ΕΝΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Αισθάνομαι ωραία στο σταυρό  μαζί σου που ήρθες  να συμμεριστείς τον πόνο μου»
 

Απελπισμένος  και παραμορφωμένος από το αλκοόλ ο φίλος  Ε…., έχασε  όλα και όλους. Από τα βάθη της μοναξιάς του μπόρεσε να βρει εμπιστοσύνη μόνο συνομιλώντας με ένα Εσταυρωμένο τοποθετημένο πάνω στο τραπέζι του:

“Σίγουρα εμείς οι δυο υποφέρουμε, αλλά καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο.
Ο γιατρός δεν καταλαβαίνει το κακό  που μ’ έχει βρει.
Ούτε ο ιερέας μπορεί να με καταλάβει.

Όποιος είναι καλά αλλάζει δρόμο. Αισθάνομαι ότι εσύ με καταλαβαίνεις γιατί κι εσύ έχασες όλα και όλους. Ένιωσες το βάθος της μοναξιάς: χειρότερα από έτσι! Θα έλεγα χειρότερα κι από μένα. Είσαι μεθυσμένος από τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, ζαλισμένος  από την παράλογη αγάπη του Πατέρα,  επιβαρυμένη με την «εγκατάλειψη».

Σαν παιδί κανενός, σε βλέπω  στο σταυρό, κρεμασμένο ανάμεσα σε γη και ουρανό σαν τον χειρότερο εγκληματία. Είσαι «εγκαταλειμμένος» από τον ουρανό: « Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες!; Είσαι «καταδικασμένος» από τη γη που φωνάζει: «άρον, άρον σταύρωσέ τον!»

Κοιτάζοντάς σε, λαβαίνω το ίδιο «το θάρρος σου» και «εγκαταλείπομαι» στα χέρια Σου. 
Πράγματι είναι ωραία να είμαι εδώ μαζί σου. Πάνω σ’ αυτό το Σταυρό, σ’ αυτή την «κόλαση» μπορώ να συμμεριστώ  και να γευθώ  την πλήρη μοναξιά σου, γεμάτη από Παράδεισο».