ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ
ΚΥΚΛΟΣ Γ
Το ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής επικεντρώνει την προσοχή μας πάνω στο πρόσωπο του Ιωάννη του Βαπτιστή. Από την ημέρα της γεννήσεώς του ο πατέρας του, ο Ζαχαρίας είχε προβλέψει ότι το παιδί του θα είναι ένας προφήτης: «και εσύ παιδί μου θα ονομαστείς προφήτης του Υψίστου, διότι θα βαδίσεις μπροστά από τον Κύριο για να του ετοιμάσεις το δρόμο» (Λουκ.1, 76).
Τι έκανε όμως ο Πρόδρομος για να ονομαστεί προφήτης και μάλιστα «ο πιο μεγάλος από τους προφήτες» (βλ. Λουκ.7, 28); Πριν από όλα ήταν εκείνος που, κήρυξε εναντίον της καταπίεσης και της κοινωνικής αδικίας.
Aυτό μας το είπε σήμερα o Λόγος του Κυρίου με συμβολισμούς. Τα βουνά που πρέπει να χαμηλώσουν, τα μονοπάτια που πρέπει να ισιώσουν, τα φαράγγια που πρέπει να γεμίσουν: Όλες αυτές οι αλληγορικές εκφράσεις δηλώνουν τις κοινωνικές άδικες διαφορές μεταξύ των πιο πλούσιων (τα βουνά) και των πιο φτωχών (τα φαράγγια) που πρέπει να καταργηθούν ή τουλάχιστο να μειωθούν. Τα στραβά μονοπάτια της διαφθοράς και της απάτης πρέπει να ισιώσουν.
Ο Ιωάννης είναι το πρόσωπο που προωθεί την αλλαγή, που καταγγέλλει τις αδικίες της εποχής του και όλων των εποχών. Είναι εκείνος που δείχνει με το δάκτυλο του την κακή χρήση της εξουσίας σε όλες τις μορφές της – τη θρησκευτική, την οικονομική, την στρατιωτική – και τολμά ακόμη να φωνάξει και ενώπιον του τυράννου Ηρώδη και να του πει: «Δεν σου επιτρέπεται… » (Ματθ. 4, 14).
Ο Ιωάννης δεν προσπαθεί μόνο να διορθώσει τα κακώς κείμενα της εποχής του κάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό: αναγγέλλει στο λαό τη σωτηρία: «κάθε άνθρωπος θα δει τη σωτηρία του Θεού» (Λουκ. 1, 77). Προφήτης είναι αυτός που μιλά εμπνευσμένος από το Θεό. Όλοι οι προφήτες με το δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο ανάγγελλαν μια σωτηρία για το μέλλον. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν αναγγέλλει μια σωτηρία για το μέλλον, αλλά αναγγέλλει μια σωτηρία που ήδη είναι παρούσα. Δείχνει με το δάκτυλο του ένα πρόσωπο και αναφωνεί: «Αυτός είναι ο άνθρωπος που σηκώνει τις αμαρτίες των ανθρώπων !» (βλ. Ιωάν.1, 29).
Σήμερα ο Κύριος μάς είπε επίσης πως δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τις δύο όψεις του μυστηρίου της σωτηρίας: τη δέσμευση δηλαδή για κοινωνική δικαιοσύνη από τη μια μεριά και την αγγελία του Ευαγγελίου από την άλλη. Δεν πρέπει να περιορίσουμε το σωτήριο έργο του Χριστού στη μια ή τη άλλη όψη. Μία αγγελία του Χριστού που δεν συνοδεύεται από την προσπάθεια για την προώθηση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου θα έπαυε να ήταν πειστική. Μία δέσμευση για τη δικαιοσύνη που στερείτο την αγγελία της πίστης με το λόγο του Θεού, χάνεται γρήγορα και δεν είναι τίποτε άλλο από μία στείρα διαμαρτυρία.
Αυτό σημαίνει ότι η αγγελία του Ευαγγελίου από τη μια μεριά και η βίωση του ευαγγελίου από την άλλη είναι ένα και το αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Ο Λόγος του Κυρίου αναγγέλλεται, γίνεται αποδεκτός όταν πρώτα γίνει βίωμα του αναγγέλλοντος. Ο Ιωάννης βιώνει αυτό που κηρύττει. Δεν εναντίον των καταχρήσεων της εξουσίας ως πολιτικός επαναστάτης της κοινωνίας αλλά ως Ήρωας του Ευαγγελίου για να «ετοιμάσει στον Κύριο ένα λαό ικανό να τον υποδεχθεί» (Λουκ.1, 17).
