για την αναχώρησή του: ενώ φαινομενικά απομακρύνθηκε με το σώμα του, θα παρέμεινε όχι μόνο μαζί τους, αλλά και σε αυτούς, με μέσα από το Μυστήριο της Ευχαριστίας.
Και ακόμα εκείνη τη στιγμή, αφού τους ενθάρρυνε για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους εμπιστεύτηκε στον Πατέρα και, ανυψώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, προσεύχεται λέγοντας: «Πατέρα, όταν ήμουν μαζί τους, τους κράτησα ενωμένους στο όνομά σου και κανένας από αυτούς δεν χάθηκε, εκτός από τον γιο της απώλειας. Αλλά τώρα έρχομαι σε σένα: κράτησε τους ενωμένους στο όνομά σου αυτούς που μου δώσατε. Δεν σου ζητώ να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους προφυλάξεις από το κακό» (Ιωάννη 17, 11-15).
Αυτή η προσευχή συνοψίζεται σε τρία σημεία, τα οποία αποτελούν την ουσία της σωτηρίας μας.
Ο Κύριος ζητά από το Θεό Πατέρα να προστατεύσει τους μαθητές του από το κακό, να τους αγιάσει στην αλήθεια και μαζί του να τους δοξάσει. Και συνεχίζει να προσεύχεται λέγοντας: «Πατέρα, θέλω εκείνους που μου έδωσες να είναι μαζί μου, για να συμμετέχουν στη δόξα μου» (Ιωαν 17, 24).
Πραγματικά ευλογημένοι είναι εκείνοι που έχουν τον δικό τους κριτή ως υπερασπιστή τους! Στην πραγματικότητα, κάποιος προσεύχεται για εκείνους που ζητώντας να γίνουν σεβαστοί και να δοξαστούν από το Θεό Πατέρα όπως δόξασε τον ίδιο τον Υιό του.
Ο Θεός Πατέρας δεν θα αρνηθεί να εισακούσει την προσευχή του Υιού του, αφού το θέλημά του και η δύναμή του είναι ένα με αυτό του Υιού του.
Όλα, όσα ζητά ο Χριστός από τον Θεό Πατέρα του, είναι βέβαιο ότι θα εκπληρωθούν, διότι ο λόγος του είναι δύναμη και η θέλησή αποτελεσματική.
Τι ζήτησε όμως ο Ιησούς από τον Πατέρα του; «Θέλω να είναι μαζί μου, όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι».
Τι ασφάλεια για τους πιστούς, τι εμπιστοσύνη για τους πιστούς, αρκεί να μην αρνούνται τη χάρη που έλαβαν!
Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η ασφάλεια δεν προσφέρεται μόνο στους αποστόλους ή στους μαθητές του, αλλά σε όλους εκείνους που, χάρη στον λόγο τους, θα πιστέψουν στον Λόγο του Θεού
Δεν προσεύχομαι μόνο γι ‘αυτούς – λέει ο Κύριος – αλλά και για εκείνους που, μέσω του λόγου τους, θα πιστέψουν σε μένα (Ιωάν. 17:20).
Αυτή η σημερινή προσευχή του Ιησού είναι η υπέρτατη απόδειξη της αγάπης του για την κάθε μια σας και τον καθένα μας.
Γι’ αυτό είμαστε αληθινά μακάριοι!
+Ν
