ΤΗΣ 14ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (9, 32-38)
Τον καιρό εκείνο, έφεραν στον Ιησού έναν άνθρωπο κωφάλαλο, δαιμονισμένο. Και μόλις έβγαλε το δαιμόνιο, ο κωφάλαλος μίλησε. Και θαύμασαν τα πλήθη κι έλεγαν: “Ποτέ ο Ισραήλ δεν είδε τέτοια πράγματα!”
Αλλά οι Φαρισαίοι έλεγαν: “Στο όνομα του άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια”.
Και περιόδευε ο Ιησούς όλες τις πόλεις και τα χωριά, διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας το Ευαγγέλιο της Βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε ασθένεια και κάθε αρρώστια.
Βλέποντας τα πλήθη, τα ευσπλαχνίσθηκε, διότι ήταν ταλαιπωρημένοι και εγκαταλειμμένοι σαν πρόβατα που δεν είχαν βοσκό.
Τότε λέει στους μαθητές του: “Ο θερισμός είναι πολύς, οι εργάτες όμως είναι λίγοι. Παρακαλέστε, λοιπόν, τον κύριο του θερισμού, για να στείλει εργάτες στο θερισμό του”.
Λόγος του Κυρίου
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Ο Ιησούς συγκινείται βλέποντας τα πλήθη που τον ακολουθούν. Δεν μπορούμε να διαβάσουμε το σημερινό Ευαγγέλιο δίχως να σταθούμε και να στοχαστούμε βαθιά, ιδιαίτερα στο ρήμα «σπλαχνίστηκε», το οποίο τα Ευαγγέλια το χρησιμοποιούν μόνο για τον Ιησού, είτε για πρόσωπα που σε κάποιες παραβολές συμβολίζουν το Χριστό ή τον Πατέρα.
Αυτό το ρήμα στα εβραϊκά είναι “raham” και σημαίνει μια συμπόνια τόσο δυνατή, που αγγίζει τα σπλάχνα. Και σε άλλες στιγμές, ο υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος φανερώνει τα ανθρώπινα συναισθήματα της αγάπης του. Έκλαψε για το θάνατο του φίλου του Λάζαρου, κάλεσε κοντά του τα παιδιά για να τα ευλογήσει, απευθύνθηκε με αγωνία στον Πατέρα στη Γεθσημανή. Αυτή τη φορά, ο Ευαγγελιστής διαβάζει στο βλέμμα του Διδασκάλου τη συμμετοχή στην αδυναμία του πλήθους, που είναι εγκαταλειμμένο, «δίχως ποιμένα». Η εικόνα αυτή είναι πολύ οικεία στον Ισραήλ, ο λαός του οποίου για χρόνια περιπλανιόταν πίσω από τα κοπάδια του. Υπάρχει αβεβαιότητα ανάμεσα σε αυτό το πλήθος που βρίσκεται κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία, και είναι αναγκασμένο να πληρώνει αβάσταχτους φόρους, αναμένοντας ένα Μεσσία που αργεί να έρθει.
Και όμως, τα λόγια του Διδασκάλου της Ναζαρέτ καθηλώνουν, ενθουσιάζουν, αποκαλύπτουν την αλήθεια που οδηγεί στην ελπίδα. Και τότε τα πλήθη, παρά την πείνα και τη δίψα, τον ακολουθούν για μέρες ολόκληρες, σαν μαγνητισμένοι.
Δεν έχει σημασία αν δεν μπορούν να τα καταλάβουν όλα. Αντιλαμβάνονται όμως πως η προσωπικότητα του Ιησού πάει πέρα από τα λόγια και μεταδίδει ζωή. Για αυτό ο Ιησούς συνεχίζει να διδάσκει και να διηγείται στους δικούς του να κάνουν το ίδιο, αλλά κυρίως λέει να στρέφονται προς τον Πατέρα ώστε «να στείλει εργάτες στο θερισμό».
Ο Διδάσκαλος ξέρει πως ο αποπροσανατολισμός του πλήθους οφείλεται στο γεγονός πως δε γνωρίζουν και επομένως δεν έχουν ένα σίγουρο προσανατολισμό.
Έχουμε ανάγκη από έναν «καλό ποιμένα», για να μας οδηγήσει στην ελευθερία και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Ένας ποιμένας που γνωρίζει τα πρόβατά του ένα – ένα και «οδηγεί σιγά- σιγά τα πρόβατα σε ασφαλές σημείο, και φέρει στους ώμους τα αρνάκια».
ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ…
Λύσε Κύριε τη γλώσσα μου και ξαναένωσε τα κομμάτια της διαιρεμένης καρδιάς μου,
ώστε να μπορώ να φανερώνω στον κόσμο, πως Εσύ είσαι Λόγος που σώζει και σιωπή που ενώνει.
Μόνο σε Εσένα Κύριε, βρίσκω στήριγμα.
Μόνο σε εσένα εναποθέτω κάθε σχέδιο και κάθε επιθυμία. Αμήν
(πηγή: episkopisyrou.gr)
πνρ
