ΓΗ, ΣΠΙΤΙ ΕΡΓΑΣΙΑ
Περίεργο, όταν μιλάω γι’ αυτά με θεωρούν κομουνιστή! 

Κατά την ακρόαση όσων συμμετείχαν στην παγκόσμια  Συνάντηση  των Λαϊκών κινημάτων της Εκκλησίας, ο  Άγιος Πατέρας είπε μεταξύ άλ-λων:

Η γη, το σπίτι και η εργασία είναι ιερά δικαιώματα για όλους.  Ο κάθε ένας δικαιούται ένα αξιοπρεπή  μισθό και μία κοινωνική ασφάλιση. Όμως αυτά δεν είναι πεποιθήσεις παρμένες από το  “Κεφάλαιο του Μαρξ”: Είναι η κοινωνική διδασκαλία της Εκκλησίας.

Είναι λοιπόν δίκαιο να συνεχιστεί ο αγώνας για την αξιοπρέπεια της οικογένειας. Και είναι δίκαιο  να δεχόμαστε  όλα τα άτομα που είναι αναγκασμένα  να φύγουν από τα σπίτια τους, όπως Ιησούς με την οικογένειά του έφυγε στην Αίγυπτο  και  να ζήσουν χωρίς  μία στέγη πάνω από το κεφάλι τους.

Ένα από τα πολλά σημερινά παράδοξα είναι το γεγονός ότι ζούμε μέσα σε απέραντες πόλεις σύγχρονες απρόσωπες πόλεις που προσφέρουν πολυάριθμους τόπους σε μία μειονότητα ευτυχισμένη, αλλά ταυτόχρονα αρνούνται  το σπίτι σε χιλιάδες συνανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, εγκαταλείποντας ένα μέρος από αυτά στο περιθώριο και στην αφάνεια.

Αυτός είναι ένας προβληματισμός που όμως σιγά σιγά ξεχνιέται τόσο που ακόμη και στο κοινό λεξιλόγιο αυτού του κόσμου του γεμάτου από αδικίες αφθονούν οι ευφημισμοί για τους οποίους  ένα πρόσωπο που υποφέρει τη δυστυχία θεωρείται απλώς αυτός που δεν έχει μόνιμη κατοικία. Πίσω όμως από κάθε ευφημισμό υπάρχει πάντοτε  ένα έγκλημα,  διότι υποφέρουν  ανθρώπινα όντα. Ας είναι ευλογημένες οι πόλεις  στις οποίες τηρείται μια αστική ολοκλήρωση και όπου διευκολύνεται η αναγνώριση του άλλου.

Πάνω στην ίδια τροχιά  βρίσκεται και η ανεργία, ιδιαίτερα αυτή των νέων  που σε μερικές χώρες φθάνει το 50% , δεν υπάρχει  χειρότερη υλική φτώχεια από αυτήν που δεν επιτρέπει να κερδίζει κάποιος το ψωμί του  και στερείται την αξιοπρέπεια της εργασίας.  Αυτή είναι μια πληγή  που φθείρει την κοινωνία  από τα έσω  που όμως περνιέται σαν κάτι το σύνηθες.

Μια τέτοια κατάσταση  μπορεί να είναι ανατρέψιμη, διότι και αυτή είναι το αποτέλεσμα ενός οικονομικού συστήματος που θέτει  τα προνόμια πριν από τον άνθρωπο.  Δηλαδή την κουλτούρα του άχρηστου που καταδικάζει η Εγκύκλιος Χαρά του Ευαγγελίου, που τελικά το πληρώνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πριν απ’  όλους  τα παιδιά και οι γέροντες, που θεωρούνται αγαθά προς κατανάλωση.

Μπροστά σ’ αυτό το ακανθώδες πρόβλημα, συνέχισε ο Πάπας, σήμερα επιθυμώ να ενώσω τη φωνή μου στη δική σας φωνή  και να σας συνοδέψω στον αγώνα σας. Που είναι κάτι παραπάνω  από αγώνας είναι ένας αληθινός και πραγματικός τρίτος παγκόσμιος πόλεμος  που ζούμε σταδιακά και που μερικά οικονομικά συστήματα  είναι αναγκασμένα  να μάχονται  για να επιβιώσουν.

Πόσα βάσανα, πόσες καταστροφές, πόσος πόνος. Σήμερα ακούγεται από κάθε γωνιά της γης, σε όλους τους λαούς, σε κάθε καρδιά η κραυγή της ειρήνης: Ποτέ πια πόλεμος!

Ποτέ πια ένα οικονομικό σύστημα του οποίου θεμέλιο είναι το χρήμα, που εκμεταλλεύεται  τη φύση για να συνεχίσει το φρενήρη ρυθμό  της κατανάλωσης δημιουργώντας  ολέθρια αποτελέσματα στον πλανήτη μας  όπως η κλιματολογική αλλαγή και η αποξήλωση των δασών. Ακριβώς πάνω σ’ αυτό το δίπτυχο οικολογία – ειρήνη  στάθηκε η προσοχή του Πάπα , ο οποίος ενημέρωσε τους επισκέπτες του, ότι στην εγκύκλιο που προετοιμάζεται πάνω στην οικολογία θα  παρουσιαστούν όλες οι αγωνίες των λαϊκών κινημάτων.

Όλα αυτά είναι ο καρπός ενός συστήματος στο οποίο διώχτηκε ο άνθρωπος  από το κέντρο και αντικαθιστάται από  ένα αντικείμενο, στο αποδίδεται ειδωλολατρική λατρεία,  στο χρήμα. Ο κόσμος ξέχασε το Θεό που είναι Πατέρας και έμεινε ορφανός διότι έθεσε το Θεό στο περιθώριο.

Ο  Άγιος Πατέρας συνέστησε στα λαϊκά κινήματα να δημιουργήσουν εναλλακτικές κοινωνικές δομές συντονισμένες. Μερικές υποθέσεις δεν μπορεί να αφεθούν μόνο στα χέρια των πολιτικών. Είναι εφικτή η αλλαγή του συστήματος, το σημαντικό είναι αυτό να γίνει με κουράγιο  και εξυπνάδα. Με επιμονή, χωρίς όμως φανατισμό. Με πάθος, αλλά χωρίς βία.

Για μας τους Χριστιανούς το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσουμε ήδη υπάρχει και το συναντούμε στο κεφάλαιο 25 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ιησούς δίνει ένα κατάλογο  Μακαρισμών. Ακολουθώντας τους, είναι δυνατόν η  κουλτούρα του άχρηστου   να αντικατασταθεί με την κουλτούρα της συνάντησης, σε βαθμό που να μπορούμε να νικήσουμε κάθε διάκριση και να ξεπεράσουμε τον πατριαρχικό προστατευτισμό.

Στο τέλος της συνάντησης ο Άγιος Πατέρας απεύθυνε μία έκκληση σε όλο τον κόσμο: καμία οικογένεια χωρίς σπίτι! Κανένας αγρότης χωρίς γη! Κανένας εργάτης χωρίς δικαιώματα! Κανένα πρόσωπο χωρίς την αξιοπρέπεια που δίνει η εργασία.