ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Αίθουσα Παύλου Στ’

Τετάρτη, 30 Αυγούστου 2023

Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 19. Να προσεύχεσαι και να υπηρετείς με χαρά: Αικατερίνη Τεκακουίθα, η πρώτη γηγενής αγία της Βόρειας Αμερικής

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Τώρα, συνεχίζοντας την κατήχησή μας με θέμα τον αποστολικό ζήλο και το πάθος για την αναγγελία του Ευαγγελίου, ας δούμε σήμερα την Αγία Αικατερίνη Τεκακουίθα, την πρώτη γηγενή Βορειοαμερικανίδα που αγιοκατατάχθηκε. Γεννημένη περίπου το έτος 1656 σε ένα χωριό στο βόρειο τμήμα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, ήταν κόρη ενός αβάπτιστου αρχηγού της φυλής Μόχοκκαι μιας Χριστιανής μητέρας της φυλής Αλγκόνκιν, η οποία δίδαξε στην Αικατερίνη να προσεύχεται και να υμνεί τον Θεό.

Το ίδιο και πολλοί από εμάς παρουσιάστηκαν στον Κύριο για πρώτη φορά στο οικογενειακό περιβάλλον, ιδιαίτερα από τις μητέρες και τις γιαγιάδες μας. Έτσι αρχίζει ο ευαγγελισμός και μάλιστα, ας μην το ξεχνάμε αυτό, η πίστη μεταδίδεται πάντα στη διάλεκτο από τις μητέρες και τις γιαγιάδες. Η πίστη πρέπει να μεταδίδεται στη διάλεκτο και τη λάβαμε σε αυτή τη διάλεκτο από τις μητέρες και τις γιαγιάδες. Ο ευαγγελισμός αρχίζει συχνά έτσι: με απλές, μικρές χειρονομίες, όπως οι γονείς που βοηθούν τα παιδιά τους να μάθουν να μιλούν στον Θεό με την προσευχή και που τους λένε για τη μεγάλη και ελεήμονα αγάπη Του. Και τα θεμέλια της πίστης για την Αικατερίνη, συχνά και για εμάς, τέθηκαν έτσι. Αυτή τα είχε λάβει από τη μητέρα της στη διάλεκτο, τη διάλεκτο της πίστης.

Όταν η Αικατερίνη ήταν τεσσάρων ετών, μια σοβαρή επιδημία ευλογιάς έπληξε τον λαό της. Τόσο οι γονείς της όσο και ο μικρότερος αδερφός της πέθαναν, και η ίδια η Αικατερίνη έμεινε με ουλές στο πρόσωπο και προβλήματα όρασης. Από εκείνη τη στιγμή η Αικατερίνη είχε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες: σίγουρα τις σωματικές λόγω των επιπτώσεων της ευλογιάς, αλλά και τις παρεξηγήσεις, τις διώξεις ακόμη και τις απειλές θανάτου που υπέστη μετά το Βάπτισμά της την Κυριακή του Πάσχα του 1676. Όλα αυτά έδωσαν στην Αικατερίνη μια μεγάλη αγάπη για τον σταυρό, το καθοριστικό σημείο της αγάπης του Χριστού, ο οποίος έδωσε τον εαυτό Του μέχρι τέλους για εμάς.

Πράγματι, η μαρτυρία του Ευαγγελίου δεν αφορά μόνο ταευχάριστα, πρέπει επίσης να ξέρουμε να κουβαλάμε τους καθημερινούς μας σταυρούς με υπομονή, με εμπιστοσύνη και με ελπίδα. Υπομονή, μπροστά στις δυσκολίες, στους σταυρούς: η υπομονή είναι μια μεγάλη χριστιανική αρετή. Όποιος δεν έχει υπομονή δεν είναι καλός Χριστιανός. Η υπομονή να ανέχεσαι: να ανέχεσαι τις δυσκολίες και επίσης να ανέχεσαι τους άλλους, που μερικές φορές είναι βαρετοί ή σου δημιουργούν δυσκολίες… Ηζωή της Αικατερίνης Τεκακουίθα μας δείχνει ότι κάθε πρόκληση μπορεί να ξεπεραστεί αν ανοίξουμε την καρδιά μας στον Ιησού, ο οποίος μας δίνει τη χάρη που χρειαζόμαστε: υπομονή και καρδιά ανοιχτή στον Ιησού, αυτή είναι μια συνταγή για να ζεις καλά.

Αφού βαπτίστηκε, η Αικατερίνη έπρεπε να καταφύγει μεταξύ των Μόχοκ στην ιεραποστολή των Ιησουιτών κοντά στην πόλη του Μόντρεαλ. Εκεί συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία κάθε πρωί, ζούσε μια ζωή μετάνοιας. Αυτές οι πνευματικές πρακτικές τηςεντυπωσίαζαν όλους στην Ιεραποστολή. Αναγνώρισαν στην Αικατερίνη μια αγιότητα που ήλκυε, διότι γεννιόταν από τη βαθιά της αγάπη για τον Θεό. Είναι ιδαίτερο χαρακτηριστικό τηςαγιότητας να ελκύει. Ο Θεός μας καλεί δια της έλξεως, μας καλεί με αυτή την επιθυμία να είναι κοντά μας και η Αικατερίνη ένιωσεαυτή τη χάρη της θείας έλξεως. Ταυτόχρονα, δίδασκε στα παιδιά της Ιεραποστολής να προσεύχονται και, μέσω της συνεχούς εκπλήρωσης των ευθυνών της, συμπεριλαμβανομένης της φροντίδας των αρρώστων και των ηλικιωμένων, πρόσφερε έναπαράδειγμα ταπεινής και στοργικής υπηρεσίας προς τον Θεό και τον πλησίον. Η πίστη εκφράζεται πάντα στην υπηρεσία. Η πίστη δεν είναι για να μακιγιάρεις τον εαυτό σου, την ψυχή: όχι. Είναι για να υπηρετείς.

Αν και την ενθάρρυναν να παντρευτεί, η Αικατερίνη ήθελε να αφιερώσει ολοκληρωτικά τη ζωή της στον Χριστό. Μη μπορώντας να εισέλθει στην αφιερωμένη ζωή, πήρε όρκο διαρκούς παρθενίας στις 25 Μαρτίου 1679. Αυτή η επιλογή της αποκαλύπτει μια άλλη πτυχή του αποστολικού της ζήλου: την ολοκληρωτική αφιέρωση στον Κύριο. Φυσικά, δεν καλούνται όλοι να κάνουν τον ίδιο όρκο με της Αικατερίνης. Ωστόσο, κάθε Χριστιανός καλείται καθημερινά να αφοσιωθεί με αμέριστη καρδιά στην κλήση και την αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, υπηρετώντας Αυτόν και τον πλησίον με πνεύμα αγάπης.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, η ζωή της Αικατερίνης είναι μια περαιτέρω μαρτυρία του γεγονότος ότι ο αποστολικός ζήλος συνεπάγεται τόσο την ένωση με τον Ιησού, η οποία τρέφεται από την προσευχή και τα Ιερά Μυστήρια, όσο και την επιθυμία να διαδοθεί η ωραιότητα του χριστιανικού μηνύματος μέσω της πιστότητας στο ιδιαίτερο προσωπικό κάλεσμα. Τα τελευταία λόγια της Αικατερίνης είναι πολύ όμορφα. Πριν πεθάνει είπε: «Ιησού, σε αγαπώ».

Και εμείς, συνεπώς, αντλώντας δύναμη από τον Κύριο, όπως έκανε η Αγία Αικατερίνη Τεκακουίθα, ας μάθουμε να εκτελούμε τις συνηθισμένες πράξεις με εξαιρετικό τρόπο και έτσι να αυξάνουμε καθημερινά στην πίστη, στην αγάπη και στη ζηλωτική μαρτυρία για τον Χριστό.

Ας μην το ξεχνάμε: ο καθένας μας καλείται στην αγιότητα, στην αγιότητα της κάθε μέρας, στην αγιότητα της κοινής χριστιανικής ζωής. Ο καθένας μας έχει αυτό το κάλεσμα: ας συνεχίσουμε σε αυτόν τον δρόμο. Ο Κύριος δεν θα μας απογοητεύσει.

———————

Μετάφραση: π.Λ