ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ 

Στις λίγες γραμμές, που πρόσφατα έγραψα στη μνήμη του φίλου μου Χρήστου Βαλλαρή, έλεγα μεταξύ άλλων:  «Ο Χρήστος τώρα ζει σε όλο το μεγαλείο  του αυτό που άρχισε να ζει στην ενορία του Κρόκου, όταν εκτελούσε και χρέη «ιερέα». Είχε δανείσει τη φωνή του στον π. Αντώνη (που αντιμετωπίζει ακόμη το πρόβλημα της αφωνίας), για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Εκεί στο Ναό του Κρόκου συχνά γινόταν μια όμορφη και  πρωτόγνωρη  Θεία Μυσταγωγία. Ευτυχής ο ίδιος, χαρούμενος ο π. Αντώνης, ενθουσιασμένοι οι ενορίτες».

Μετά το δημοσίευμά μου αυτό, πληροφορήθηκα κάτι που ενώ το γνώριζαν κάποιοι, εγώ το αγνοούσα!

Συγγενικό του πρόσωπο, άνθρωπος με πίστη  και με πολλή αγάπη για την Εκκλησία και τους ιερείς, μέλος της Επιτροπής της Αρχιεπισκοπής μας για τις ιερατικές και μοναχικές κλήσεις, άνθρωπος της προσευχής, φίλος και αυτός αγαπητός, προς το τέλος της ζωής του είχε πάθει μία περίεργη αμνησία.

Τα παιδιά και τα εγγόνια του τον υπεραγαπούσαν και ήταν πάντα δίπλα του, δίνοντας μαρτυρία αγάπης προς τον πατέρα τους και τον παππού τους. Εκείνος πολύ συχνά ήθελε να επικοινωνεί τηλεφωνικά μαζί μου και έλεγε ότι έχει μια «ειδική γραμμή επικοινωνίας» που την χρησιμοποιεί!

Τα παιδιά του είχαν καταλάβει, ότι δεν έπρεπε να του χαλάσουν το χατίρι. Εξ άλλου δεν το είχαν κάνει ποτέ, ούτε σ’ εκείνον, ούτε στη νεαρή μητέρα τους αλλά και στην νεαρότατη αδελφή τους που εκείνες είχαν φύγει πολύ νωρίς από τον κόσμο αυτό.

Τότε ο Χρήστος προσφέρθηκε να με αντικαταστήσει στην άσκοπη αυτή ταλαιπωρία, χωρίς βέβαια να το γνωρίζω. Κάθε φορά που ο πατέρας  των δύο κοριτσιών τους ζητούσε να επικοινωνήσει μαζί μου, έπαιρναν τηλέφωνο το φίλο μου Χρήστο και εκείνος απευθυνόταν στον πατέρα τους κάνοντας  «χρέη επισκόπου». Τον καθησύχαζε και του έδινε όμορφες συμβουλές για να τον ηρεμεί και να αισθάνεται ικανοποιημένος που μίλησε με τον επίσκοπο.

Έτσι ο αγαπημένος μας Χρήστος, εκτός από «ιερέας» ήταν και «επίσκοπος» για να μην ταλαιπωρούμαι από τις πολύ συχνές  τηλεφωνικές επικοινωνίες  που δεν θα είχαν  αρχή και τέλος αλλά ούτε και κύριο θέμα!

Την όμορφη αυτή μαρτυρία, που την πληροφορήθηκα μόλις αυτές τις ημέρες, θέλω και αυτήν να την καταθέτω, σαν αρωματισμένο λουλούδι, στη μνήμη του αγαπητού και αλησμόνητου Χρήστου και να τον ευχαριστήσω και γι’ αυτό το άγνωστο για μένα περιστατικό που όμως επιβεβαιώνει όσα έγραψα και γράφω σήμερα για το πρόσωπό του.

Είμαι βέβαιος ότι, εκεί που βρίσκονται ο Πέτρος και Χρήστος και τα άλλα συγγενικά τους πρόσωπα, παρακαλούν το Θεό για τις οικογένειές τους, την Εκκλησία, τους ιερείς της και τον Επίσκοπό της.

+Ν