ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Αίθουσα Παύλος Στ’
Τετάρτη, 24 Αυγούστου 2022
Κατήχηση περί Γήρατος – 18. Οι πόνοι της δημιουργίας. Η ιστορία του ανθρώπινου πλάσματοςως μυστήριο κύησης
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Πρόσφατα γιορτάσαμε την Μετάσταση στους ουρανούς της Μητέρας του Ιησού.Αυτό το μυστήριο φωτίζει την εκπλήρωση της χάρης που διαμόρφωσε το πεπρωμένο της Μαρίας και επίσης φωτίζει τον δικό μας προορισμό. Με αυτήν την εικόνα της Θεοτόκου που μεταστάθηκε στον ουρανό θα ήθελα να ολοκληρώσω τον κύκλο της κατήχησης περί γήρατος. Στη Δύση τη συλλογιζόμαστε να υψώνετσι ο προς τα άνω, ορτιυθλιγμένη από ένδοξο φως. Στην ανατολικά εικονίζεται ξαπλωμένη, να κοιμάται, περιτριγυρισμένη από τους Αποστόλους που προσεύχονται, ενώ ο Αναστάς Κύριος την κρατά στα χέρια του σαν παιδί.
Η θεολογία ανέκαθεν αναλογιζόταν τη σχέση αυτής της μοναδικής «μετάστασης» με τον θάνατο, την οποία το δόγμα δεν καθορίζει. Νομίζω ότι θα ήταν ακόμη πιο σημαντικό να γίνει σαφής η σχέση αυτού του μυστηρίου με την ανάσταση του Υιού, που ανοίγει τον δρόμο της γενεάς στη ζωή για όλους μας. Στη θεία πράξη της επανένωσης της Μαρίας με τον Αναστημένο Χριστό, δεν ξεπερνιέται απλώς η φυσιολογική σωματική φθορά του ανθρώπινου θανάτου, προεικονίζεται η σωματική ανάληψη της ζωής εν Θεώ. Μάλιστα, προεικονίζεται η μοίρα της ανάστασης που μας αφορά: διότι, σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, ο Αναστημένος είναι ο πρωτότοκος πολλών αδελφών.
Θα μπορούσαμε να πούμε -ακολουθώντας τον λόγο του Ιησού προς τον Νικόδημο- ότι είναι λίγο σαν μια δεύτερη γέννηση (βλ. Ιω 3,3-8). Αν η πρώτη ήταν η γέννηση στη γη, αυτή η δεύτερη είναι η γέννηση στον ουρανό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τους πόνους του τοκετού (βλ. Ρωμ 8,22). Όπως ακριβώς, μόλις βγούμε από την κοιλιά της μητέρας μας, είμαστε πάντα εμείς, ο ίδιος άνθρωπος που ήμασταν μέσα στη μήτρα, έτσι, μετά θάνατον, γεννιόμαστε στον ουρανό, στον χώρο του Θεού, και είμαστε ακόμη εμείς που περπατήσαμε πάνω σε αυτή τη γη. Παρόμοια με αυτό που συνέβη στον Ιησού: ο Αναστημένος είναι πάντα ο Ιησούς: δεν χάνει την ανθρώπινη φύση του, το βίωμά του, ούτε καν τη σωματικότητά του, διότι χωρίς αυτή δεν θα ήταν πλέον Αυτός.
Μας το λέει η εμπειρία των μαθητών, στους οποίους Αυτός εμφανίζεται για σαράντα ημέρες μετά την ανάστασή του. Ο Κύριος δείχνει τις πληγές που σφράγισαν τη θυσία του. Αλλά αυτές δεν είναι πλέον η ασχήμια της ταπείνωσης που υπέστη οδυνηρά, είναι τώρα η ανεξίτηλη απόδειξη της πιστής του αγάπης μέχρι τέλους. Ο Αναναστημένος Ιησούς με το σώμα του ζει στην Τριαδική οικειότητα του Θεού! Και μέσα σε αυτήν δεν χάνει τη μνήμη του, δεν εγκαταλείπει τη δική του ιστορία, δεν διαλύει τις σχέσεις τις οποίες έζησε στη γη. Στους φίλους του υποσχέθηκε: «Όταν πάω και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι θα έρθω και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε όπου είμαι εγώ να είστε κι εσείς» (Ιω 14,3).
Ο Αναστημένος ζει στον κόσμο του Θεού, όπου υπάρχει μια θέση για όλους, όπου σχηματίζεται μια νέα γη και χτίζεται η ουράνια πόλη, η οριστική κατοικία του ανθρώπου. Εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε αυτή τη μεταμόρφωση της θνητής μας σωματικότητας, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι αυτή θα κρατήσει αναγνωρίσιμα τα πρόσωπά μας και θα μας επιτρέψει να παραμείνουμε ανθρώπινοι στον ουρανό του Θεού. Θα μας επιτρέψει να συμμετέχουμε, με ύψιστη συγκίνηση, στην απέραντη και χαρούμενη πληθωρικότητα της δημιουργικής πράξης του Θεού, του οποίου θα ζούμε από πρώτο πρόσωπο τις ατελείωτες περιπέτειες.
Όταν ο Ιησούς μιλά για τη Βασιλεία του Θεού, την περιγράφει σαν ένα γαμήλιο τραπέζι, σαν μια γιορτή με φίλους, σαν την εργασία που κάνει τέλειο το σπίτι ή σαν τις εκπλήξεις όταν η σοδειά γίνεται πιο πλούσια από τη σπορά. Το να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τα λόγια του Ευαγγελίου για τη Βασιλεία επιτρέπει στην ευαισθησία μας να απολαύσουμε την ενεργό και δημιουργική αγάπη του Θεού, και μας φέρνει σε αρμονία με τον ανήκουστο προορισμό της ζωής που σπέρνουμε. Στα γηρατειά μας, αγαπητοί και αγαπητές συνομήλικοι, η σημασία των πολλών «λεπτομέρειών» από τις οποίες είναι φτιαγμένη η ζωή -ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια χειρονομία, μια εργασία που εκτιμάται, μια απροσδόκητη έκπληξη, μια απροσδόκητη χαρά, ένας πιστός δεσμός- γίνεται πιο έντονη. Τα ουσιώδη της ζωής, τα οποία ενόψη τη αναχώρησής εκτιμάμε πολύ περισσότερο, μας φαίνονται πλέον οριστικά ξεκάθαρα. Ιδού: αυτή η σοφία του γήρατος είναι ο τόπος της κύησής μας, που φωτίζει τη ζωή των παιδιών, των νέων, των ενηλίκων, ολόκληρης της κοινότητας. Όλη μας η ζωή μοιάζει με έναν σπόρο που θα πρέπει να ταφεί για να γεννηθεί το άνθος και ο καρπός του. Θα γεννηθεί, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Όχι χωρίς τους πόνους της γέννας, όχι χωρίς οδύνη, αλλά θα γεννηθεί (βλ. Ιω 16,21-23). Και η ζωή του αναστημένου σώματος θα είναι εκατό και χίλιες φορές πιο ζωντανή από το πώς τη γευτήκαμε πάνω σε αυτή τη γη (βλ. Μκ 10,28-31).
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αναστάς Κύριος, ενώ περιμένει τους Αποστόλους δίπλα στη λίμνη, ψήνει ψάρια (βλ. Ιω 21, 9) και στη συνέχεια τους τα προσφέρει. Αυτή η πράξη που δείχνει αγάπης και φροντίδα, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τι μας περιμένει καθώς περνάμε στην άλλη όχθη. Ναι, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ειδικά εσείς οι μεγαλύτεροι, τα καλύτερα της ζωής θα φανούν στο μέλλον. Είθε η Μητέρα του Κυρίου και Μητέρα μας, η οποία μας προηγήθηκε στον Παράδεισο, να μας ξαναδώσουν την αδημονία της προσμονής.
——————-
Μετάφραση: π.Λ
