Στην καταιγίδα έχουμε συχνά την εντύπωση ότι ο Θεός είναι σιωπηλός και κοιμάται… Η χριστιανική πίστη είναι να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι ένας καλός καπετάνιος, που δεν εγκαταλείπει ποτέ το πλοίο και που αναλαμβάνει την ευθύνη για τη ζωή των επιβατών του.
Στον βιβλικό συμβολισμό, η θάλασσα συνδέεται με τον θάνατο. Είναι αυτό το αδάμαστο και επικίνδυνο άπειρο, που απειλεί να καταπιεί κάθε άνθρωπο που επιχειρεί να μπει σε αυτό.
Πώς ο Θεός ελέγχει την καταιγίδα;
Ο Θεός υπενθυμίζει στον Ιώβ: “Έβαλα το σύνορό μου στη θάλασσα και κανόνισα κλειδαριά και πύλη, και του είπα: “Θα έρθεις μέχρι εδώ! Δεν θα προχωρήσετε παραπέρα – εδώ θα σταματήσει η περηφάνια των κυμάτων σας!” (Ιώβ 38,10-11). Ο Ψαλμός 106 μιλάει επίσης για το πώς ο Θεός ελέγχει την καταιγίδα και έρχεται να σώσει τους ανθρώπους στην αγωνία του επικείμενου ναυαγίου. Τέλος, η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, που χωρίστηκε στα δύο από το χέρι του Μωυσή για να ξεφύγει από τα άρματα του Φαραώ, είναι το παράδειγμα μέσω του οποίου γίνονται κατανοητές όλες οι ενέργειες του Θεού που σώζει.
Στο έργο της δημιουργίας, όπως και στο έργο της σωτηρίας, ο Θεός είναι νικητής επί της θάλασσας, και συνεπώς επί της βίας και του θανάτου. Αυτό πρέπει να έχουμε κατά νου όταν ακούμε το Ευαγγέλιο της 12ης Κυριακής της Κοινής Περιόδου του έτους (Β κύκλος). Καθώς η καταιγίδα μαίνεται στη θάλασσα και ο Ιησούς φαίνεται να κοιμάται, οι μαθητές φωνάζουν: “Δάσκαλε, χαθήκαμε, δεν σε νοιάζει; “Είναι η κραυγή της ανθρωπότητας που έχει χαθεί από το προπατορικό αμάρτημα και η οποία πιστεύει ότι έχει εγκαταλειφθεί από έναν Θεό, τη σιωπή του οποίου μπροστά στο κακό κατηγορεί. Αλλά ο Θεός ακούει τις ικεσίες του λαού του. Ο Ιησούς σηκώνεται και διατάζει τη θάλασσα, συνοδεύοντας αναμφίβολα τα λόγια του με μια επιτακτική χειρονομία: “Σιωπή, ησυχία! “Αυτή είναι η λειτουργία του βαπτίσματος, με την οποία ο άνθρωπος βυθίζεται στα παγωμένα νερά του θανάτου, ακολουθώντας τον Χριστό, πριν αναστηθεί μαζί του και μέσω αυτού, λυτρωμένος από τον θάνατο και την αμαρτία.
Ο Θεός σώζει πραγματικά
Πόσες φορές και εμείς στα νησιά μας, ή ακόμη και στις οικογένειες μας έχουμε ακούσει για ναυάγια, αλλά ακόμη περισσότερες φορές ακούμε για διασωθέντες, που θαυματουργά σώθηκαν. Πολλά παραδείγματα, στις Εκκλησίες μας και τα προσκυνήματα μας, εικόνων, ταμάτων και ευχαριστιών για την σωτηρία αγαπημένων προσώπων που ναυάγησαν. Η Βίβλος δεν λέει ψέματα: η θάλασσα σκοτώνει, ο Θεός σώζει, και αυτό δεν είναι μεταφορικό. Αυτό που ο Ιησούς κατορθώνει στο προαναφερθέν Ευαγγέλιο, αυτό που κατορθώνει στον Σταυρό και μας το ανακοινώνει με το Βάπτισμα, το κατορθώνει επίσης μυστηριωδώς στη ζωή χιλιάδων ανδρών και γυναικών που μερικές φορές δεν τον γνωρίζουν ή ακόμη και τον περιφρονούν. Μέσω του Ιησού, ο Θεός σώζει.
Η βάρκα της Εκκλησίας
Αν και η ευαγγελική ιστορία δεν πρέπει να αλληγορίζεται υπερβολικά, αφού πραγματώνεται τόσο δραματικά σε συγκεκριμένες καταστάσεις, δεν απαγορεύεται να διαλογιζόμαστε το νόημά της πέρα από την υλικότητα των γεγονότων που αφηγείται. Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, η βάρκα στην οποία βρίσκονται ο Ιησούς και οι μαθητές είναι η μορφή της Εκκλησίας. Μέσω του Βαπτίσματος, βρισκόμαστε στην Εκκλησία και βιώνουμε ότι η βάρκα της Εκκλησίας αντιμετωπίζει την καταιγίδα και μερικές φορές φοβόμαστε το ναυάγιο. Ίσως όχι το ναυάγιο της Εκκλησίας, που ξέρουμε ότι έχει τις υποσχέσεις της αιώνιας ζωής, αλλά τουλάχιστον το δικό μας ναυάγιο.
Ξέρουμε ότι ο Ιησούς είναι μαζί μας στη βάρκα της Εκκλησίας, αλλά έχουμε την επαναλαμβανόμενη εντύπωση ότι κοιμάται, αφήνοντάς μας μόνους να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα. Η αντίδραση του Ιησού στις κραυγές των μαθητών είναι διδακτική: “Γιατί είστε τόσο φοβισμένοι; Δεν έχετε ακόμη πίστη; “Η πίστη είναι ένας τρόπος να αποκτήσουμε αυτό που ελπίζουμε, ένας τρόπος να γνωρίσουμε πραγματικότητες που δεν βλέπουμε” (Εβρ. 11,1). Οι μαθητές βλέπουν τον Ιησού, σε αντίθεση με τους Πατριάρχες που αναφέρονται στην επιστολή προς Εβραίους, αλλά επειδή κοιμάται, πρέπει να πιστέψουν ότι δεν τους εγκαταλείπει και ότι συνεχίζει να ενεργεί για να τους σώσει. Αν είχαν επαρκή πίστη, θα είχαν ήδη τη σωτηρία στην οποία ελπίζουν και θα αναγνώριζαν στον κοιμώμενο Ιησού τον Σωτήρα που δεν βλέπουν ακόμη ως τέτοιο.
Η χριστιανική πίστη είναι να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι ένας καλός καπετάνιος που δεν εγκαταλείπει ποτέ το πλοίο και που αναλαμβάνει την ευθύνη για τη ζωή των επιβατών του. Είναι να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς, που μερικές φορές φαίνεται να σιωπά και να παραμένει σε μια ανησυχητική ανάπαυση, μας μιλάει πάντα στη σιωπή της καρδιάς μας και ενεργεί πραγματικά στη ζωή μας. Εμείς θα ήμασταν περισσότερο ένοχοι για έλλειψη πίστης, αφού έχουμε το πλεονέκτημα 2000 ετών εκκλησιαστικής ιστορίας, χωρίς να υπολογίζουμε την ιερή ιστορία του λαού της Παλαιάς Διαθήκης. Στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, όπου τα σημάδια της ενεργού παρουσίας του Ιησού είναι συχνά δύσκολο να γίνουν αντιληπτά, έχουμε τη δυνατότητα να αντλήσουμε από τον θησαυρό της πίστης της Εκκλησίας. Η μαρτυρία των Αγίων, η διαβεβαίωση ότι τα Μυστήρια πράγματι παράγουν αυτό που σημαίνουν, είναι όλα στη διάθεσή μας για να αντισταθμίσουν την έλλειψη πίστης μας.
Ας αφεθούμε λοιπόν στην καθοδήγηση του Ιησού έχοντας από τώρα το βλέμμα μας στραμμένο προς την αιώνια μακαριότητα που θα είναι και το τελικό λιμάνι της Εκκλησίας μας.
π. Α.Π
