Χρέος σεβασμού, τιμής εκτίμησης με οδήγησε να γράψω δυο λόγια αποχαιρετισμού στην αρχόντισσα του Κάστρου Ρίτας Δελλαρόκα η οποία τις απογευματινές ώρες της 6ης Φεβρουαρίου 2016 ολοκλήρωσε την πορεία της πάνω στη γη αφήνοντας παράδειγμα μίμησης στην κοινωνία και την Εκκλησία της Νάξου.
Απλή, συνετή με ανθρωπιά προς όλους και με αληθινή αρχοντιά άφησε πίσω της μία εποχή την οποία έζησε με τον σύζυγό της για αρκετά χρόνια και μετά την αναχώρηση του για την άλλη ζωή, εκείνη μόνη της τη συνέχισε.
Άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, δυναμικότητα, και εργατικότητα, έγινε σε όλους γνωστή και γρήγορα αγαπητή.
Η αναχώρησή της από κοντά μας γίνεται αιτία περίσκεψης πολλής και μελέτης σιωπηρής της έννοιας και του σκοπού της ζωής. Μια ζωή που σύντομη ή μακροχρόνια όπως η δική της «δεν πρέπει να μετριέται με τον αριθμό των ετών αλλά με τον ενάρετο και σεβάσμιο βίο».
Φιλόξενη και φιλική σε όσους περνούσαν το κατώφλι της κατοικίας της στο Κάστρο της Νάξου. Εκεί στον ιστορικό λόφο στην οδό του αείμνηστου συζύγου της Ιωάννη Δελλαρόκα, που τώρα θα μπορούσε να συμπληρωθεί και με το δικό της όνομα.
Ποιμαντικοί λόγοι σε άλλα νησιά του Αιγαίου δεν μας επέτρεψαν να της πω προσωπικά το «τελευταίο αντίο», όμως την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου προσευχηθήκαμε με όλη την ενοριακή κοινότητα της Μητρόπολής μας στο Κάστρο της Νάξου. Ας είναι αυτή η προσευχή μας τα πιο όμορφα και αμάραντα λουλούδια που καταθέτουμε ενώπιον του νεκρού της σώματος και της αθάνατης ψυχής της. Αυτά τα λουλούδια ας την συνοδέψουν «εν σκηναίς δικαίων, όπου ουκ έστιν πόνος, θλίψις και στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Ας αναπαύεται αιώνια!