ΔΙΑΤΡΕΧΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Ανσέλμος, ένας νεαρός άνδρας που μόλις αποφοίτησε, ήθελε να βρει έναν αποφασιστικό και ριζοσπαστικό τρόπο για να τρέξει προς το Θεό. Μέσα στην Αγία Γραφή είχε διαβάσει: «Τρέχω στο δρόμο των εντολών σου».
Ε, ναι… επιθυμώ και πρέπει να τρέξω σε αυτό το δρόμο και … γι αυτό αποφάσισε να εισέλθει σε μοναστήρι όπου «προσεύχεται κάποιος ακατάπαυστα, χωρίς να κουράζεται» – «μακριά από τους ανθρώπους που σε κάνουν λιγότερο άνθρωπο».
Αποφασιστικά, επιλέγει το μοναστήρι, το «σπίτι της προσευχής». Αλλά, μετά από λίγες ημέρες αυτής της «ονειρεμένης ζωής», περνώντας διπλάσιες ώρες στην εκκλησία, ο υπεύθυνος του μοναστικού βίου του ρυθμίζει τα ωράρια … «προσευχής»: τις ώρες που θα περάσει εργαζόμενος για τους μοναχούς στον κήπο, στην κουζίνα, στο ιατρείο, στο πλυντήριο, στην υποδοχή των επισκεπτών στην πόρτα του μοναστηριού.
Όταν έφτασε το βράδυ τον βρίσκει κουρασμένο και απογοητευμένο από αυτή την περίεργη θρησκευτική ζωή να εκφράζει με λύπη: «Σήμερα προσευχήθηκα μόνο μία ώρα. Πώς να τρέξω στο δρόμο της αγιότητας παρά το εμπόδιο των αδελφών;»
Χάρη στον σοφό δάσκαλο τελικά κατάλαβε ότι όλη η πραγματική αγάπη που δίνεται σε κάθε αδελφό φτάνει στο Θεό: «Το κάνεις σε εμένα» μας λέει ο Ιησούς. Έτσι ζώντας με αυτό τον τρόπο μπορείτε να είστε με τον Ιησού όχι μόνο μια ώρα την ημέρα, αλλά εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Με αυτόν τον τρόπο η ζωή γίνεται προσευχή και η προσευχή ζωή.
Για τη μετάβασή σου στο Θεό, ο αδελφός δεν είναι πια ένας τοίχος, αλλά είναι μια πόρτα ανοιχτή, είναι η «άμεση διαδρομή προς το Θεό». Φτάνοντας στον πλησίον φτάνεις στον Ιησού. Ακόμη και όταν τρέχεις για να τον φτάσεις, τον συναντάς σε κάθε βήμα.